پایگاه خبری تئاتر: پیام فروتن می گوید: در حال حاضر اساسا چیزی به نام طراحی صحنه در تئاتر وجود ندارد. کل مجموعه‌ی صحنه‌ی اغلب نمایش‌هایی که به صحنه میروند مشتمل بر دو صندلی و یک میز است. من به گذاشتن دو چارپایه وسط صحنه، طراحی صحنه نمی‌گویم. وقتی میزانسن یک نمایش بخواهد بر اساس این طراحی شود می‌توان متصور بود که کیفیت کارگردانی چگونه خواهد شد.
این مدرس دانشگاه، استفاده از حداقل‌ها در صحنه به اسم ورود به فضای مینی‌مالیسم را بهانه‌ای برای صرفه‌جویی در هزینه‌ها دانست و تصریح کرد: مینی‌مالیسم زمانی کارکرد هنری دارد که فضای تئاتر از لحاظ امکانات و بودجه مهیا باشد و هنرمند تئاتر بتواند دست به انتخاب بزند و مینی‌مالیسم را انتخاب کند. ولی وقتی طراح صحنه هیچ امکاناتی ندارد مجبور می‌شود هیچ چیز در صحنه نگذارد و کارگردان هم بر اساس آن میزانسن بدهد. اینجاست که برای اینکه خودمان را توجیه کنیم می‌گوییم یک تئاتر مینی‌مالیستی اجراء کرده‌ایم! که خب در تعاریف جهانی تئاتر، این اسمش مینی‌مالیسم نیست.
وی حذف بودجه‌ی طراحی صحنه را بزرگترین ضربه به تئاتر کشور اعلام کرد و اظهار داشت: وقتی قرار شد بودجه‌ی طراحی صحنه نمایش‌ها حذف و کل هزینه یک نمایش را با یک برآورد کلی در اختیار کارگردان قرار دهند، اولین ضربه به تئاتر زده شد. آن زمان من خیلی معترض بودم که البته اعتراضم هم به جایی نرسید. چراکه قابل پیشبینی بود که از این پس کارگردان‌ها حداقل‌ها را برای طراحی صحنه در نظر می‌گیرند و این یعنی بسته شدن دست طراح در ارائه‌ی ایده و طرح.
فروتن، تاثیر‌پذیری تئاتر دانشگاهی را از این فضا نگران‌کننده توصیف کرد و گفت: در تئاتر دانشگاهی از منظر طراحی صحنه، نمایش‌ها فاقد زیبایی‌شناسی هستند. من بارها سر دکورسازی دانشجویان در جشنواره‌ها بوده‌ام و به آن‌ها گفته‌ام که حتی اگر ایده ندارید، حداقل تمیز کار کنید؛ یعنی شلخته کار نکنید. ولی متاسفانه به خاطر عدم درک اهمیت طراحی صحنه و عدم درک زیبایی‌شناسی اتفاق خوبی در کارهایشان رخ نمی‌دهد.
