به جای تحسین گلپا، از سوی بخشی که ضیاء «شبهروشنفکران» مینامد، نادیده گرفته شد؛ اتفاقی که به عقیده بسیاری دردناکتر از ناگزیری از خانهنشینی بود، دردی که برای سالیان متمادی بر دل اکبر گلپایگانی سنگینی کرد و گاهبهگاه در مصاحبهای از جمله آنجا که گفت «کاش در 80سالگی، 70سالگی میمردم و اینقدر دروغ نمیشنیدم. آخر چقدر به یک آدم دروغ میگویند؟!» آشکار میشد.