زیست هنرمند در جوانی‌

پایگاه خبری تئاتر: نگارش این یادداشت مرا می‌برد تا روز‌های زیبایی که در تئاتر دانشگاهی تکاپو را آغاز کردم. از همین روست که برای نوشتن درباره تئاتر چنین اشتیاقی دارم. تئاتر دانشگاهی یک فرصت برای زایش فرم و محتوای تازه است؛ فرصتی تا جوانان از شهرهای دور و نزدیک، بیایند و انگیزه‌ و اشتیاق‌ خود را بروز دهند و نگذارند شور به صحنه بردن تئاتر به پایتخت خلاصه شود. فرصتی که طی آن افراد از شهرهای مختلف می‌آیند و بینش‌ها و فرهنگ‌های بومی خود را با هم و به اتحاد در سالن‌های تمرین زندگی می‌کنند. اینگونه است که از تئاتر سنت و مدرنیته را در هم می‌آمیزد و پیش روی همگان می‌گذارد. هنرمند تئاتر دانشگاهی، جوان، خلّاق و پر از انرژی است. از مکاشفه و آفریدن صحنه‌ها بدیع و شگفت انگیز بیم ندارد. به توان خود تکیه می‌کند و اندیشه انسان غیر وابسته را بر صحنه‌های پژوهیده‌اش تمرین و اجرا می‌نماید. تئاتر دانشگاهی بر تفکر تازه متکی است و هنرمند این نوع از تئاتر با تمام وجود تلاش دارد تا خودش را بیرون بیاورد و موجودیت پاک و انسانی‌اش را با نور و رنگ و آهنگ و حرکت به جهان پیرامون‌اش نشان دهد.پرسشی از خود دارم: آیا هنر تئاتر در طول تاریخ هدفی غیر از این داشته است؟ - دانشجویان فهیمی که وقت وعمر جوانی خود را در پلاتو‌های کوچک با کمترین امکانات زندگی می‌کنند و به تمرین گفتار‌ها و حرکت‌های نمایشی بسنده نمی‌کنند و حقوق خود را به جای گیشه‌ها از تاریخ پیش رویشان و آینده نزدیک طلب می‌کنند. برای من که هنوز خود را دانشجو می‌دانم این یعنی خود زندگی... چرا که تئاتر تنها یک شغل نیست! تئاتر ابزاری برای شناخت خود و همین‌طور جهان پیرامون است. در تلاش و پیگیری تا اثری شنیداری بشود تا بیایند، ببیند وسکوت را انتخاب نکنند.ارزش تئاتر دانشگاهی بیش از هر مقوله دیگر‌اش – که همه آنها نیز با ارزش اند-شور و اشتیاق خستگی‌ناپذیری هنرمندان درعرصه آن است. دانشگاه‌ها و فعالیت هنری در دانشگاه رنگ‌بندی زیبایی از طیف افرادی اعم از – به اصطلاح- تئاتری‌ها و غیر تئاتری‌ها را با بر چسب زیبایی به‌نام تئاتر گرد هم جمع می‌کنند تا به طرزی نا محسوس، مکالمه اجتماعی شکل یافته از بینش‌ها در قالب هنر تئاتر شکل بگیرد.با و جود همه مصائب اقتصادی و مدیریتی اگر چرخ تئاتر دانشگاهی با اراده و جنبش خود دانشجویان به حرکت درآید و وزارتخانه‌ها و مراکز و ادارات با نگاهی پدرانه از استقلال این جریان حمایت به عمل بیاورند خواهیم دید که شکوفه‌های پر از طراوت دانشجویان در سال‌های نه چندان دورنسیم بهار زاینده را به درخت تئاتر حرفه‌ای ما می‌دمند و مخاطب تئاتر نفس‌اش تازه می‌شود. تئاتر در دانشگاه‌ها، دانشجویان را در پویاترین دوران زندگی‌شان که همان سن نوجوانی و جوانی باشد گرد هم می‌آورد و کار گروهی و تشکیل اجتماع را به آنها می‌آموزد.ارتباط های فرهنگی را شکل می‌دهد، خانه‌های دانشجویی، کافه‌های دانشجویی، پاتوق‌ها و خوابگاه‌های دانشجویی جایی برای تبادل افکار متعالی می‌گردد. به‌همین خاطر از دوران دانشجویی با خود قرار گذاشتم تا همیشه دانشجو بمانم.