شهاب حسین‌پور کارگردان نمایش «گالیله» اجرای این اثر نمایشی را ادای دینی به حمید سمندریان دانست و یادآوری کرد: به آقای سمندریان ارادت قلبی دارم و روز خاکسپاری ایشان به خودم قول دادم نمایشی در حد توان خودم برای این ادای دین، اجرا کنم.
چارسو پرس: به نقل از مشاور رسانه‌ای نمایش، نشست رسانه‌ای نمایش «گالیله» به کارگردانی شهاب‌الدین حسین‌پور و تهیه‌کنندگی آزیتا موگویی صبح روز ۲۸ فروردین ۱۴۰۳ در تئاتر شهر برگزار شد. شهاب‌الدین حسین‌پور کارگردان، فرهاد آئیش، نورا هاشمی، صدف اسپهبدی و شهروز دل‌افکار بازیگران این نمایش در نشست خبری حضور داشتند.
حسین‌پور در ابتدای این نشست رسانه‌ای ضمن خیرمقدم به حاضران عنوان کرد: ماجرای این نمایش برای من از ارادت قلبی به استاد سمندریان شروع شد. روزی در مراسم خاکسپاری ایشان به خودم قول دادم که این نمایش را به عنوان ادای دینی به او روی صحنه ببرم. طی چند سال گذشته خیلی تلاش کردیم که اجرا برویم، اما یک‌بار به شیوع ویروس کرونا برخورد کردیم، بار دیگر سال ۱۴۰۱ به دلیل شرایط بحرانی کشور کار به اجرا نرسید و برای سومین بار چندماه پیش تمرین‌های خود را شروع کردیم و به امید خدا اگر مشکلی نباشد از فردا نمایش ما روی صحنه می‌رود.
وی ادامه داد: لازم می‌دانم در اینجا یاد استاد سمندریان را گرامی بدارم. آقای یاراحمدی چندین ماه برای دراماتورژی این نمایش به من کمک کردند. آقای آئیش کارهای زیادی را برای حضور در این نمایش رد کردند و از این بابت از ایشان بسیار سپاسگزارم. در نهایت از خانم آزیتا موگویی تشکر می‌کنم زیرا حضور او و تلاش و روحیه جنگنده او خاطر ما را آسوده کرد. افتخاری برای من است که هنرپیشگان و طراحان درجه یکی همراه ما هستند.
کارگردان نمایش «گالیله» در پاسخ به این پرسش که این نمایش چقدر می‌تواند ادای دینی به نمایش استاد سمندریان باشد، توضیح داد: این کار ادای دین من است و قابل قیاس با این موضوع نیست که اگر آقای سمندریان امروز بودند چگونه این متن را روی صحنه می‌بردند. آقای سمندریان درباره این نمایش توضیح داده بودند که درام روزی به کمدی ختم می‌شود و این جمله بسیار برای من تامل‌برانگیز بود. مخاطب امروز دیگر حوصله نمایش ۳ تا ۴ ساعته ندارد و این متن به لحاظ دراماتیک برای نسل امروز دل‌زدگی و شعارزدگی دارد. ما با گفت‌وگوهایی که با گروه داشتیم متن را به سمت دیگری بردیم و متن از تراژدی تلخ دور شده است؛ درواقع این کار نگاهی متفاوت به «گالیله» است اما هرگز بی‌احترامی به متن نویسنده نیست.
حسین‌پور تاکید کرد: در این روزگار «گالیله» روی صحنه بردن خودش کار خطرناکی است، اما نمایش ما سیاسی نیست. من به شخصه چندین جلسه با شورای نظارت داشتم و در نهایت نمایشنامه را به سمتی بردیم که گروه‌های مختلف را راضی نگه دارد و در عین حال هیچگونه آسیبی به دغدغه ما و نمایشنامه نرسید.
سپس فرهاد آئیش در ادامه نشست بیان کرد: من به شخصه در روند کار هیچ مشکلی با شورای نظارت نداشتم زیرا این متن از نظر دراماتوروژی، قصه و مفاهیم کاملا از قلب من نشات می‌گیرد. من عاشق این نمایش هستم با تمام ساختارهایش. در واقع می‌خواهم بگویم چیزی در نمایش اصلی نبوده که من دلم بخواهد آن را بگویم و این اجازه را نداشته باشم.
وی ادامه داد: این نمایشی نیست که آقای سمندریان روی صحنه می‌بردند بلکه کاملا نمایش آقای حسین‌پور است. نمایشنامه برشت کاملا سوبژکتیو است و باید با مخاطب امروز در قرن بیست و یکم ارتباط برقرار کند. ما به مخاطب باج ندادیم اما این ساختار برای نسل امروز جواب می‌دهد.
