پایگاه خبری تئاتر: کوروش نریمانی کارگردان نمایش «هیپوفیز» در نشست خبری این نمایش که امروز یکشنبه 4 اسفندماه با حضور منوچهر شجاع طراح صحنه و نگار عابدی، هوتن شکیبا و بهرام افشاری بازیگران نمایش در تماشاخانه ایرانشهر برگزار شد، درباره تغییراتی که در متن نمایشنامه «دختر یانکی» نیل سایمون داده است، گفت: من هر نمایشی را که کار کرده ام جز آثار خودم، در هنگام اجرا تغییرات زیادی داده ام تا کار را برای ذائقه ایرانی و مخاطب خودی آماده کنم. این کار هم از این حیث مستثنی نبود.
وی ادامه داد: بخش هایی از نمایشنامه «دختر یانکی» با ترجمه خوب شهرام زرگر دور از ذائقه و نیازهای تماشاگر ایرانی بود و ما قصه را بر این اساس به نوعی تغییر دادیم. بخش هایی از این نمایشنامه که نسبتا طولانی هم هست به مشخصات تاریخی و ویژگی های کشور مبدا یعنی آمریکا باز می‌گردد و موضوعاتی در نمایشنامه مطرح می‌شود که برای آن مخاطب قابل فهم و باورپذیر است. بنابراین ما با توجه به شرایط و تماشاگر خود دست به تغییراتی در شیوه اجرایی کار زدیم؛ تغییراتی که آنقدر زیاد شد که قصه را تغییر داد.
هنوز نمایشنامه نویسی کار پر رنج و بی مزدی است
این نویسنده و کارگردان تئاتر بیان کرد: این نمایش از طرفی همان «دختر یانکی» است چون تیپ کاراکترها همان ها هستند و شروع آن به همان شکل و از همان مکان است و از طرفی نمایشنامه دیگری است. بعضی از دوستان از این شیوه تحت عنوان ایرانیزه کردن نام برده اند که این عنوان برای من چندان مفهومی ندارد و من این شیوه اجرایی را بیشتر نوعی دراماتورژی می دانم. برای همین هم نام آن را به «هیپوفیز» تغییر دادیم.
کارگردان «جن گیر» که 4 سال است کاری نداشته، اظهار کرد: من قبل از تغییرات دولت این متن را ارائه کردم و خودم فکر نمی کردم این متن را تا این حد تغییر دهم. حالا اما شرایط به گونه ای شده که احساس می کنم می توان کمدی را روی صحنه برد. بر اساس تغییراتی که در شرایط فرهنگی پیش آمده دیالوگ ها و متن را تا حدودی به آنچه که می خواستم نزدیک کردم. من در این سه سال اخیر اصلا دوست نداشتم که نمایشنامه ای بنویسم. حالا هم به نظرم برای نمایشنامه نویسی و نمایشنامه نویسان چیزی تغییر پیدا نکرده است. هنوز نمایشنامه نویسی کار پر رنج و بی مزدی است و نمی توان انتظار داشت که به زودی به دوران طلایی خود بازگردد.
صحبت کردن از تئاتر خصوصی یک شوخی است
نویسنده نمایشنامه «شیش و هشت» همچنین درباره تئاتر خصوصی در ایران یادآور شد: از مسایل مهم تئاتر ما این است که برای گروه های نمایشی سالن خصوصی نداریم و اصلا تئاتر ما شرایط عمومی تئاتر خصوصی را ندارد. تا زمانیکه امکانات اولیه فراهم نباشد و تا زمانیکه تئاتری ها مطمئن نباشند که کارشان تعطیل نمی شود، صحبت کردن از تئاتر خصوصی یک شوخی است.
منوچهر شجاع طراح صحنه نمایش «هیپوفیز» نیز عنوان کرد: صحبت کردن از تئاتر خصوصی نوعی فرار از مسئولیت است و پوششی برای فرار از مسئولیت ها و بی درایتی ها شده است.
هوتن شکیبا بازیگر این نمایش نیز در این باره گفت: تنها اتفاقی که هم اکنون برای خصوصی سازی افتاده این است که کمک هزینه ها را برداشته اند.
در ادامه این نشست نریمانی درباره اجرا در سالن ایرانشهر و اجراهای بعدی اش در این سالن اظهار کرد: ما هنوز نمی دانیم که سال بعد جایی را برای اجرا داریم یا خیر؟ یک نمایشنامه نویس باید بداند زمانیکه نمایشنامه خود را می نویسد در چه سالنی اجرا می کند. این امر در سایر کشورها طبیعی است. نمایشنامه نویس باید بداند که چه نوع طراحی صحنه و میزانسنی باید داشته باشد.
این کارگردان در پایان درباره رویکرد گروه نمایشی خود بیان کرد: ما همیشه در گروه خود به فکر جوان ترها بوده ایم و حالا هم می خواهم بگویم که منتظر نیروهای جدیدتر و خلاق تر هستیم؛ نیروهایی که خلاقیت خود را در گروه به کار بگیرند. من این نمایش را قدمی محکم در این راستا می دانم و این نمایش یک انرژی دوباره و از نوع حساب باز کردن روی تجربه تیم بازیگران نمایش است و من بسیار از این همکاری راضی هستم.
