به عنوان یک تئاتری، شهرت برگمان احتمالاً بیش از همه به خاطر اجراهایش از آثار کلاسیک تئاتر است. شکسپیر، مولیر، ایبسن و استریندبرگ همگی تاثیر شگرفی بر او داشته‌اند، نه تنها بر کارش در تئاتر، بلکه بر دستاوردهای هنری‌اش به طور کلی. توانایی استثنایی برگمان در تفسیر و کشف زوایای جدید در درام‌های تاریخی و زندگی بخشیدن به آنها و ارتباطشان با عصر ما، او را تبدیل به یکی از بزرگترین کارگردان‌های تئاتر کرده است. برای برگمان کار و ماهیت آن -که او آن را مقصود نویسنده در پس نمایشنامه می‌داند- یکی از سه ستون تئاتر را در کنار بازیگران و تماشاگران تشکیل می‌داد.