پایگاه خبری تئاتر: حسين انتظامي رييس سازمان سينمايي چندي پيش در توييتي اعلام كرد كه شورايي متشكل از متخصصان براي درجه‌بندي سني فيلم‌ها از تابستان فعاليت‌شان را آغاز مي‌كنند. توييتي كه از اجرايي شدن اين نظام درجه‌بندي خبر مي‌دهد. از ديگر سو ابراهيم داروغه‌زاده، معاون نظارت و ارزشيابي سازمان سينمايي نيز از همكاري انجمن روانپزشكان ايران نيز با سازمان سينمايي براي درجه‌بندي فيلم‌ها خبر داده است. داروغه‌زاده با بيان اينكه از همكاري صاحب‌نظران در اين حوزه استقبال مي‌كنيم، گفت: آيين‌نامه درجه‌بندي سني فيلم‌ها كه ۱۰ ارديبهشت‌ماه ابلاغ و منتشر شد، حاصل همفكري صاحب‌نظران اين حوزه بوده است.وي اضافه كرده: قرار است يك شورا با تخصص‌هاي مكمل، درجه‌بندي سني فيلم‌ها را از تابستان آغاز كنند. حضور نهادهاي تخصصي غيردولتي در شوراي رده‌بندي سني فيلم قطعا موثر خواهد بود.
سيستم درجه‌بندي فيلم‌هاي سينمايي در كشوري مانند امريكا نيز همين‌گونه است؟
جالب است بدانيد، انجمن سينمايي امريكا كه به اختصار (MPAA) ناميده مي‌شود و از سال 1945 يعني 74سال قبل تاسيس شده يك سازمان مستقل است كه بر اساس موضوع فيلم؛ حرف‌هاي گفته شده در فيلم؛ برهنگي؛ صحنه‌هاي جنسي و صحنه‌هاي استفاده از مواد؛ فيلم‌ها را مشاهده مي‌كنند و درجه‌بندي آنها را براي نمايش در سينماها تعيين مي‌كنند. كمپاني‌هاي فيلمسازي الزامي براي قرار دادن فيلم‌هاي‌شان در MPAA براي درجه‌بندي ندارند اما اين امر به شكل سختگيرانه‌اي توصيه شده است. اين تشكل در حدود ۱۵ عضو دارد و از والديني تشكيل شده كه هيچ‌گونه ارتباط و همكاري با كمپاني‌هاي فيلمسازي نداشته‌اند و ندارند. اعضا؛ تمام فيلم‌ها را مشاهده مي‌كنند و هر يك جداگانه درباره درجه‌بندي يك فيلم نظر مي‌دهند. سپس با اكثريت آرا؛ درجه‌بندي يك فيلم را تعيين مي‌كنند.
بر اساس استاندارد درجه‌بندي انجمن مذكور فيلم‌ها داراي پنج درجه‌بندي هستند از اين قرار: درجه G كه عمومي است و منظورش اين است كه فيلم داراي مسائلي نيست كه والدين را نگران كند. درجه PG درجه بعدي است و به والدين يادآوري مي‌كند كه قبل از نمايش فيلم دقت كنند، چرا كه ممكن است فيلم داراي محتواي نامناسب براي كودكان باشد. PG-13 درجه بعدي است كه به والدين هشدار مي‌دهد كه ابتدا محتوا را بررسي كنند و بعد به كودك اجازه بدهند كه فيلم را ببيند. درجه R نيز شامل صحنه‌هاي بزرگسالان بوده و والدين بايد نسبت به كسب اطلاع در مورد محتواي فيلم اقدام كنند، اما معمولا به دليل محتواي سنگين، والدين اجازه ديدن اين فيلم‌ها را به كودك نمي‌دهند. نوجوانان زير ۱۷ سال حتما زير نظر والدين باشند و در نهايت NC-17 كه مخصوص فيلم‌هاي كاملا بزرگسالانه بوده و كودكان و نوجوانان زير ۱۷ سال به هيچ‌وجه نبايد اين فيلم‌ها را تماشا كنند. چند نكته در اين سيستم و درجه‌بندي مشهود است كه نشان مي‌دهد؛ اولا درجه‌بندي اعلام شده از سوي سازمان سينمايي با درجه‌بندي استاندارد فيلم در امريكا همخوان نيست (كه البته في‌نفسه داراي اشكال نيست اما درجه‌بندي سني ايران جاي بحث دارد) دوم اينكه اعضاي انجمن درجه‌بندي جمعي از والدين هستند و نه متخصصان محترم روانپزشكي كه صرفا اين گروه از متخصصان مي‌توانند به عنوان يكي از اعضاي گروه درجه‌بندي محسوب شوند و نكته مهم‌تر اينكه هيچ يك از اعضاي گروه درجه‌بندي هيچ‌گونه ارتباط سازماني و كاري و مالي و معنوي با شركت‌هاي توليد و پخش و سينماداران و غيره نداشته و نبايد داشته باشند. حال با اين اوصاف اميد است، متخصصان و اعضاي شوراي درجه‌بندي فيلم‌هاي سينمايي مورد اشاره در توييت حسين انتظامي، صرفا تعدادي از سينماگران معتمد نظام يا مصلحان اجتماعي يا روانپزشكان محترمي كه معاون نظارت و ارزشيابي از همكاري با ايشان خبر داده، نباشند كه اگر قرار باشد مانند تعدادي از شوراهاي اخير تشكيل شده در سازمان سينمايي در روي فقط يك پاشنه بچرخد آنگاه بدون ترديد بايد اذعان داشت كه همان سيستم سابق و نظام درجه‌بندي نصفه و نيمه‌اي كه توسط اداره كل نظارت و ارزشيابي انجام و اجرا مي‌شد، بسيار كاراتر از نظام درجه‌بندي با چنين شكلي خواهد بود.