صدف اسپهبدی نیز بیان کرد: اتفاق جالبی که در این کار رخ داده، رابطه اضافه‌ای است که در متن اصلی نیست و بسیار کم به آن پرداخته شده است. من نقش کاراکتری به نام خانم سارتی را بازی می‌کنم و به نوعی برای همه سورپرایز است.
نورا هاشمی گفت: من نقش ویرجینیا را قبلا بازی کرده بودم اما دلیل قبول این نقش این بود که طبق گفته خانم موگویی تغییراتی با نقش قبلی دارد. امیدوارم به تماشای کار بیایید و «گالیله» را دوست داشته باشید.
اسپهبدی عنوان کرد: ما ۵ نفر به نمایندگی از یک گروه ۶۰ تا۷۰ نفره امروز در خدمت شما هستیم که چندماه زحمت کشیده اند.
شهروز دل‌افکار دیگر بازیگر این نمایش نیز گفت: من با عشق این نمایش را بازی کردم و به خاطر عوامل آمدم تا این نمایش پس از سال‌ها اجرا برود. برای اولین‌بار اصلا به نقش فکر نکردم و دوست داشتم در کنار بزرگانی مانند آقای آئیش باشم و این نمایش را بالاخره روی صحنه ببریم.
حسین‌پور در ادامه تصریح کرد: ما از اول اسفند تا الان تقریبا روزی ۱۲ ساعت تمرین کردیم؛ برخلاف برخی دوستان تازه‌وارد تئاتر که احترامی برای مخاطب قائل نیستند و با تمرین کم روی صحنه می‌روند.
در بخش دیگری از نشست آئیش بیان کرد: ما مجبور شدیم در این نمایش کمی جلوی ایدئولوژی برشت بایستیم. فکر می‌کنم که برشت در این نمایشنامه کمی با خشم یا حتی بی‌انصافی نسبت به گالیله برخورد کرده است. ازطرفی ۲ شخصیت اصلی زن در نمایشنامه اصلی بسیار نادیده گرفته شده‌اند.
پس از آن کارگردان نمایش گفت: علیرغم تمام تلاشی که برای کوتاه کردن زمان اجرا کردیم، اما در نهایت زمان نمایش ما ۱۳۰ دقیقه است و به همین دلیل، پس از مدت‌ها که چنین کاری انجام نشده است، تصمیم گرفته‌ایم که وسط نمایش یک استراحت کوتاه به مخاطب بدهیم.
حسین‌پور در پایان درباره اینکه ترس از جنگ چقدر می‌تواند بر میزان مخاطبان این نمایش تاثیر بگذارد، گفت: بالاخره عوامل بحران‌زا باعث می‌شود اراده آدم‌ها سست شود اما ما در این چند سال گذشته بحران‌ها و تلخی‌های زیادی را پشت سر گذاشته‌ایم که فکر می‌کنم مساله احتمال بروز جنگ امروز نمی‌تواند مانع مخاطبان تئاتری شود.
حسین‌پور در ابتدای این نشست رسانه‌ای ضمن خیرمقدم به حاضران عنوان کرد: ماجرای این نمایش برای من از ارادت قلبی به استاد سمندریان شروع شد. روزی در مراسم خاکسپاری ایشان به خودم قول دادم که این نمایش را به عنوان ادای دینی به او روی صحنه ببرم. طی چند سال گذشته خیلی تلاش کردیم که اجرا برویم، اما یک‌بار به شیوع ویروس کرونا برخورد کردیم، بار دیگر سال ۱۴۰۱ به دلیل شرایط بحرانی کشور کار به اجرا نرسید و برای سومین بار چندماه پیش تمرین‌های خود را شروع کردیم و به امید خدا اگر مشکلی نباشد از فردا نمایش ما روی صحنه می‌رود.
وی ادامه داد: لازم می‌دانم در اینجا یاد استاد سمندریان را گرامی بدارم. آقای یاراحمدی چندین ماه برای دراماتورژی این نمایش به من کمک کردند. آقای آئیش کارهای زیادی را برای حضور در این نمایش رد کردند و از این بابت از ایشان بسیار سپاسگزارم. در نهایت از خانم آزیتا موگویی تشکر می‌کنم زیرا حضور او و تلاش و روحیه جنگنده او خاطر ما را آسوده کرد. افتخاری برای من است که هنرپیشگان و طراحان درجه یکی همراه ما هستند.
کارگردان نمایش «گالیله» در پاسخ به این پرسش که این نمایش چقدر می‌تواند ادای دینی به نمایش استاد سمندریان باشد، توضیح داد: این کار ادای دین من است و قابل قیاس با این موضوع نیست که اگر آقای سمندریان امروز بودند چگونه این متن را روی صحنه می‌بردند. آقای سمندریان درباره این نمایش توضیح داده بودند که درام روزی به کمدی ختم می‌شود و این جمله بسیار برای من تامل‌برانگیز بود. مخاطب امروز دیگر حوصله نمایش ۳ تا ۴ ساعته ندارد و این متن به لحاظ دراماتیک برای نسل امروز دل‌زدگی و شعارزدگی دارد. ما با گفت‌وگوهایی که با گروه داشتیم متن را به سمت دیگری بردیم و متن از تراژدی تلخ دور شده است؛ درواقع این کار نگاهی متفاوت به «گالیله» است اما هرگز بی‌احترامی به متن نویسنده نیست.
