بسیاری از کارگردانان امروز، نمی‌دانند که در فضای تئاتر خصوصی ایران که هیچ‌شباهتی به تئاترهای نرمال اروپایی ندارد، ارائه‌ی یک اجرای قصه‌گوی قدرتمند، چقدر مهم است؛ زیرا چنین اجرایی می‌تواند مخاطبان را راضی کند؛ ولی مجید عراقی و عمادالدین رجبلو به‌خوبی از این آزمون بیرون می‌آیند. اجرای دشمن خدا مثل بیشتر اجراهای ایرانی، اجرایی آماتور است؛ زیرا ما نه تئاتر جریان اصلی داریم و نه یک اقتصاد مردمی شفاف؛ اما آن‌ها با درک درست از مخاطب‌شناسی در این روزهای سخت و با انتخاب پارادایم سرگرم‌کننده/نمایشی، و همچنین با ترکیب ژانرهای درام معمایی و کمدی رفتاری و کلامی، توانسته‌اند مخاطب را در سالن نگه دارند.

گروه جوانی بودند در گرگان که اتفاقا کارهایشان به چشم مردم هم آمده و از اقبال عمومی برخوردار شده بود. با این همه بعد از مدتی به این نتیجه رسیدند که چاره‌ای جز مهاجرت به تهران ندارند تا بتوانند ثمره تلاش‌هایشان را پیش‌روی مخاطبان بیشتری بگذارند.

یکی از ویژگی های نمایش «دشمن خدا» که این روزها در عمارت نوفل‌لوشاتو روی صحنه است درخشش ۲ کودک دختر است که با هدایت کارگردان اثر، نقش‌آفرینی رئالیستی قابل توجهی دارند.