پایگاه خبری تئاتر: در معرفی انتشارات کتاب نیستان از این مجموعه ۱۸۸ صفحه‌ای آمده است: «تشکری در این اثر مجموعه هفت نمایشنامه کوچک را گرد هم آورده که همه آن‌ها با نخ تسبیح «روایت و نوشتن» به یکدیگر متصل شده است.
او در نوشتن وامدار زبان فخیم خراسانی در سنت ادبیات فارسی است. در این نمایشنامه‌ها به ویژه در بخشی‌هایی که شخصیت‌پردازی آن‌ها متاثر از ادبیات و شخصیت‌های تاریخی ایران است این موضوع را به اوج خود رسانده است. گفت‌وگوی میان ساحره و عوفی و بیهقی نمایشی درخور ستایش در این زمینه است.
سنت روایی تشکری در نمایشنامه‌نویسی چه در متن‌های تاریخی و چه در متن‌های امروزی دوری گزیدن از موقعیت‌سازی فیزیکال و حرکت به سمت فضاسازی زبانی است. به عبارت ساده‌تر ادبیات و کلمه و روایت برای او دستمایه‌ای است که به کمک آن تمامی آن‌چه را درصدد بیان آن است بازگو می‌کند و به همین خاطر در متن‌های او کمتر می‌توان سراغ از خلق موقعیت‌های خاص برای چینش صحنه نمایش گرفت.
نمایشنامه‌های این مجموعه همگی بر مدار و محور نوشتن و روایت شکل گرفته است. از کاتبی و تاریخ‌نویسی تا نامه‌نویسی و حتی نگارش تاریخ. تشکری حتی در آخرین نمایشنامه این کتاب گریزی به ثبت تاریخ در قالب ادبیات ولو به گونه مستعار نیز دارد.»
