علیرضا نادری در مراسم جشن امضای نمایشنامه «کوکوی کبوتران حرم» عنوان کرد سکته قلبی وی یکی از دلایلی بود که باعث شد این اثر نمایشی اجازه روی صحنه رفتن پیدا کند.

 

سایت خبری تئاتر/مهر: مراسم جشن امضای نمایشنامه «کوکوی کبوتران حرم» شامگاه یکشنبه ۲۶ بهمن با حضور علیرضا نادری نویسنده نمایشنامه و تعدادی از بازیگران این نمایش و هنرمندان و علاقمندان تئاتر در سالن کنفرانس مجموعه تئاتر شهر برگزار شد.

در این برنامه هنرمندانی چون ناهید مسلمی، هنگامه قاضیانی، فهیمه امن زاده، مهدی نادری، فرهاد مهندس پور، حمید پورآذری، علی‌اصغر دشتی، شهره سلطانی، ژاله صامتی، سیف الله صمدیان، حجت علیخانی، حمیرا ریاضی، رویا بختیاری، شهرام شاه حسینی، هاله مشتاقی نیا، بهاره مشیری و ... حضور داشتند.

علیرضا نادری در ابتدای این جلسه با اشاره به اینکه انتشار این نمایشنامه سال ها به طول انجامیده است، عنوان کرد:  این نمایشنامه را سال ها قبل نوشته ام و امروز قرار است شما بخش هایی از آن را که به همت سیف الله صمدیان و پسرش ضبط شده، ببینید. چاپ کتاب نیز به مدد مهدی میرباقری و انتشارات بوتیمار انجام شده است که واقعا این اتفاق در طول ۵-۶ سال گذشته یکی از رویاهای من بود.

نادری افزود: ماجرای نمایشنامه «کوکوی کبوتران حرم» بازتاب ناگوار ممیزی در ایران است. این نمایشنامه سال ها قبل توسط عده ای خوانده شد اما شورای نظارت کار را رد کرد که بعد از آن ما این اثر را نمایشنامه خوانی کردیم و ضبط شده آن را به اعضای شورای نظارت نشان دادیم تا آنها متوجه شوند که در واقع این نمایشنامه چه چیزی نیست. همچنین سکته قلبی که من کردم کمک زیادی به اجرای این نمایشنامه کرد یعنی قلب پاره پاره من باعث شد که این نمایش البته با ۱۳۶ مورد ایراد بتواند به صحنه برود.

وی یادآور شد: در جامعه ما تعداد زیادی من من من در کنار هم وجود دارند و هیچ کس حاضر نیست این من را ترک کند، به خود برود و بعد به خویشتن برسد. من معتقدم شرایط ما در حال حاضر نه رو به جلو مقدر است، نه رو به گذشته و نه چپ و راست چون تنها راه ما رفتن به ریشه های خودمان است.

در ادامه فرهاد مهندس پور مدرس، پژوهشگر و نویسنده تئاتر درباره علیرضا نادری و نمایشنامه اش عنوان کرد: در این مجال کوتاه اول می خواهم بگویم که درباره این موضوع ها نمی خواهم، حرف بزنم. من نمی خواهم بگویم که «کوکو...» یکی از سیاسی ترین نمایشنامه هایی است که به زبان فارسی نوشته است. نمی خواهم بگویم که «کوکو...» یکی از مذهبی ترین نمایشنامه هایی است که به زبان فارسی نوشته شده. همچنین نمی خواهم بگویم که ما بیش از ۴ دهه منتظر بودیم که این اثر نوشته شود. این نمایشنامه برآیند آشتی دو گردش کاملا متضاد است.

وی متذکر شد: علیرضا نادری، محمد چرمشیر و جمشید خانیان هر سه با تمایزاتی که دارند به درام ایرانی پردازشی می دهند که این پردازش بیرون از تصوری است که ما نسبت به نمایشنامه های ایرانی داریم. نمایشنامه های زیادی نوشته شده که بسیاری از آنها ایدئولوژیک هستند.

