زنی که آکیرا کوروساوا هرگز از دستش عصبانی نشد و همیشه پیشنهادهایش را می‌پذیرفت

همین توصیف دانلد ریچی نشان می‌دهد که تریو نوگامی چه جایگاه مهمی در فیلم‌های استاد بزرگ سینمای ژاپن داشته است. آنچه در ادامه می‌آید ترجمه تکه‌ای از خاطرات نوگامی درباره احاطه کوروساوا بر دوربین و شناخت دقیق او از امکانات و محدودیت‌های قاب سینماست.

اگر بگویم آکیرا کوروساوا همه‌چیز را درباره دوربین‌های فیلمبرداری می‌دانست، مایه غافلگیری نیست. او با فیلمبردارش مشورت می‌کرد و شخصا ساختار هر نما را با نگاه دقیق به وسیله ویوفایندر (viewfinder) و حتی انتخاب لنز مناسب تعیین می‌کرد. در نتیجه، از محدودیت‌های کامل قاب آگاه بود و به راحتی می‌گفت چه چیز در تصویر هست و چه چیز نیست.

برای مثال، اگر در روزی برفی فیلمبرداری می‌کردیم، ما نوک‌پنجه این‌طرف آن‌طرف می‌رفتیم و مراقب می‌بودیم که رد پاهای‌مان در برفِ صاف باقی نماند؛ اما او بی‌ترس و واهمه جلوی دوربین شلنگ‌انداز راه می‌رفت. وقتی وحشت را در چهره ما می‌خواند که هاج و واج به رد پاهای بزرگی که درست کرده بود نگاه می‌کردیم، با اعتمادبه‌نفس به ما اطمینان خاطر می‌داد که «نگران نباشید. همه این رد پاها بیرون قاب است.» دقت چشمانش شما را به تحسین وامی‌داشت.

سال‌ها بعد در دوران کاری‌اش، از «هفت سامورایی» به بعد، او مشهور شد به فیلمبرداری با چند دوربین، اما در آغاز او فقط از یک دوربین استفاده می‌کرد. «راشومون» با یک دوربین فیلمبرداری شد.

یک نفر دیگر که از زمان سوار کردن دوربین محکم به ویوفایندر می‌چسبید، کازو میاگاوا فیلمبردار بود. کوروساوا می‌آمد و در کنار او می‌نشست و از آن به بعد یکی از آن دو همیشه داشت با ویوفایندر نگاه می‌کرد. هِیزو کاندو، دستیار فیلمبردار، غرولند می‌کرد که «پس کی نوبت من میشه؟» سرآخر کوروساوا اصرار می‌کرد که دستیاران از دوربین نگاه کنند. فریاد می‌زد: «بیایید ببینید!» می‌گفت: «چرا عابرها رو اونجا گذاشتی، وقتی که داخل قاب نخواهند بود؟ فایده‌ای نداره.» بی‌شک دستیاران هم از دوربین نگاه می‌کردند، اما پرورش چشم دقیق و بی‌لغزشی مثل چشم کوروساوا کار آسانی نبود.