مجموعه نمایشنامه «ایوب خان» به قلم امیر دژاکام؛ نمایشنامه نویس، کارگردان و استاد دانشگاه در رشته هنرهای نمایشی دربرگیرنده هفت نمایشنامه از اوست که توسط نشر نیستان به چاپ دوم رسیده است.
چارسو پرس: دژاکام در میان نویسندگان و کارگردانان عرصه هنرهای نمایشی همواره به عنوان یک نویسنده و فعال معترض به ساختارهای اجتماعی و فرهنگی جامعه شناخته می شود. زبانی برنده و گاه تلخ دارد و صراحت بیانش در نوشتن متن را با موضوع دیگری تاخت نمی زند.

او در این کتاب تجربه فرمی و بیانی ویژه ای را برگزیده که رصد و بیان یک موضوع از زاویه دیدهای مختلف و متفاوت است.

در اولین نمایشنامه از این مجموعه با عنوان «ایوب خان» با همین تمهید و با استخدام زبانی خاص به سراغ روایتی از زندگی و شیوه فعالیت اجتماعی و سیمای فکری شخصی به نام ایوب پرداخته که از عیاران عصر خودش است و مردم به بهانه های مختلفی با او ارتباط گرفته و طلب کمک می کنند. زبان پیچیده و گاه طنزآمیز دژاکام در این اثر تلاش او برای بازخوانی رفتارهای عیارانه و پهلوانانه ایوب در عین زیست عجیب وی که شباهتی به رسم زمانه اش ندارد این اثر را بسیار خواندنی و در خور اعتنا کرده است.

در نمایشنامه دوم با عنوان شیشه نیز دژاکام از زبان یک مهاجر غرق شده در اقیانوس شرحی فلسفی و انتقادی از زندگی و زیست در ایران که منجر به مهاجرت فرارگونه انسانها از وطنشان می شود ارائه می دهد. یکی از جذابیت های این متن مونولوگ گویی بسیار جذاب قهرمان این متن و گفتگوهایی است که او با خودش و در واقع با مخاطب دارد.

نمایشنامه سوم با عنوان کشتی یونانی نیز در ۱۸ پرده و زاوه دید از زاویه دید یک زن سعی در توصیف زیست اجتماعی و تفکر جاری بر ساختار فکری زنان در مواجهه با مردان دارد. این نمایشنامه زیبا و قابل تامل به شکل مونولوگ داستانی ۱۸ نما از زندگی مشترک در جامعه مدرن شده امروز را با نگاهی انتقادی به تصویر می کشد.

دژاکام در نمایشنامه رومئو و ژولیت از این مجموعه نیز که آن را برداشتی آزاد از این نمایشنامه شکسپیر نامیده است با خلق چهار شخصیت در جغرافیای زیستی جنوب ایران سعی در نمایش تصویری پرتناقض از زیست شخصی و فکری در لایه های زیرین اجتماعی ایران دارد.

نویسنده در نمایشنامه دیگری از این مجموعه با نام مکبث نیز بازنویسی و روایت امروزین خود از نمایشنامه مشهور شکسپیر را خلق کرده که متن آن استعاره ای به مفاهیم بنیادی متن اصلی می زند.

به همین اعتبار می توان این اثر را یک مجموعه جدی و در عین حال تجربی از تنفس از فضای زیست بوم فکری ایرانی به شمار آورد که هنر نویسنده در دادن موقعیت های زیستی به آن، جانی دوباره بخشیده و حرکتی جذاب و زیبا بر تن کلماتش نشانده.