این مدرس دانشگاه ادامه داد: ایدئولوژیک به این معنی که نمایشنامه نویس در مقام یک ایدئولوگ نمایشنامه می نوشته است که من معتقدم این آثار را می توان پیش از حسن مقدم دانست با وجودی که در دوره های بعد از او  و در زمان معاصر نوشته شده است. در کنار این مدل نمایشنامه نویسی، آثار تمثیلی هم وجود دارند که از دهه ۵۰ به بعد باب شدند.

مهندس پور متذکر شد: نادری نمایشنامه دیگری هم به نام «پچ پچه های پشت خط نبرد» دارد که از جهتی با این اثر قابل مقایسه است به این مفهوم که در هر دو نمایشنامه افراد فرصتی می یابند که همدیگر را جراحی کنند و این جراحی به شک بی رحمانه و بی پرده ای روی صحنه اتفاق می افتد.

وی در پایان صحبت هایش متذکر شد: وقتی چند شب قبل این نمایشنامه را می خواندم دوست داشتم که هرگز تمام نشود و همچنان ادامه داشته باشد چون تجربه هایی مثل «کوکو...» و «پچ پچه ها» تجربه های یگانه ای هستند و نادری موفق شده در این دو نمایشنامه  مفهومی از زمان را منتقل کند که ما با آن بسیار غریبه هستیم. در این نمایش زنان در غیبت مردان، زنانگی و زیست می کنند و نشان می دهند که در غیبت مردانشان چقدر مرد هستند.

در بخش دیگری از این برنامه امین عظیمی منتقد و کارشناس تئاتر درباره نادری بیان کرد: من می خواهم درباره درس هایی که نمایشنامه های آقای نادری به تئاتر ایران می دهد صحبت کنم. آقای نادری و آثارش به ما یاد می دهند که به چه جور کارهایی باید نگاه کنیم و چه آثار نمایشی را ببینیم. آقای نادری و نمایشنامه هایش به ما یاد می دهد که هدف تئاتر لذت بخشیدن نیست بلکه اگر تئاتری بتواند در دل و جان تماشاگر اضطراب بوجود بیاورد کار ارزشمندی کرده است.

وی ادامه داد: آثار تاثیرگذار به دنبال ایجاد رضایت در مخاطبشان نیستند. آقای نادری مدام می خواهد که ما به خاطر بیاوریم و فکر کنیم. متاسفانه نمی توانم به آثاری اشاره نکنم که تئاتر را یک گردهمایی دیده است؛ گردهمایی زنان شکسپیر و یا نمایشنامه هایی که به دنبال جایزه پولیتزر و کسب شهرت و مقام هستند. عوض شدن ارزش با ضد ارزش در دنیای ما شگفت آور و حیرت انگیز است اما آثار نادری پرده ها را برای ما باز می کند.

این منتقد تئاتر بیان کرد: نادری در نمایشنامه «کوکو...» از ما می خواهد که ترومای زن بودن و زنانگی را ببینیم. زنانگی که فراموش شده است. نمایشنامه خوب ما را با درد روبرو می کند نه برای اینکه به مقاصد سیاسی یا آموزشی برسد و یا بخواهد شعار بدهد بلکه به خاطر خود درد است که قرار است به تصویر کشیده شود.

در بخش پایانی این برنامه علیرضا نادری درباره خودش عنوان کرد: نادری آدمی بود که همه کار کرد ولی دروغ نگفت. زرنگ بود ولی زرنگی نکرد. به نظر من این آدم در گذشته زندگی کرده  چون من الان به هیچ رسیده ام اما در این هیچ بودن نیز معانی جدیدی پیدا کرده ام.

در پایان این برنامه علیرضا نادری و گروه بازیگران این نمایش عکس یادگاری گرفتند و کتاب‌هایی راکه توسط علاقه مندان خریده می شد امضا کردند.