حسرت بزرگ دی‌کاپریو: ای کاش در «Boogie Nights» بازی می‌کردم

چارسو پرس: «لئوناردو دی‌کاپریو» در گفت‌وگوی تازه‌ای با «اسکوار» که به مناسبت انتشار فیلم جدیدش «One Battle After Another» انجام شد، صادقانه اعتراف کرد که رد کردن پیشنهاد «پل توماس اندرسون» برای بازی در فیلم «Boogie Nights» نزدیک به ۳۰ سال پیش، همچنان بزرگ‌ترین حسرت دوران کاری‌اش است.

دی‌کاپریو گفت: «حتی با وجود اینکه تو اینجا هستی، می‌گویم: بزرگ‌ترین حسرت من این است که در “Boogie Nights” بازی نکردم. این فیلم برای نسل من اثری عمیق بود. نمی‌توانم کسی جز “مارک والبرگ” را در آن تصور کنم. وقتی بالاخره فیلم را دیدم، با خودم گفتم این یک شاهکار است. جالب است که تو این سوال را می‌پرسی، اما حقیقت دارد.»

ماجرا از این قرار بود که «اندرسون» پس از دیدن بازی دی‌کاپریو در فیلم «The Basketball Diaries» محصول ۱۹۹۵، او را برای نقش «ادی آدامز» انتخاب کرده بود؛ یک ترک‌تحصیل دبیرستانی که تبدیل به ستاره فیلم‌های بزرگسالان با نام «دیرک دیگلر» می‌شود. اما دی‌کاپریو پیش‌تر برای بازی در «Titanic» ساخته «جیمز کامرون» قرارداد بسته بود؛ فیلمی که او را به شهرتی جهانی رساند. او حتی پیشنهاد داد که «مارک والبرگ» هم‌بازی‌اش در «The Basketball Diaries» جای او را بگیرد و بقیه ماجرا تاریخ شد.

حالا در سال ۲۰۲۵، دی‌کاپریو و اندرسون بالاخره نخستین همکاری خود را رقم زده‌اند. «One Battle After Another» که قرار است ۲۶ سپتامبر توسط «وارنر برادرز» اکران شود، داستان «باب فرگوسن» (با بازی دی‌کاپریو)، یک انقلابی شکست‌خورده را روایت می‌کند که می‌کوشد دختر نوجوانش «ویلا» (با بازی «چیس اینفینیتی») را از خطر محافظت کند.

دی‌کاپریو در گفت‌وگو با اندرسون گفت: «می‌دانم که “One Battle After Another” مدت‌ها روی میزت بوده. این داستان برای تو شخصی بود و با دنیایی که در آن زندگی می‌کنیم ارتباط زیادی داشت. اما دلیل اصلی من برای بازی در این فیلم ساده بود: من نزدیک به بیست سال است که می‌خواهم با تو کار کنم، پل. و ایده این انقلابی شکست‌خورده که سعی دارد گذشته‌اش را پاک کند، ناپدید شود و زندگی عادی‌تری در کنار دخترش داشته باشد، برایم جذاب بود.»

این گفت‌وگو لحظاتی کم‌یاب از بازنگری دی‌کاپریو به آثار گذشته‌اش را هم شامل شد. وقتی اندرسون از او پرسید که آیا به تماشای فیلم‌های قدیمی‌اش می‌نشیند و کدام را بیشتر از همه دوباره دیده، دی‌کاپریو پاسخ داد: «The Aviator» ساخته «مارتین اسکورسیزی».

او توضیح داد: «کم پیش می‌آید فیلم‌های خودم را ببینم، اما اگر بخواهم صادق باشم، “The Aviator” را بیشتر از بقیه دیده‌ام. دلیلش صرفاً حس نوستالژیک است. بعد از همکاری با “اسکورسیزی” در “Gangs of New York”، کتابی درباره “هاوارد هیوز” را بیش از ده سال با خودم داشتم. تقریباً قرار بود فیلم را با “مایکل مان” بسازم، اما به دلیل تداخل زمانی، پروژه را به “مارتین” سپردم. سی ساله بودم و برای اولین بار به عنوان بازیگر، خودم را بخشی جدایی‌ناپذیر از روند تولید حس کردم، نه فقط یک بازیگر استخدام‌شده. مسئولیت جدیدی را تجربه کردم و همیشه به آن فیلم افتخار می‌کنم.»

این گفت‌وگو نه‌تنها صریح و صمیمی، بلکه پر از لحظات طنز و تأمل بود؛ گفت‌وگویی که به‌ندرت در پرونده‌های مطبوعاتی چهره‌های مشهور دیده می‌شود. دی‌کاپریو و اندرسون به راحتی میان تاریخچه شخصی، فرآیند هنری و «چه می‌شد اگر»‌های هالیوودی جابه‌جا می‌شوند و فضایی شبیه دو دوست قدیمی که پس از سال‌ها ناکامی در همکاری، بالاخره کنار هم نشسته‌اند، ایجاد می‌کنند.