اين سرخوشي پسامدرنيستي، آن هم در شكل بازتوليد، بعد از اجراي سال نود و چهار در سالن اصلي مولوي، آيا قدمي به پيش است يا پسنشستني ناگزير. هر چه هست، به صراحت ميتوان گفت كه نظام زيباشناسي اين روزهاي تئاتر، حال و هوايديگري را ميطلبد.
