پایگاه خبری تئاتر: در این پیام آمده است: «آئین و سنت میراث گرانبهای فرهنگ و هنر این سرزمین مهر است. تاریخ کهن و فرهنگ شایسته ما در پس تاریخ پرفراز و فرود، تبلور رفتار و ایمان و اخلاق و باور مردمان این دیار است که با هنر آئینی و سنتی عیان خواهد شد. افتخار ما به قدمت فرهنگ و تاریخی است که یادگار مضمون و مفاهیم غنی بشر خاکی برای نیل به زندگی آرمانی و انسانی خواهد بود. حکایت این هنرهمچون قصه بااصالت و پندآموزی است که زندگی این جهان و ایمان به آخرت را با رفتار و شخصیت‌های امیدبخش و آرمانی و لحظات روح بخش و صفات جمیل زندگی یادآوری می‌کند. ایران اسلامی با سنت و هنرهای آئینی و سنتی چون مروارید گرانبهایی در اطلس سرزمین‌های جهان می‌درخشد.
جشنواره آئینی و سنتی فرصتی گرانبها است تا هریک درهر جایگاه ومقام سهم خود را برای حفظ و پاسداشت این سرمایه فاخر اداکرده ولزوم پاسداشت از حیات این میراث را یادآوری کنیم. مجموعه متنوع و پرمعنا که از بخش‌های ایران اسلامی می‌شناسیم و یا آنچه بوده و هست و ما بدان توجه نداشته و حالا این فرصت را داریم تا با جشن تئاتر از آن تجلیل کنیم. آنچه بارها درنوشته ها و سخنان اصحاب دلسوز فرهنگ و هنرشنیده و در کردار ارجمندشان دیده‌ایم.
باشد که به یاری تمام دغدغه‌مندان فرهنگ و به یمن این رویداد شریف صحنه‌های نمایش ایران عزیز روشن و روشن‌تر جلوه‌گر شود. همت وتلاش ارزشمند تمام هنرمندان ودست اندرکاران «نوزدهمین جشنواره نمایشهای آیینی و سنتی» را صمیمانه ارج مینهم واز پروردگار بزرگ پیروزی وسربلندی شان را خواستار هستم.»
داوود فتحعلی بیگی که دبیری این دوره را برعهده دارد نیز در پیامی به این دوره از جشنواره چنین نوشته است:
«علم گردش، آئینی است دیر پا که در برخی از مناطق سرزمین مادری ایرانیان برگزار می‌شده است. در آئین مذکور ، پیش از آمدن ماه محرم، عاشقان حسینی ، علمی را گذر به گذر می گردانند، چاووشی می‌کنند و صلوات نامه می خوانند تا هرکه دل در گرو یارش هست، از سر شیدایی و به دلخواه، به اندازه وسعش از نقد یا جنس، سهمی در برگزاری مراسم ماه محرم داشته باشد.
این علم همه ساله، دست به دست می‌گردید و از نسلی به نسلی سپرده می‌شد تا نشان و اعلانی باشد از برگزاری آئینی به منظور استقبال از بر پائی آئین فراتر به وسعت دل آئین ورزان، ایران زمین. در سال 67 به بهانۀ برگزاری نخستین جشنوارۀ نمایش های آئینی و سنتی، فراخوانی منتشر شد و همچو چاووشی صلا در دادیم:
هرکه دارد به دلش شور و نوا بسم الله هرکه دارد سر همراهی ما بسم الله
گوئی که آن فراخوان به مثابۀ علمی شد تا زنان و مردان غیرتمند و عاشق و هنر دوست از گوشه به گوشۀ خاک وطن، هریک به وسع و میزان تجربۀ خویش با نثار نقد جان و بذل مال، در برپائی آئینی مشارکت کنند. این جشنواره رفته رفته خود به آئینی بدل شد که سنتها و آئین های بومی اقلیم و ملیتها ی مختلف ایرانی را در قالب یک آئین ملی در آغوش گرفت.
در آغاز چند گروه انگشت شمار از نمایشگران به این دعوت لبیک گفتند و رفته رفته، شبیه خوانان و نقالان و خیمه شب بازان و برپا کنندگان معرکه و آئین ورزان و .... به جمع گردانندگان علم جشنواره پیوسته، تا اینکه در جشنوارۀ نوزدهم شاهد حضور کودک سه ساله تا پیرمرد هشتاد و چند ساله هستیم.
اگرچه این اقبال عمومی بسیار میمون و مبارک و دلگرم کننده است لیکن باید مراقب بود که ادب و آداب آئین و سنت، سنت نمایش بومی، به دست فراموشی سپرده نشود. به همین جهت یادگیری و کوشش در حفظ دست آوردهای پیشینیان و پرهیز از سهل انگاری و خام دستی امری است لازم و حتمی. امید آنکه عَلَم این آئین ملی و با شکوه، همچون کشور عزیزمان ایران، دیر پا و استوار به دست هنرمندان آگاه و کوشا سالیان سال به اهتزاز و گردش درآید.
آمین یا رب العالمین »
قرار است مراسم آغازین این جشنواره در تپه‌های باستانی سیلک شهر کاشان با حضور هنرمندان و مدیران هنر نمایشی برگزار شود.
