چارسو پرس: سهراب سلیمی در توضیح مشکلات فعالان تئاتر بیان کرد: گاهی از خودم سوال می کنم که آیا ناگفته ای مانده است؟ چرا که پیش از این بسیاری از همکاران متعهدم بسیاری از گفتنی ها را به صورت کارشناسی و منظم نه با دورنمایی سلیقه ای و رویاگونه بلکه منطبق با واقعیت های موجود گفته اند.
کارگردان تئاتر پزشک قلابی (تالار رازی ۱۳۴۹) ادامه داد: اگر امروز دوباره هم به تن خسته و هم به فکر درمانده ام فشار می آورم و کار می کنم به دلیل ثبت مسائل تاریخی است. همچنان که صحبت امروز من با شما حتی اگر هیچ خواننده ای نداشته باشد صرف همین مکالمه ای که امروز با یک نفر خواهم داشت و مبتنی بر اصل ماندگاری است، برای من اهمیت دارد.
برای مدیریت تئاتر صرف مدرک تئاتر کافی نیست
این هنرمند پیشکسوت در تشریح وضعیت تئاتر امروز اظهار داشت: به عنوان یک هنرمند در گرایش خودم در باب تئاتر و آموزش تئاتر، عقیده دارم که امروز در دره ای عمیق قرار گرفته ایم و شرایطی بهبود نمی یابد چراکه می بینم هر روز ارتباطات و فاصله ها دورتر و نگاه مسئولان به تئاتر محدودتر می شود.
کارگردان نمایش خرده جنایت‌های زن و شوهری (تئاترشهر، تالار سایه ۱۳۸۴) تاکید کرد: مگر این که جریان فکری و مدیریتی و چشم انداز مدیریتی و آنچه از تئاتر و هنر و پیامدهای هنر می شناسیم، عوض شود و تغییراتی اتفاق بیفتد.
وی افزود: بسیاری از کسانی که در چهارچوب اداره تئاتر قرار می گیرند مدیرانی هستند که از گرایش، دانش و تخصص بی بهره‌اند چراکه برای مدیریت تئاتر صرف این که مدرک تئاتر داشته باشند کافی نیست. مسئله مدیریت مستلزم برخورداری از یک نگاه کلان است.
بازیگر تئاتر به خاطر وطنم (تالارمولن روژ ۱۳۴۵) ادامه داد: یعنی این مدیران باید یک نگاه با ابعاد گسترده ای از جامعه شناسی، روانشناسی، اقتصاد و چشم انداز کوتاه مدت و بلندمدت نسبت به مسائل تئاتر داشته باشند.
یکی از پایه‌های اصلی تئاتر در همه دنیا دولت است
سلیمی با اشاره به مساله ای که تئاتر معاصر را دچار مشکلاتی کرده است، گفت: امروز در تئاتر سانسور بی داد می کند و حمایت های دولتی از این هنر بسیار کمرنگ است؛ درحالی که یکی از پایه های اصلی تئاتر در همه دنیا (به خصوص کشورهای جهان سوم همچون کشور ما) دولت است و تئاتر بدون حمایت دولت قابل سرپا شدن نیست. در چنین شرایطی نگاه های انحرافی نسبت به بخش خصوصی به نوعی فرار از مسئولیت هاست.
کارگردان تئاتر نوای اسرار آمیز (تئاترشهر، تالار قشقایی ۱۳۸۵) تاکید کرد: بر این اساس سانسور، بی تخصصی و وضعیت اقتصادی در تئاتر موضوعات چالش برانگیز و به شدت نگران کننده‌اند و در جایی که امروز نشسته ایم و اسناد مستند گواهی می دهند، این نگرانی هروز افزون تر می شود.
وی افزود: مثلا در شرایط حاضر من نمی دانم که آیا می توانم نمایش ام را روی صحنه ببرم یا خبر؟
نسل جدید تئاتر بسیار غیرمسئول و کم آگاه هستند
بازیگر تئاتر ریچارد سوم (تئاترشهر ۱۳۷۸) در پاسخ به این پرسش که چه عقیده ای در مورد نسل جدید هنرمندان تئاتر دارد، اظهار داشت: با حفظ احترام به این نسل می توانم صادقانه بگویم که نسل جدید تئاتر بسیار غیرمسئول و کم آگاه هستند و می خواهند به سرعت ره صدساله را یک شبه طی کنند.
سلیمی تاکید کرد: در حال حاضر استاد راهنمای سه پروژه فوق لیسانس در دانشگاه تربیت مدرس هستم و وضعیت دانشجویان برای من نگران کننده است. از من انتظار دارند که مانند طوطی حرف بزنم و آنها صرفا یادداشت کنند و حاضر نیستند که به چالش کشیده شوند. حتی حاضر نیستند اگر کلیدوواژه هایی به آنها داده می‌شود به دنبال کشف و شهود و دریافت داده هایی تازه ها بروند.
