چارسو پرس: هر سال چندین و چند جشنواره، همایش و نشست مرتبط با تئاتر در کشور برگزار می‌شوند و تعدادشان سال به سال بیشتر هم می‌شود. از طرفی، یکی از دغدغه‌های مهم هر اجرایی، مخاطب است؛ این که بیاید یا نیاید. دوست داشته باشد یا نداشته باشد. تا آخر در سالن بنشیند یا وسط اجرا سالن را ترک کند. اما در میان دغدغه‌های مربوط به مخاطب در تئاتر، انگار هنوز هم هیچ کس به فکر مخاطبانی که استقبال می‌کنند، وقت می‌گذارند و تا پشت در سالن می‌آیند، نیست.
سوال مهم این است که چرا هنوز بعد از 33 دوره جشنواره بین المللی تئاتر فجر، 21 دوره جشنواره بین المللی تئاتر کودک و نوجوان، 15 دوره جشنواره بین المللی تئاتر عروسکی تهران مبارک، 18 دوره جشنواره بین‌المللی تئاتر دانشگاهی، 3 دوره جشنواره تئاتر شهر و هزار و یک جشنواره بین‌المللی و ملی و منطقه‌ای دیگر، هنوز به یک متدولوژی ثابت برای ورود محترمانه مخاطبان به سالن‌های تئاتر کشور نرسیده‌ایم؟!
هنوز مخاطبان در سرمای بهمن ماه پشت در سالن‌های تئاتر، کیپ هم می‌ایستند؛ پشت به پشت و رو در روی هم! دعوا می‌کنند، جر و بحث می‌کنند و یا خیلی آرام و متین با التماس از مامور در می‌خواهند که زودتر ورود بدهد چون می‌خواهند تئاتر ببینند!
هیچ کس به خاطر تاخیر نیم ساعته شروع اجرای جشنواره از آنها عذرخواهی نمی‌کند. هیچ نظم و ترتیبی وجود ندارد و ورودی یک مکان فرهنگی مانند سالن ایرانشهر هیچ فرقی با مترو یا صف دریافت یارانه ندارد!
کمترین انتظار این است که صندلی‌هایی برای نشستن مخاطبانی که باید تاخیر اجرا را تحمل کنند، تعبیه شده باشد. با احترام از آنها خواسته شود تا صادر شدن اجازه ورود، بنشینند و یا در چهار صف (آنها که بلیط خریده‌اند/ خبرنگاران/ میهمانان ویژه/ بلیط‌های میهمان) بایستند.
این درست است که خریداران بلیط و آنها که بلیط سفید با شماره صندلی دارند باید اول وارد سالن شوند ولی بدرفتاری با خبرنگاران، میهمانانی که کارت وی‌آی‌پی دارند و مخاطبانی که بلیط میهمان گرفته‌اند، در شان یک مکان فرهنگی مانند ایرانشهر و البته بقیه سالن‌های تئاتر، نیست.
نویسنده: نفیسه حاجاتی
