چارسو پرس: محمدعلی زمانی کارگردان نمایش «زندگی من یک من ساده» که این روزها در کارگاه نمایش مجموعه تئاترشهر به روی صحنه رفته است درباره این اثر نمایشی که این روزها در کارگاه نمایش تئاترشهر به روی صحنه رفته است می‌گوید: من علاقمند به نمایشنامه‌هایی هستم که در جستجوی هویت هستند. در دو اثر قبلی‌ام راه شیری و پوزه چرمی شاخصه اصلی آن هویت گمشده بود. در نمایش «زندگی من یک من ساده» نیز چنین است. و این بُعد از کار برمی‌گردد به پرداخت قصه یا شخصیت و ممکن است در متنی این عناصر پررنگ و در نمایشنامه دیگری کم‌رنگ‌تر باشد. داستان آدم‌هایی که در جامعه رها شده‌اند و برای رسیدن به این هویت در حال تلاش هستند. و عموما در انتها این تلاش آنها به شکست می‌انجامد.
این کارگردان درباره پروسه اجرا در کارگاه نمایش می‌گوید: زمان اجرای ما در واقع دی‌ماه بود و ناگهان ما ناچار شدیم در پروسه جشنواره هم‌آواز در اواسط آبان ماه اجرا کنیم. این موضوع برای ما سبب پدید آمدن برخی کاستی‌ها شد. اما مهم‌ترین این کاستی‌ها مدت زمان اجرای ۱۵ روزه است. به نظر من برای هر اثر نمایشی ۱۵ روز اجرا بسیار زمان اندکی است. ما به این ۱۵ شب به طور واحد نگاه نمی‌کنیم. ما ۱۵ شب ۱۵ شب نگاه می‌کنیم. تا ما بخواهیم در سیکل مناسب برای اجرا برسیم ناگهان در می‌یابیم که نیمی از راه طی شده و این سبب می‌شود که گروه به آنچه مورد نظرشان بوده است نرسند. من تاکید می کنم که ما باید ۱۵ شب به ۱۵ شب به مقوله اجرا نگاه کنیم. چه بسا که گروه بعدی که جایگزین ما در کارگاه نمایش می‌شوند هم با چنین چالشی مواجه باشند.
وی در ادامه افزود: ما دوست نداریم کار ضعیفی به اجرا بگذاریم اما همیشه زمان اندک تا رسیدن به اجرا و همچنین زمان محدود در اجرا خواه ناخواه روی کیفیت اجرا تاثیر می‌گذارد. امیدوارم تدبیری اندیشیده شود که گروه‌ها بتوانند با طیب خاطر روی کارشان متمرکز شوند چه از جهت کیفی و چه از نظر تبلیغاتی تا بتوانند کار درخوری برای تماشاگر ارائه دهند.
زمانی ضمن برشمردن تفاوت‌های اجرا در سالن خصوصی و دولتی افزود: من هم تجربه اجرا در سالن خصوصی را داشته‌ام و هم تجربه سالن‌های دولتی. قطعا با توجه به مشکلات اقتصادی که همواره گریبان‌گیر گروه‌های نمایشی است تفاوت اجرا در سالن خصوصی و دولتی تفاوت در هزینه سالن است که البته هزینه گزافی هم هست. بقیه شرایط، شرایط مشترکی است. وقتی کسی از تئاتر ارتزاق می‌کند دیگر فرقی ندارد در سالن خصوصی است یا دولتی.
وی ادامه داد: شاید چون من اولین تجربه اجرایم در کارگاه نمایش بود حس شخصی‌ام این است که کارگاه نمایش یک سالن رها شده است. سالنی که همه از بیرون به آن یک نگاه آماتوری دارند. سالنی است که خیلی جدی گرفته نمی‌شود ما واقعا تلاش کردیم که تمام توان‌مان را در شاخه‌های مختلف تئاتر در دکور، نور و لباس با خوب‌های این صنف کار کنیم.
ولی نگاه متفاوت است همان طور که گفتم..یک نگاه آماتوری به کارگاه وجود دارد. در حالت خوب‌تر آن یک سالن برای کار اولی‌ها یا نمایش‌های تجربی که البته نمایش تجربی هم تعریف خاص خودش را دارد و منظور من کم جلوه دادن نمایش‌های تجربی نیست. چه بسا اینکه در سینما کار تجربی در واقع یک نگاه متفاوت به سینماست و غالبا کسانی از عهده این نوع کارها برمی‌آیند که از اصول کلاسیک عبور کرده و حال مخاطب را با جهانی فراتر از جهان واقعی مواجه می‌کنند.
کارگردان «زندگی من یک من ساده» تعداد کم صندلی‌های کارگاه نمایش را یک معضل دیگر برشمرد و گفت: کم بودن تعداد صندلی‌های کارگاه روی اقتصاد گرو.هی که در حال اجرا هستند تاثیر منفی می‌گذارد. همه اینها به نوع نگاه به کارگاه نمایش برمی‌گردد. در میان هم صنفان من تا اسم کارگاه نمایش بر زبان می‌آید تصورشان این است که می‌خواهند یک اجرای آماتوری ببینند این است که من می‌گویم کارگاه نمایش بچه سرراهی تئاترشهر است.
نمایش «زندگی من یک من ساده» از ۱۴ آبان به مدت ۱۵ شب از ساعت ۱۹ در کارگاه نمایش مجموعه تئاترشهر میزبان علاقه مندان به تئاتر است.
منبع: ایرنا
