در جامعه ايران پا گذاشتن به عرصه طنازي و بيان ديدگاهها و انتقادات به زبان طنز و شوخي، همچون پاي گذاشتن در ميدان ميني پرخطر است و هنرمند يا نويسندهاي كه به ورود در اين عرصه خطر ميكند، در برداشتن هر گام بايد مواظب باشد كه پايش را جاي غلط نگذارد تا حساسيت گروه يا دسته يا قشر يا جماعتي را بر نينگيزد، خواه اين گروه يا جماعت اهالي يك قوم و طايفه خاص باشند يا به باورهاي ويژهاي تعلق خاطر داشته باشند. به همين دليل معمولا سازندگان آثار كمدي ترجيح ميدهند به سري كه درد نميكند، دستمال نبندند و براي ايجاد موقعيتهاي خندهدار از كليشههاي رايج و ظرفيتهاي بارها تكرار شده بهره بگيرند.
