سایت خبری تئاتر: در پی انتشار بیانیه کانون کارگردانان خانه تئاتر، بنیاد رودکی جوابیه ای به این شرح منتشر کرده است:
«بدون شک، همانطور که در مصوبه شورای عالی انقلاب فرهنگی آمده است تئاتر مقوم فرهنگ و بسترساز ارتقا فرهنگ عمومی جامعه بوده و توجه به این امر جزو اولویت های بنیاد رودکی و بخش های زیرمجموعه آن است.
از آنجایی که تئاتر تلاشی در راستای تجلی آرمان های اخلاقی و ارزش های والای انسانی است و از ابتدای تاریخ تا کنون رسالت نقد آسیب های اجتماعی و مقابله با بداخلاقی ها و بدطینتی ها را بر عهده داشته است، بنیاد رودکی، آنچه در بیانیه کانون کارگردانان خانه تئاتر آمده است را درد دلی مشفقانه و دلسوزانه می داند که قابل تأمل و مُداقه است. اما برای شفاف سازی وضعیت موجود بهتر است که از چند منظر مورد بررسی قرار گیرد.
نخست این که بنیاد رودکی با این باور که هنر نمایش، هنر فاخر و عرصه فعالیت فرهیختگان است و با حضور پرشور مخاطبان معنا می یابد، در سیاست های کلان خود به هیچ وجه به دنبال کسب درآمد یا فروش بیشتر در این حوزه نبوده است اما در مشورت با کارشناسان حوزه تئاتر، اهالی صنف و اقتصادانان برجسته، مسئله جدی و مهم «اقتصاد تئاتر و مدیریت منطقی هزینه ها» را همواره در دستور کار داشته است؛ چرا که امروزه تأمین منابع مالیِ تولید یک اثر و از سوی دیگر هزینه های جاری حفظ و نگهداری تالارها جزو دغدغه های جدی گروه های نمایشی و مدیران فرهنگی است.
با همین رویکرد، حمایت و پشتیبانی از پیشکسوتان باسابقه و دارای حسن شهرت هنری در کنار توجه به جوان های خلاق و با انگیزه مهمترین دغدغه بنیاد رودکی است. لذا طی دو سال گذشته این بنیاد همیشه به عنوان همراه و حامی در کنار هنرمندان معتبری چون آقایان هادی مرزبان، بهمن فرمان آرا، محمد رحمانیان، حمیدرضا نعیمی، خانم پری صابری و... در تالار وحدت بوده و توجه ویژهای نیز به نسل جدید همچون کوروش زارعی، افسانه ماهیان، رضا ثروتی، آروند دشت آرای، یاسر خاسب، ابراهیم پشت کوهی، ایمان اسکندری، مرتضی میرمنتظمی، مهدی شجاعی و... داشته است. البته تشخیص و تببین این نکته که چرا برخی از این آثار علیرغم حمایت های لازم با شکست در جلب نظر منتقدین و جذب مخاطبین مواجه هستند نیازمند یک تحلیل کامل جامعه شناختی است.
تالار وحدت در طی برنامه های زمانبندی خود در زمینه تئاتر، با فضاهای خالی مواجه می شود که بسیار کمتر از زمان های متعارف (۴۵ تا ۶۰ اجرا و...) است که گروه های حرفه ای معمولاً امکان و تمایلی به اجرا در این مدت کوتاه ندارند، به همین دلیل درخواست های رسیده را که متناسب با همین فضای کاری هستند بررسی کرده و با شرط حفظ حداقلی شأن تالار مربوطه نسبت به اجرای اثر تصمیم گیری می کند. نمایش مورد اشاره در این بیانیه نیز در همین قالب روی صحنه رفته و قیlت بلیت آن نیز با توجه به بازدهی زمانی، تعداد مخاطب و هزینه های گروه تعیین گردیده است.
نکته دیگری که به خوبی در بیانیه مذکور به آن اشاره شده است، فاصلهی به وجود آمده بین هنرمندان و نهادهای صنفی این حوزه با بخش های اجرایی و تصمیم گیر است. لذا بنیاد رودکی با اذعان به همین مشکل آمادگی دارد تا در کمیته های تخصصی با مشارکت انجمن های صنفی مربوطه نسبت به بهینه سازی وضعیت موجود اقدام کند.
در همین راستا و با توجه به ضرورت نگاه کارشناسی در حوزه مدیریت تئاتر، بنیاد رودکی مدیریت جامعی در حوزه تئاتر ایجاد نکرده تا بتواند با آسیب شناسی گذشته نسبت به تدوین برنامه جامعی در بخش های اجرایی و علمی پژوهشی اقدام کند که جزییات این برنامه ها متعاقباً اعلام خواهد شد، که صد البته این مهم با همکاری و مشارکت اهالی تئاتر و نهادهای صنفی مرتبط اثر بخش تر خواهد بود.
در انتها یادآور می شود بنیاد رودکی به عنوان مجموعه ای که رسالت خود را ارتقای سطح فرهنگ عمومی جامعه و هنر والای تئاتر و خدمت رسانی هرچه بیشتر به هنرمندان این رشته می داند، دست یاری به سوی همه فرهیختگان دراز می کند. باشد که با هماهنگی و همدلی مشکلات موجود یکی پس از دیگری مرتفع گردیده و تئاتر کشور به بالندگی خود بیش از پیش ادامه دهد.»
