فیلم «من حالا اینجا زندگی می‌کنم»؛ ترکیبی از رنگ‌های درخشان، وحشت و طنز از جولیا پاچینو

چارسو پرس: جولیا پاچینو، دختر «آل پاچینو» و «جن تَرنت»، با اولین فیلم بلند خود با نام «I Live Here Now» (من حالا اینجا زندگی می‌کنم) پا به عرصه فیلم‌سازی حرفه‌ای گذاشته؛ فیلمی که برای اولین‌بار در جشنواره فانتازیا (Fantasia Festival) به نمایش درآمده و با تلفیقی از رنگ‌های زنده، حس محصورشدگی، طنز و عناصر وحشت، تجربه‌ای متفاوت از سینمای روانشناختی ارائه می‌دهد.

در این فیلم، لوسی فرای (Lucy Fry) در نقش «رز» ظاهر می‌شود؛ زنی که در یک هتل گرفتار شده و در فضایی کابوس‌وار و سوررئال، با خاطرات گذشته خود مواجه می‌شود. با اینکه جزئیات داستانی فیلم برای حفظ جذابیت‌های روایی لو نمی‌رود، اما خود پاچینو تأکید می‌کند که فضای بسته و نفس‌گیر فیلم از حس بی‌قراری خلاقانه او در دوران کرونا نشأت گرفته است.

«این فیلم از یک فیلم کوتاه در سال ۲۰۲۰ شروع شد. در آن زمان، این پروژه بیشتر تمثیلی از گیر افتادن در یک موقعیت بود. دورانی درون‌گرا برای همه ما بود، و من شروع کردم به واکاوی حس گیر بودن و کندوکاو در احساسات سرکوب‌شده. این ایده کم‌کم به فیلمی بلند تبدیل شد که درباره زندگی در بدن یک زن در دنیای امروز صحبت می‌کند.»

پاچینو، که سابقه عکاسی با فیلم را دارد، از همان ابتدا تصمیم گرفت تا پروژه را با نگاتیو ۳۵ میلی‌متری فیلم‌برداری کند. همکاری او با فیلم‌بردار «آرون مین‌هارت» باعث شد تا جلوه‌های رنگی فیلم به شکل چشمگیری تقویت شود.

«من همیشه با فیلم عکاسی می‌کنم و آرون هم اغلب عکس‌های مرا نورپردازی می‌کند. استفاده از فیلم ۳۵ میلی‌متری برای ما تصمیمی طبیعی بود. رنگ‌ها بخش مهمی از داستان هستند، مخصوصاً نورهایی با حال و هوای تکنیکالر که رز را به عمق وجودش هدایت می‌کنند. رنگ‌ها در این فیلم، یک شخصیت مستقل دارند.»

در حالی که فیلم از نظر بصری یادآور آثار سوررئال و تجربی است، اما پاچینو تأکید دارد که هدفش سردرگم‌کردن مخاطب نبوده و منطق «رویاگونه» فیلم به‌دقت طراحی شده است.

«قصد من اصلاً این نبود که فیلم گیج‌کننده یا عجیب باشد. تمام تصمیمات، دیالوگ‌ها و صحنه‌ها بر اساس حقیقتی طراحی شده‌اند که رز در آن لحظه زندگی می‌کند. هر سطر و صحنه، معنا و لایه‌های روانی خاص خودش را دارد.»

به گفته پاچینو، هدف اصلی‌اش این است که مخاطب با فیلم ارتباط برقرار کند و در عین لذت بردن، به گفت‌وگو و تفکر درباره مفاهیم آن ترغیب شود.

«امیدوارم تماشاگران از تماشای فیلم لذت ببرند و بعداً بخواهند درباره نمادگرایی‌ها و مفاهیم آن گفت‌وگو کنند. فیلم درباره هم‌راستا کردن بخش‌های مختلف وجود درونی، رهایی از شرم و به‌دست گرفتن اختیار بدن خود است. اما در عین حال، می‌خواهم تماشای آن هم سرگرم‌کننده باشد.»