فيلم كه هر از گاهي با دوربين خود به بيغوله‌هايي سرك كشيده و با نمايش دادن وضعيت زيست مهاجران افغان قصد اين را دارد تا جنبه‌هاي منفي ترك موطن را عيان كند نه تنها نمي‌تواند مخاطب خود را تحت‌تاثير قرار دهد بلكه با ثبت لانگ‌شات‌هاي بسيار تكرار شده در سينما، خنثي بودن هر چه بيشتر شخصيت‌هايش را به خورد مخاطب مي‌دهد. مشخص است كه فيلمساز از بسياري چيزها دلخور است ولي نمي‌داند به ترتيب كدام را بيان و به چه ميزان پررنگ كند.
«ائو» فیلمی است که بیش از محتوا، فرمش در ذهن می‌ماند. فرمی که در شروع و در ادامه شامل چند پلان‌سکانس بلند و با ریتمی نسبتا تند می‌شود که ضمن تداوم حس صحنه‌ها، به مخاطب این امکان را می‌دهد تا از نزدیک، کنش‌ها و واکنش‌های شخصیت‌های فیلم را دنبال کند.
«خاکستری خالص‌ترین سفید است» Ash Is Purest White درامی اجتماعی - عاشقانه است که با اتکا به نقطه عطف مرکزی و زندگی شخصیت‌ها در زمان بحران، مخاطب را درگیر یک سؤال کلیدی هستی‌شناسانه می‌کند: وقتی از عشق حرف می‌زنیم، از چه حرف می‌زنیم؟
پوراحمد یک قصه‌گوی کلاسیک است و بهتر است به جایی بازگردد که در آن استاد است.
