پایگاه خبری تئاتر: این نمایشنامهنویس و کارگردان تئاتر درباره فعالیت‌های اخیرش گفت: آخرین کارم در حوزه سینما فیلم «کنسل» است که یک سال و نیم قبل ساخته‌ام و فعلاً در حال انجام کارهایش هستم و منتظرم بقیه مسائل فنی‌اش انجام شود تا قابل ارائه باشد.
رحمانیان درباره اجرای نمایش‌های «صدام» و «هامون‌بازها» توضیح داد: امسال آماده بودم نمایش «صدام» را اجرا کنم، اما چون تالار وحدت را در اختیار ما قرار ندادند، این امکان به‌وجود نیامد و فکر نمی‌کنم فعلاً بتوان به آن فکر کرد. در مورد «هامون‌بازها» این امکان وجود دارد که سال آینده در صورت مهیا شدن شرایط، اجرا شود.
نویسنده و کارگردان نمایش‌های «پل»،«مصاحبه» و «خروس» هم‌چنین تصریح کرد: بعد از اتفاقاتی که قبل از اجرای نمایش «تک‌گویی برای یک تماشاگر» افتاد، به ما اعلام شد شما از سالن‌های مرکز هنرهای نمایشی زیاد استفاده می‌کنید، اما بعد خودشان سالن‌ها را خالی گذاشتند و سالن اصلی تئاتر شهر و فرهنگسرای نیاوران را تا همین چند روز پیش خالی نگه داشته بودند.
رحمانیان افزود: ترجیح می‌دهم با سالن‌های مرکز هنرهای نمایشی و زیرمجموعه وزارت ارشاد کار نکنم. ترجیح‌ام این است گوشه‌ای در تهران را پیدا کنم و نمایش‌هایم را آنجا اجرا کنم.
این کارگردان درباره کار جدید تئاتری‌اش گفت: کاری را که الان به فکر می‌کنیم در تالار نمایشی اتفاق نمی‌افتد بلکه در یک یخچال بزرگ که متعلق به شرکت گوشت است، اتفاق می‌افتد. من فکر نمی‌کنم که صنف قصاب‌ها خیلی مخالف باشد که من یخچال‌شان را بگیرم. فکر می‌کنم با آن‌ها راحت‌تر به نتیجه برسم.
رحمانیان درباره لغو شدن نمایش «ترانه‌های قدیمی» در اصفهان اظهار کرد: اجرای نمایش «ترانه‌های قدیمی» در اصفهان با دو روز عزای عمومی همراه شد و ما هم دقیقاً قرار بود همان دو روز اجرا برویم، اجرایمان لغو شد اما بعد از پایان ماه‌های محرم و صفر قرار است این کار را دو شب در اصفهان اجرا کنیم.
کارگردان نمایش های «آرش ساد» و «ترانه‌های محلی» ادامه داد: من در دولت قبل و تا سال 87 ممنوع‌الکار بودم. واقعاً برایم توجیه نشده است که چرا تالاری که خالی بوده و کسی قصد نداشته در آن کار کند و ما هم برای اجرایمان درخواست داده بودیم، اجازه اجرا به ما داده نمی‌شود؟! ما همواره این تالارها را مجانی نگرفته‌ایم و برخلاف دوستان دیگر که کمک دولتی می‌گیرند، هیچ کمک دولتی نداشته‌ایم. من این موضوع را می‌دانم و هر وقت بخواهید رقم‌هایش را اعلام می‌کنم. این‌که چه بودجه‌های کلانی گرفته می‌شود.
وی افزود: بر خلاف همه این‌ها ما سالن‌ها را کرایه می‌کردیم، به شکلی که برای 17 روز اجرای نمایش در «روزهای آخر اسفند» 88 میلیون به بنیاد رودکی پول دادیم و برای 30 شب اجرا در سالن اصلی تئاتر شهر 110 میلیون از ما پول گرفتند اما من می‌دانم که از بقیه گروه‌ها چنین پولی گرفته نمی‌شود. من توجیه نشدم به چه دلیلی اجرای ما را لغو کردند.
رحمانیان درباره عدم صدور مجوز برای اجرای برخی از نمایش‌هایش تصریح کرد: کاملاً می‌دانم به‌دلیل فضای غیر تئاتری، غیر هنری و برخی حسادت‌ها این اتفاق می‌افتد. بخشی از آن به همین دوستان عزیزی مربوط است که مثلاً همکار ما هستند! اما از هیچ سعی فروگذاری نمی‌کنند. تا زمانی که شرایط این‌گونه باشد، ترجیح می‌دهم مزاحم گروه‌های دیگری که در تهران کار می‌کنند، نشوم و ترجیح می‌دهم کارهایم را یا در شهرستان یا در تالارهایی که مدعی‌ای ندارند، از جمله همین یخچال کانتینر سازمان گوشت اجرا کنم.
این نمایشنامهنویس درباره مدیریت فعلی تئاتر گفت: به نظرم مدیریت تئاتر خیلی خوب عمل می‌کند و خیلی کمک می‌کند. امروز کارهای خوبی در تهران اجرا می‌شود. من در واقع انتقاد چندانی به مدیریت تئاتر ندارم، به دلیل این‌که به نظر می‌رسد فضاسازی که علیه گروه ما شده است، چندان ربطی به حوزه مدیریت وزارت ارشاد ندارد.
محمد رحمانیان در بخش پایانی صحبت‌هایش گفت: من سال‌ها کار نکرده‌ام. همه کسانی که امروز مدعی هستند که چرا رحمانیان کار می‌کند، در دوره‌ای که «روز حسین» کار می‌شد و توقیف شد و در دوره‌ای که «هامون‌بازها» توقیف شد و در مورد نمایش‌های دیگری از من که توقیف شدند، هیچ صحبتی نمی‌کنند. من یکبار سال گذشته و یکبار امسال تالاری را آن هم با تماشاچی فراوان در اختیار گرفتم و برای این موضوع ، انواع بدگویی‌ها و حرف‌های کثیفی را به من و گروهم نسبت دادند، البته مشکلی نیست چون من دیگر عادت کرده‌ام.
