چارسو پرس: فیلم ترسناک و متفاوت «پسران آبراهام: یک داستان از دراکولا» (Abraham’s Boys: A Dracula Story) به نویسندگی و کارگردانی ناتاشا کرمانی، با نگاهی تازه و خلاقانه به جهان کلاسیک «دراکولا» ساخته شده است؛ داستانی خانوادگی، روان‌شناسانه و در عین حال مملو از تنش و رمز و راز که ون‌هلسینگ را این بار در قلب آمریکا و در غرب وحشی به تصویر می‌کشد. این فیلم از ۱۱ ژوئیه (۲۱ تیر) توسط RLJE Films و Shudder در سینماهای منتخب اکران می‌شود.
در این روایت جدید، ابراهام ون‌هلسینگ که با بازی قدرتمند تایتوس وِلیوِر (Titus Welliver) نقش‌آفرینی شده، سال‌ها پس از وقایع رمان معروف برام استوکر به آمریکا مهاجرت کرده و همراه با دو پسرش، مکس (Brady Hepner) و رودی (Judah Mackey)، زندگی می‌کند. اما ماجرا از جایی پیچیده می‌شود که او ادعا می‌کند نیروهای تاریکیِ دراکولا از طریق همسرش مینا (Jocelin Donahue) دوباره در حال بروز هستند؛ ادعایی که باعث شک و تردید پسرانش نسبت به سلامت روانی او می‌شود.
کرمانی درباره منبع الهام خود برای این فیلم می‌گوید که شیفته داستان کوتاه Joe Hill با همین عنوان شده بود:
«این داستان خیلی ساده است: تقابل یک پدر و پسر و تضاد در باورهای‌شان. به نظرم این مفهوم ساده و در عین حال عمیق، ظرفیت بالایی برای تبدیل شدن به فیلم سینمایی داشت. و خب، چه کسی می‌تواند وسوسه ورود به دنیای دراکولا را نادیده بگیرد؟»
یکی از ویژگی‌های منحصربه‌فرد «پسران آبراهام»، استفاده هوشمندانه از نور خورشید در فیلم‌برداری است. برخلاف اکثر فیلم‌های ترسناک که فضای تاریک و شبانه را انتخاب می‌کنند، این اثر بخش زیادی از تنش‌ها و درگیری‌ها را زیر آفتاب سوزان روایت می‌کند.
کرمانی می‌گوید: «در فضای بصری فیلم، نور خورشید همچون چیزی خفقان‌آور عمل می‌کند. این همان سبک کلاسیک وسترن آمریکایی‌ست؛ جایی که هیچ راه فراری از نور نیست. برای یک فیلم خون‌آشامی، این کاملاً خرق عادت است. نور روز که همیشه نماد امنیت بوده، در اینجا به امری تهدیدکننده تبدیل شده است. پرسش‌هایی مثل: واقعاً چه چیزی ایمن است؟ چه کسی هیولاست؟ دقیقاً همین بازی با مفاهیم بصری بود که برایمان هیجان‌انگیز بود.»
در قلب این رویکرد خلاقانه، بازی درخشان تایتوس ولیور قرار دارد. او چهره‌ای آشنا برای مخاطبان است، اما این بار در نقش پدری جدی، پزشک و مردی از طبقه کارگر، چهره‌ای تازه از خود نشان می‌دهد.
کرمانی توضیح می‌دهد: «در داستان جو هیل، ابراهام نه یک شکارچی هیولا، بلکه پدری زمینی، کنترل‌گر و مملو از ترس‌های فروخورده است. تایتوس فوراً به این شخصیت متصل شد. احساسی که در عمق نگاهش موج می‌زند، به مرور زمان در فیلم به مرز جنون می‌رسد.»
کارگردان همچنین اشاره می‌کند که جهان «پسران آبراهام» پتانسیل ساخت دنباله‌های بیشتری را دارد. او در طول پروژه بارها با جو هیل درباره آینده مکس و رودی و بازگشت آن‌ها به اروپا در دوران جنگ جهانی اول گفت‌وگو کرده است.
«این روایت درباره چرخه‌ی انتقال نسلی باورها و روایت‌هاست. فیلم بیشتر درباره جهانی‌ست که ابراهام ساخته، اما ما هنوز نمی‌دانیم پسرانش چه چیزی خواهند ساخت. بازگشت آن‌ها به اروپا در اوج جنگ، می‌تواند فرصت‌های داستانی بی‌نظیری در ژانر وحشت خلق کند.»
فیلم «پسران آبراهام» بدون شک یکی از متفاوت‌ترین آثار اقتباسی از جهان دراکولاست که هم مخاطبان علاقه‌مند به داستان‌های کلاسیک و هم طرفداران فیلم‌های ترسناک مدرن را مجذوب خود خواهد کرد.
