پایگاه خبری تئاتر: جوانمرد در این یادداشت برای استادمحمد که از شاگردان و دوستان نزدیکش بود، چنین نوشته است:
«سکوت...
در دنیای شگفتی زیست می‌کنیم، دنیای ما پر از زخم و ستم و سفاکی است و لبریز از تقلب و شناعت- این‌ها همه در پوسته‌ی آشکار و لایه بیرونی-در لایه پنهان و ناپیدای آن خدا می‌داند چه جهنمی برپاست. شراع‌ها به عمد گسسته و سکان را شکسته‌اند که ناخدایی کند، این ناخدا ابلیس نیست. گجسته‌ای است بی‌صورت و لبی سیاهدل‌تر از ابلیس اینجا و آنجا و هر جا طوفان سهمگینی برپاست. اگر معجزه‌گر نباشی، باید شوریده و دیوانه باشی تا بر روی تخته پاره‌ات به مصاف آن بی‌صورت سیاه دل برخیزی.
استادمحمد یکی از این دیوانگان بود که تاوان عقل مدارها را می‌داد. زمان و زمین‌اش یک جانی نبود. همه جانی بود- عرصه که بر او تنگ می‌شد می‌گریخت-کجا خودش هم نمی‌دانست... در این آوردگاه مطمئنا محمود آفریننده نیست. شاهد و ناظر پلشتی و ستم است، بیشتر در شهر و کمترک در روستا.
او در سیر و سیاحت معمولش ناگهان در جایی توقف می‌کند. معضلی می‌یابد، به دنبال مدخلی به درون آن معظل می‌گردد. می‌یابد و بی‌پروا وارد می‌شود. هیهات در درون آن حفره‌ی کوچک چه دنیای وحشتناکی برپاست. دنیایی که در آن محبت مرده و همه به اعتراض چیزی که نمی‌دانند چیست به جان هم افتاده‌اند.
محمود آدم‌های بازیش را از میان ساکنان آن حفره انتخاب می‌کند، آدم‌های بازی محمود اکثرا معترضند و پرخاشجو و گاه یکسره ساکت و خاموش مثل «آسیدکاظم»
آسید کاظم ساکت است و در کنجی نشسته، اما در واقع فریادی است از فقر زمین که بی‌صدا بردل می‌نشیند. راز تکوین این سکوت و هیبت غریب را محمود خوب می‌داند.
به گمان او به تجربه دانسته و خوب هم دانسته است که: «سکوت سرشار از ناگفته‌هاست».
پس بیایید در سالگرد از دست رفتن دو عزیزمان حمید و محمود با یک دقیقه «سکوت» دین‌مان را به آن‌ها ادا کنیم.»
بخشی از این یادداشت در قالب کارت پستالی منتشر شده که شامگاه جمعه 3 مرداد ماه همزمان با اولین سالگرد درگذشت محمود استادمحمد در تمام تئاترهای تهران میان تماشاگران توزیع می‌شود. روی دیگر این کارت پستال عکسی از استادمحمد چاپ شده است.
با ارایه این کارت پستال، تماشاگران تئاتر شامگاه سوم مرداد ماه یک دقیقه سکوت می‌کنند و به یاد محمود استادمحمد به پا می‌خیزند.
