«در آن عصر مطبوع پاییزی که نه نشانی از جشن بود و نه نامی از فوتبال، مردم ایران زمین، فانتزی پرشوری از دموکراسی چند ساعته‌ای را تجربه کردند، بی‌آنکه اعطایی کسی باشد. این سرور انسانی اگرچه پا روی شانه فوتبال قامت افراشته بود اما تجسم آمیزش مردم با زندگی بود و عین تب که بیماری را هشدار می‌دهد، کشف آینده را نوید می‌داد.»