حسین‌پور تاکید کرد: در این روزگار «گالیله» روی صحنه بردن خودش کار خطرناکی است، اما نمایش ما سیاسی نیست. من به شخصه چندین جلسه با شورای نظارت داشتم و در نهایت نمایشنامه را به سمتی بردیم که گروه‌های مختلف را راضی نگه دارد و در عین حال هیچگونه آسیبی به دغدغه ما و نمایشنامه نرسید.
سپس فرهاد آئیش در ادامه نشست بیان کرد: من به شخصه در روند کار هیچ مشکلی با شورای نظارت نداشتم زیرا این متن از نظر دراماتوروژی، قصه و مفاهیم کاملا از قلب من نشات می‌گیرد. من عاشق این نمایش هستم با تمام ساختارهایش. در واقع می‌خواهم بگویم چیزی در نمایش اصلی نبوده که من دلم بخواهد آن را بگویم و این اجازه را نداشته باشم.
وی ادامه داد: این نمایشی نیست که آقای سمندریان روی صحنه می‌بردند بلکه کاملا نمایش آقای حسین‌پور است. نمایشنامه برشت کاملا سوبژکتیو است و باید با مخاطب امروز در قرن بیست و یکم ارتباط برقرار کند. ما به مخاطب باج ندادیم اما این ساختار برای نسل امروز جواب می‌دهد.
صدف اسپهبدی نیز بیان کرد: اتفاق جالبی که در این کار رخ داده، رابطه اضافه‌ای است که در متن اصلی نیست و بسیار کم به آن پرداخته شده است. من نقش کاراکتری به نام خانم سارتی را بازی می‌کنم و به نوعی برای همه سورپرایز است.
نورا هاشمی گفت: من نقش ویرجینیا را قبلا بازی کرده بودم اما دلیل قبول این نقش این بود که طبق گفته خانم موگویی تغییراتی با نقش قبلی دارد. امیدوارم به تماشای کار بیایید و «گالیله» را دوست داشته باشید.
اسپهبدی عنوان کرد: ما ۵ نفر به نمایندگی از یک گروه ۶۰ تا۷۰ نفره امروز در خدمت شما هستیم که چندماه زحمت کشیده اند.
شهروز دل‌افکار دیگر بازیگر این نمایش نیز گفت: من با عشق این نمایش را بازی کردم و به خاطر عوامل آمدم تا این نمایش پس از سال‌ها اجرا برود. برای اولین‌بار اصلا به نقش فکر نکردم و دوست داشتم در کنار بزرگانی مانند آقای آئیش باشم و این نمایش را بالاخره روی صحنه ببریم.
حسین‌پور در ادامه تصریح کرد: ما از اول اسفند تا الان تقریبا روزی ۱۲ ساعت تمرین کردیم؛ برخلاف برخی دوستان تازه‌وارد تئاتر که احترامی برای مخاطب قائل نیستند و با تمرین کم روی صحنه می‌روند.
در بخش دیگری از نشست آئیش بیان کرد: ما مجبور شدیم در این نمایش کمی جلوی ایدئولوژی برشت بایستیم. فکر می‌کنم که برشت در این نمایشنامه کمی با خشم یا حتی بی‌انصافی نسبت به گالیله برخورد کرده است. ازطرفی ۲ شخصیت اصلی زن در نمایشنامه اصلی بسیار نادیده گرفته شده‌اند.
پس از آن کارگردان نمایش گفت: علیرغم تمام تلاشی که برای کوتاه کردن زمان اجرا کردیم، اما در نهایت زمان نمایش ما ۱۳۰ دقیقه است و به همین دلیل، پس از مدت‌ها که چنین کاری انجام نشده است، تصمیم گرفته‌ایم که وسط نمایش یک استراحت کوتاه به مخاطب بدهیم.
حسین‌پور در پایان درباره اینکه ترس از جنگ چقدر می‌تواند بر میزان مخاطبان این نمایش تاثیر بگذارد، گفت: بالاخره عوامل بحران‌زا باعث می‌شود اراده آدم‌ها سست شود اما ما در این چند سال گذشته بحران‌ها و تلخی‌های زیادی را پشت سر گذاشته‌ایم که فکر می‌کنم مساله احتمال بروز جنگ امروز نمی‌تواند مانع مخاطبان تئاتری شود.
https://teater.ir/news/59706
