بی‌تردید در سال‌های اخیر توقیف فیلم‌های سینمایی حواشی بسیاری ایجاد کرده و ضرر مالی بسیاری را متوجه صاحبان آنها کرده است. این حواشی گاهی باعث شده تا فیلمی که به‌هیچ‌وجه پتانسیل فروش در گیشه را نداشته، به اثری پرفروش تبدیل شود و برخی دیگر از آثار نیز بعد از رهایی از توقیف، برخلاف تصور مدیران فرهنگی، سبب‌ساز تنش و کج‌فهمی میان مخاطبانش نشده است. با‌این‌حال، این روند همچنان در سینمای ما جاری است و فیلم‌هایی به دلایل گوناگون همچنان در توقیف به سر می‌برند و باید دید در آینده چطور با این فیلم‌ها برخورد خواهد شد.
شاید این اقتضای سینمای ما است که در هر دوره‌ای، تعبیری سیاسی از برخی فیلم‌های ساخته‌شده در سینمای ایران صورت گرفته و گاهی همین عنوان سال‌های زیادی همراه فیلم باقی مانده است و در دوره‌هایی جشنواره‌های خارجی نیز از فیلم‌های ایرانی سیاست طلب می‌کردند و بر همین مبنا برخی فیلم‌های ساخته‌شده در سینمای کشورمان به این سمت حرکت کردند.
به تازگی فیلمی مستند با عنوان «بزرخیها» ساخته شده که در جشنواره سینماحقیقت نیز حضور دارد. این فیلم به ماجرای توقیف «بزرخیها» می‌پردازد و به همین بهانه نگاهی به شاخص‌ترین فیلم‌های توقیفی و سرنوشت این آثار داشتیم.
عباس رافعی که برای فیلم «سلوک» پروانه گرفته، می‌گوید به دلیل آنکه یک فیلم توقیفی دارد، فعلا اجازه ساخت فیلم جدیدش را ندارد.
سینمای دیجیتال با همه محاسنی که دارد، به دلیل کمبود سازوکارهای مناسب و قانونی در کشور ما به یک معضل تبدیل شده، آن هم در جایی که فیلم‌ها قبل از اکران عمومی به راحتی و با بهترین کیفیت قاچاق می‌شوند. این بلا بیش از همه دامن فیلم‌هایی را گرفته که اسیر پیچ و خم‌های صدور مجوز شده اند یا به محاق توقیف رفته‌اند.
همزمان با اظهارنظر وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی برای بررسی فیلم های توقیفی و پایمال نشدن حق فیلمسازان، خبر رسید که یکی از فیلم های توقیفی سازمان سینمایی به زودی در آمریکا و اروپا اکران می شود و این بدان معناست که در آینده ی نزدیک فیلم در اختیار مخاطب ایرانی هم قرار می گیرد. حال باید پرسید کارکرد توقیف در سینمای امروز چیست؟
انتشار نسخه قاچاق بعضی فیلم‌های مشکل‌دار این سوال را به همراه دارد که آیا در روزهای کم‌فروغ و آسیب‌دیده سینما بخاطر شیوع کرونا، نمی‌شود مُهر توقیف را از این فیلم‌ها برداشت تا در اکران پرده‌ای یا آنلاین به جذب بیشتر مخاطب کمک کنند؟