این مدرس تئاتر ادامه داد: در فرصت کم صرفا به این که کار مدرک گرایی‌شان را راه بیاندازند بسنده می کنند و این مدرک گرایی کل جامعه را گرفته است. ما به اندازه کل اروپا دانشجو و دکتر در ایران داریم. این موضوع خوشحال کننده نیست و کم سوادی در کل جامعه نشت پیدا می کند.
امید من را زنده نگه داشته است
موسس گروه تئاتر صورتک (۱۳۸۱) در پاسخ به این پرسش که چه انگیزه‌ای برای فعالیت در حوزه تئاتر در این سن و سال دارد، گفت: من در بین تمام همکارانم به یک هنرمندِ پرانرژِی و فعال معروف بودم. کسی که در سخت ترین شرایط می توانستم کار کند؛ این روزها بسیار تلاش می کنم که انگیزه ام را برای کار کردن و ادامه دادن حفظ کنم اما هم شرایط سخت شده و هم جسمم در حال تحلیل رفتن است.
وی افزود: امید من را زنده نگه داشته است که حرکت کنم و داشته هایم را به سلامت منتقل کنم و در صحنه ارتباط تنگاتنگ و نفس به نفس با تماشاچی داشته باشم.
عضو علی البدل هیئت رئیسه خانه تئاتر از سال ۱۳۸۶، تصریح کرد: هرگز دنبال تکثیر تماشاچی نیستم و به حداقلی از تماشگر نگاه می کنم که با هم بتوانیم به چالش برسیم چون گرچه چشم انداز من در مسیرم هرچه بیشتر- بهتر بوده است اما بیشتر را بهانه ای به قیمت کاهش کیفیت کار قرار نمی دهم. البته که سخت است اما تلاش می کنم.
نام تئاتر با نام سهراب سلیمی عجین شده است. از ۷۰ سال حیات او، بیش از ۵۲ سال آن در همراهی هنرهای نمایشی است. او فارغ‌التحصیل این رشته در کارگردانی و بازیگری و همچنین دارنده گواهینامه درجه یک هنری است. گرچه کمیت معیار خوبی برای عیارسنجی حضور او در این عرصه نیست اما بیش از ۱۲۲ پروژه را بازی و کارگردانی کرده یا در مقام مشاور حضور داشته است.
گرچه تئاتر خانه اصلی اوست اما هم‌سو با آن می‌شود گفت که اتفاقات سینمایی هم در زندگی او به همین میزان پررنگ است. ایفای نقش در بیش از ۱۷ پروژه سینمایی و حضور در بیش از ۱۱ تله‌تئاتر تلویزیونی، مؤید نقش پررنگ او در عرصه تصویر است.
سهراب سلیمی حضور در صحنه تئاتر را با نمایش‌های پزشک قلابی به کارگردانی نصرت زمانی در تالار رازی کرمانشاه و همچنین تاجماه و عروس به کارگردانی فریده فرجام در تالار پروین اعتصامی کرمانشاه در سال ۱۳۴۹ لمس کرد.
ملاقات، نخستین ملاقات تماشاگران سینما با سهراب سلیمی بر پرده نقره ای به کارگردانی خسرو معصومی در سال ۱۳۶۵ بود. همکاری با هنرمندانی همچون جمشید مشایخی، پروانه معصومی، شاپور شهیدی و سیامک اطلسی ارمغان حضور او در این فیلم و زمینه‌ساز حضور پررنگ‌تر او در سینما شد. سال ۱۳۷۲ در سریال استپان بازی کرد و این‌بار با محمدجاوید مهتدی یعنی کارگردان سریال استپان و هنرمندانی چون اسماعیل محرابی، حمید مهرآرا، سیدصادق هاتفی و فریبا متخصص همکاری داشت.
سلیمی در دوره‌های گوناگون جشنواره تئاتر فجر، به عنوان عضو گروه انتخاب آثار حضور داشته است. منظومه فعالیت‌های سلیمی در عرصه تئاتر، سینما و تلویزیون یه همین جا ختم نمی‌شود. تدریس دانشگاهی تئاتر، ریاست انجمن کارگردانان خانه تئاتر، اجرای چندین تئاتر از برجسته‌ترین متون نمایشی بخشی از منظومه حضور اثرمند او در این عرصه است.
دی ماه سال ۱۳۹۸ به سراغ آقای اشمیت کیه؟ رفت و این نمایش نوشته سباستین تیری و ترجمه شهلا حائری را با همراهی بازیگرانی چون ایرج راد، شهره رعایتی، میثم رازفر، سینا خدابخشی در مقام کارگردان به روی صحنه تئاتر برد.
منبع: خبرگزاری ایرنا
