پایگاه خبری تئاتر: امیر اسمی رئیس هیئت مدیره انجمن طراحان پوستر خانه تئاتر گفت: مهمترین مشکل ما در انجمن خود هنرمندان تئاتر هستند. بی تفاوتی و عدم آگاهی آنها از کاربردهای پوستر و عدم ارتباطی که هنرمند تئاتر با هنر گرافیک دارد و بالعکس مشکل اصلی ماست. متاسفانه همیشه وقتی پای مقوله اقتصادی وسط کشیده می‌شود کارها خراب می شود. همه فکر می‌کنند طراحی پوستر پول هدر دادن است و از پوستر فقط قرار دادن چند عکس تئاتر درکنار هم و نوشتن اسامی بازیگران روی آن می‌دانند. در جشنواره‌های بین المللی پز فرهنگی می دهیم و به سراغ اهل فن می‌رویم. مثلا با اسامی مرتضی ممیز، قباد شیوا و ابراهیم حقیقی و دیگران اما در داخل این کار را نمی کنیم و به این رشته بها نمی‌دهیم.امیدواریم که وجود این انجمن بتواند اندکی نگاه‌ها را به سوی این هنر به شکل تخصصی تغییر دهد.
او درباره نزدیک ترین برنامه اجرایی این انجمن گفت: در پی جمع آوری پوستر اجراهای امسال هستیم و در صدد ساخت و تکمیل آرشیو پوسترهای تئاتریم. نکته این است که آیا ما 20 سال دیگر می‌توانیم نمایشگاه کاملی از پوسترهای 20 سال تئاتر ایران داشته باشیم. دقیقا مشکل دیگر ما همین است که مرجعی برای نگه داری و آرشیو پوستر تئاتر در حال حاضر نداریم.یک نمایش پس از اجرا به فراموشی سپرده می‌شود و جز پوستر چه چیزی از آن باقی می‌ماند؟ این پوستر بخشی از تاریخ تئاتر را برای ما حفظ می‌کند و انجمن پوستر تئاتر اگر حمایت مالی و معنوی داشته باشد می‌تواند نقش پر رنگی را در این زمینه ایفا کند.متاسفانه مسئولان و هنرمندان از وظیفه فرهنگی خود چشم پوشی می‌کنند. کسی توجهی به فرهنگ بصری مردم ندارد. و قتی یک هنرمند تئاتر، هنر گرافیک را نادیده می‌گیرد طبیعی است که دیگران هم تئاتر را نادیده می‌گیرند.
اسمی در ادامه افزود: انجمن ما 25 عضو دارد. از 3 سال گذشته تا کنون 3 نمایشگاه پوستر تئاتر در خانه هنرمندان، خانه تئاتر، گالری ممیز و گالری زمستان برگزار کردیم و پوسترهای تئاتر از سال 47 تا 92 را در معرض دید عموم گذاشتیم با این کار هم مردم با این هنر آشنا می‌شوند هم اینکه اعضای جوان را به بازار کار معرفی می کنیم. 3 شماره مجله هم به نام " نمایش نما" تا کنون چاپ کرده ایم که متاسفانه به دلیل نبود بودجه انتشار آن متوقف شد .
قلی امامی رئیس انجمن نمایشگران حرکت خانه تئاتر هم درباره مسائل این انجمن به هنرآنلاین گفت:به انجمن حرکت طی این سال‌ها ظلم شد و در سالی که گذشت ،کم کارترین گروه در خانه تئاتر بوده است.علت این امر هم سخت گیری هایی است که در این زمینه صورت می گیرد.
امامی افزود: مشکلات ما در انجمن یکی خود هنرمندان هستند که نمی‌دانند حرکت چیست و چه کاربردی در تئاتر دارد و دیگری مسئولین. نا ملایماتی که هیئت‌های بازبینی برای ما ایجاد کرده اند و اینکه حرکت را نمی‌شناسند. خانم‌ها هم که اصلا نباید دیده شوند. فشارها روی ما زیاد است. علی رغم اینکه بچه‌ها برای آماده نگه داشتن بدن خود مدام باید تمرینات سخت بدنی انجام دهند.
او درباره فعالیت‌های دیگر انجمن گفت: ما مجموعه رقص‌های محلی ایرانی را به طور کامل آماده اجرا داریم. تنها خاطره خوب ما اجرای برنامه‌ای در حضور محمدخاتمی رئیس جمهور وقت بود که بسیار از ما تقدیر شد. سفیر کانادا هم از ما دعوت کرد که برای اجرای برنامه به آن کشور برویم ولی متاسفانه بعد از آن به خاطر شرایط موجود این سفر به دست فراموشی سپرده شد.
امامی در ادامه توضیح داد: ما مشکل بازار یابی جهانی نداریم. بسیاری از جشنواره‌های بین‌المللی از ما دعوت کرده و می‌کنند اما هیچ حمایت مالی برای اعزام گروه ها در داخل کشور از ما نمی‌شود و از آنجا که بچه‌های گروه همه جوان هستند ،امکان پرداخت هزینه‌ها از طرف خودشان نیست. در زمان مدیریت آقای مسافر آستانه و حسین پارسایی حمایت‌هایی شد ولی آنها هم در این زمینه خیلی با احتیاط عمل می کردند. هم اکنون هم برای نزدیک ترین جشنواره در فرانسه می توانیم دعوت نامه بگیریم.این اتفاق هم به شناخت تئاتر ایران کمک می کند و هم هنرمندان ما با متدهای جدید آشنا می‌شوند ولی همان طور که گفتم این امکان وجود ندارد. خانه تئاتر هم که دستش بسته است و در ماه تنها حدود 200هزار تومان به انجمن ها تعلق می‌گیرد.
امامی درباره فعالیت های اجرایی جدید پیش روی این انجمن گفت: ما نمی‌توانیم هیچ فعالیتی بکنیم.سال گذشته از فرانسه مدرسی دعوت کردیم اما تالار و حدت برای اینکه طبقه هفتم خود را برای برگزاری کارگاه به ما بدهد ساعتی 90هزار تومان از ما طلب کرد. خواهش زیادی کردیم که در شان ما نبود ولی به خاطر بچه ها همه کار کردیم. مدرس را هم به جای هتل در منزل شخصی اسکان دادیم. او هم می‌دید که ما هر روز کارگاه را در جاهای مختلف برگزار می کنیم و خلاصه بقیه ماجرا...
منبع: هنرآنلاین
