ابراهیم حاتمیکیا معتقد است: «سینمای ضد جنگ که سینمای ضد خشونت، کشتار و خونریزیست، مفهومی بشری و اذلی دارد ولی مشکل از لحظهای آغاز میشود که فیلمسازی این الگو را از جای دیگر بگیرد و به سینمای جنگ بومی الصاق کند.»
