پایگاه خبری تئاتر: نمایش جسورانه ای است ! این چکیده ی نمایش " توبودی ... توبودی " است . پرداختن به زوایایی از زندگی خصوصی جامعه که هیچکس مایل نیست درباره آن گفتگو کند ! نمایش ناراحت کننده است و تماشاگران آرزو می کنند هرچه زودتر نمایش به پایان برسد تا از از زیر ضرب واقعیت هایی که می دانند اما بر زبان نمی آورند بگریزند
نمایش ، صحنه را به اتاق تمشیت بدل می کند . برای ما که عادت نداریم خودمان را در آینه های کوژ و کاو ببینیم ، این نمایش زجر آور است . داستان یا بهتر است بگویم طرح این نمایش – زیرا فاقد پیرنگ به معنای معمول است – بر اساس زندگی یک زوج جوان است که از طریق چت با هم آشنا شده و بر اساس چت از هم جدا می شوند ! موبایلها واقعا همراه اول ند و آن دو را تا انتهای نابودی زندگی مشترک تعقیب و همراهی می کنند.
نمایش به شدت با فاکتورهای پسا مدرنیته درگیر است . جامعه ای که هنوز تکلیف ش با سنت و مدرنیته روشن نشده به دست انداز پست مدرنیته برخورد میکند و آدم ها از شیشه اند ! وسایل ارتباطی نوین نوعی پهن شدگی ارتباطی در جامعه ایجاد کرده است که دارای تبعات خوش و ناخوش است . در زمانه ای که ازدواج و تشکیل خانواده به چشم اندازی دور برای جوانان بدل شده است ، دوستی های مجازی و شبه خانواده مانند یک شمشیر دودم عمل میکند.
از یکسو باعث تسهیل آشنایی ها میشود و از سوی دیگر به تزلزل زندگی های مشترک می انجامد . مقصر شمردن ابزارها ، البته باعث سطحی نگری در پایه ها و بنیان های اجتماعی میشود اما برای راه یافتن به زیرزمین ها باید از پله ها پایین رفت . در صحنه ای از نمایش مرد از زن می خواهد تا به چت های او با زنان غریبه به چشم یک رابطه افلاطونی نگاه کند اما زن به درستی افلاطون را به اقلیم پیشا مدرنیته تبعید می کند ! نمایش بدون جبهه گیری پیش می رود و روند فروپاشی را نشان میدهد.
صحنه پراز فریاد و فحش است و بخوبی محیط اعصاب خوردکن خانواده ی خارج شده از مدار عشق را در چشم ها و گوش ها می نشاند . همه چیز از طریق گوشی هایی که تماشاگر فقط صدای یک طرف را میشنود پیش می رود حتی حضور پدرومادر هاهم از طریق گوشی ها نشان داده می شود . در غیاب یک پیرنگ جذاب و گره گشایی و گره افکنی های معمول ، بازیگران بار اصلی نمایش را به دوش میکشند . اما نبود پیرنگ جذاب و عدم حضور شخصیت سوم برای ساختن مثلث عشقی ، تمهیدی آگاهانه است تا مسئله را از حالت یک رابطه ی عاشقانه با خارج از خانه به صورت حضور چت و موبایل بعنوان عامل سوم و برهم زننده ی تعادل خانواده ها نشان دهد .
هنر این نمایش استفاده از چت ، موبایل و اپلیکیشن های ارتباطی بعنوان راس سوم مثلت عشقی نابود کننده ی رابطه ی زن و مرد است . درحقیقت آنچه مهم است نه آنها که در آن سوی موبایل ها نشسته اند بلکه خود موبایل ها هستند و همین نکته نمایش را پست مدرن می سازد . نفوذ اشیاء فاقد حس و انگیزه در حوزه خصوصی و عاشقانه ی انسان ا . یک هجوم آخرالزمانی ابزار و تکنیک به انسان بی دفاع !
