چارسو پرس: حسن لطفی در روزنامه اعتماد نوشت: شاید اگر عمر منوچهر مطیعی به دنیا بود و هنوز در مجله زن روز بخشی به نام بر سر دو راهی داشت، دست به قلم می‌بردم و برایش از دو راهی می‌نوشتم که بعد از پخش غیرمجاز فیلم شب، داخلی، دیوار ساخته وحید جلیلوند جلوی رویم سبز شده است .
دو راهی که یک طرفش پایبندی به اصول اخلاقی است که نمی‌گذارد فیلم متعلق به دیگری را بدون پرداخت هزینه بلیت تماشا کنم و طرف دیگرش راهی است که مرا به سینمای خانگی می‌رساند که فیلمی از وحید جلیلوند نمایش می‌دهد.
اینکه نوشته‌ام فیلمی از وحید جلیلوند از عمد است. قصدم برجسته کردن نام او به عنوان فیلمسازی است که در فیلم‌های قبلی‌اش (چهارشنبه 19 اردیبهشت و بدون تاریخ بدون امضاء) ثابت کرده، بلد است دغدغه‌های اجتماعی‌اش را با درامی جذاب و تاثیرگذار به نمایش بگذارد. فضا‌سازی را هم خوب بلد است.
می‌داند دوربین را کجا بگذارد تا بیننده با حس مورد نیاز داستانش همراه شود. می‌داند بازیگران را در چه شرایطی قرار دهد که به نقش نزدیک‌تر شوند. به خاطر همین کنجکاوی تماشای فیلم جدیدی از او برای بیننده علاقه‌مند به سینمایش عادی است. وقتی پای توقیف و جلوگیری از اکران فیلم هم به میان بیاید که به شکل طبیعی دامنه این علاقه‌مندان چندین برابر می‌شود.
(با تکیه بر تمایل و حرص آدمیزاد به دستیابی به چیزهای ممنوعه چنین باوری دارم و البته با تکیه بر آنچه بر آثار توقیفی در سال‌های ماضی و اخیر رفته است!) با این حساب بر سر دو راهی تعهد اخلاقی و تماشای فیلمی بدون پرداخت حق صاحبش قرار گرفتن نیز امری طبیعی است .البته من هم همچون بسیاری از نفرات از اینکه در این مورد خاص وزنه تعهد اخلاقی سبک‌تر شد و به تماشای فیلم نشسته‌ام، عذاب وجدان چندانی ندارم.
فیلم شب داخلی دیوار به دلایل مختلف ارزش پذیرش خبط تماشای فیلمی غیرمجاز را دارد. فیلم نمونه خوبی از سینمای معترضی است که سوژه و مضمونش فیلمساز را از خلاقیت و تلاش برای رسیدن به بیانی سینما دور نکرده است. جسارت وحید جلیلوند به عنوان نویسنده و کارگردان و مونتور ستودنی است. مصلحت‌اندیشی دستش را نبسته است (به لحاظ معنا و ساختار) نوعی روایت تو در تویی که انتخاب کرده و پیچ‌هایی که به داستان داده در نوع خوش تازه است (حداقل در سینمای ایران)، اما این تازگی فیلم را گنگ و نامفهوم نکرده و به وظیفه اجتماعی فیلم خلالی وارد نکرده است.
قصدم نقد فیلم نیست. نقدش مجالی بهتر و بیشتر می‌خواهد. انتظار هم ندارم خوانندگان روزنامه همانند خوانندگان بخش بر سر دو راهی زن روز درباره این دو راه نظر بدهند. ترجیح می‌دهم این نوشته را کسانی بخوانند که هنگام تماشای فیلم شب داخلی دیوار بر سر دو راهی مجوز نمایش دادن یا توقیف فیلم قرار گرفته‌اند. حالا دیگر راحت‌تر می‌توانند به تحلیل راهی که انتخاب کردند، فکر کنند. نتیجه این تصمیم بالا بردن تماشاگران فیلم و ضرر تهیه‌کننده‌اش بود. آیا نیت‌شان همین بود؟
منبع: روزنامه اعتماد
نویسنده: حسن لطفی
