چارسو پرس: سی و سومین جشنواره تئاتر فجر که با تنش های فراوانی میان موج سوالات و انتقادات آغاز به کار نمود ، با گذشت چند روز ، بحرانهای اولیه را پشت سر گذاشته و وارد مرحله جدیدی میشود . حالا مخاطبان فارغ از حرف و حدیث ها درباره گزینش آثار به انتخاب نمایشهای باب سلیقه خود پرداخته و طبق عادت جشنواره ای سالهای گذشته پیگیر نمایش های روی صحنه هستند.
هر چند این جشنواره تب و تاب سابق را ندارد اما هنوز سالنهای نمایشی از تماشاگر لبریز شده و خیلی ها علیرغم در دست داشتن بلیط پشت درهای بسته مانده و ناکام بازمی گردند.
مجموعه تئاترشهر ، علیرغم خرابی ها و نابسامانی ها اخیر ، هنوز به عنوان قدیمی ترین و مهمترین مجموعه تئاتری کشور ، کانون توجه هواداران هنر تئاتر علی الخصوص در موسم جشنواره هاست . این در حالی است که در حال حاضر سه سالن کاربردی این مجموعه به علت آماده نشدن از همقطاری کاروان جشنواره بازماندند که پیامدهای نامطلوبی را برای جشنواره و طبعاً خانواده تئاتر به همراه داشته است.
روز پنجم جشنواره نیز مانند روزهای گذشته دو سالن فعال این مجموعه شاهد ازدحام تماشاگران پشت درهای خود بود و هر دو سالن با ظرفیت تکمیل تماشاگران ، کار خود را به انجام رساندند . تالار چهارسو در این روز میزبان نمایش " فقط به خاطر من " به نویسندگی و کارگردانی " چیستا یثربی " بود که پذیرای تعداد زیادی از تماشاگران بود تا جایی که در دو سانس اجرای این نمایش ، تماشاگران تا چند ردیف روی زمین نشسته و عده ای نیز ایستاده و برخی بیرون ماندند.
این نشانگر رویکرد مخاطب به جنس آثاری از این دست که موضوع عمده کاری این نویسنده و کارگردان تئاتر است را نشان می دهد . چیستا یثربی در چندمین تجربه خود در حوزه سایکودرام این بار داستان زنی را روایت می کند که سالها با پندارهای روانی غیر واقعی خود زیسته و از آنها جدا نمی شود.
صحنه ای از نمایش " فقط به خاطر من"
برشهای تکنیکی و نقد گونه نمایش و میزان موفقیت این اثر در این مقال نمیگنجد اما پرداخت این تفکرات در قالب یک نمایش ظاهراً نتوانست غالب مخاطبان را در جایگاه خود مشتاقانه نگه دارد و تعدادی از آنهایی که پی سلیقه شان آمده بودند داستان را نیمه کاره رها کرده و سالن نمایش را ترک کردند.
این طبیعت تئاتر است و این موضوع در هر تئاتری بخصوص جشنواره ممکن است واقع شود و دور از انتظار نیست اما فارغ از نگاه سلیقه ای ، این قهر تکراری مخاطبین و ترک سالن می تواند زنگ خطری برای برآورد اجراهای حاضر در این دوره از جشنواره باشد.
