گفت‌وگو با کیلین مورفی؛ تجربه بازی در نقش یک معلم خسته

چارسو پرس: کیلین مورفی سال گذشته برای بازی ظریف و دقیق خود در نقش جی. رابرت اوپنهایمر در بیوپیک تمام‌عیار کریستوفر نولان، جایزه بهترین بازیگر اسکار را دریافت کرد. با این حال، در درام نتفلیکس «استیو» — که از ۳ اکتبر پخش می‌شود — این بازیگر ایرلندی حتی از یک فیزیکدان هسته‌ای که بار نابودی جهانی را بر دوش دارد، احساس خستگی عاطفی بیشتری را به تصویر می‌کشد. او این امر را به «تیم مو و گریم بسیار خوب» نسبت می‌دهد.

فیلم «استیو» به کارگردانی تیم میلانز، که در دوران تبلیغات گسترده «اوپنهایمر» اعلام شد و با مشارکت کیلین مورفی از طریق کمپانی تازه تأسیس Big Things Film او تولید شده است، loosely بر اساس رمان کوتاه تحسین‌شده مکس پورتر با عنوان «Shy» ساخته شده است. داستان در میانه دهه ۹۰ در مدرسه‌ای تحت فشار و کم‌بودجه برای پسران با مشکلات رفتاری و اجتماعی رخ می‌دهد. اما در حالی که روایت اصلی از دید یکی از شاگردان بیان شده، پورتر در اولین فیلمنامه‌نویسی خود تمرکز داستان را روی معلم اصلی مدرسه قرار داده که هم عمیقاً همدل است و هم همواره با مشکلات دست و پنجه نرم می‌کند، نقشی که مورفی بازی می‌کند.

برای این بازیگر، که والدینش هر دو معلم بودند، فیلم حکم نامه‌ای عاشقانه به حرفه معلمی را دارد: «آن‌ها نگهبانان نسل بعد هستند و کسی واقعاً درباره‌شان صحبت نمی‌کند.»

شما با مکس پورتر دوست هستید. وقتی اولین بار «Shy» را خواندید، بلافاصله به فکر اقتباس سینمایی افتادید؟
خیلی خوش‌شانس بودم، نسخه پیش‌چاپ کتاب را قبل از انتشارش خواندم. من و مکس پیشینه همکاری داریم؛ این سومین پروژه مشترک ماست. او کتاب را برایم فرستاد و وقتی خواندم، جادویی و خارق‌العاده بود. بعضی کتاب‌ها به نظر می‌رسد غیرقابل اقتباس‌اند چون همه چیز در ذهن شخصیت اصلی رخ می‌دهد. دو سال بعد، ما «Small Things Like These» را ساختیم و تجربه آن را دوست داشتیم. سپس مکس گفت: «چطور است «Shy» را بسازیم؟» من فکر کردم، «چطور می‌توان این کار را کرد، چون همه چیز در ذهن Shy است.» او گفت: «بیایید روایت را بین معلم مدرسه، که شخصیت کوچکی در رمان بود، تقسیم کنیم و داستان هم‌پوشانی بین Shy و Steve را روایت کنیم.» من فکر کردم این ایده فوق‌العاده‌ای است. پس آن را سفارش دادیم، او فیلمنامه را سریع نوشت و نتفلیکس هم خیلی سریع آن را تأمین مالی کرد.

همه بازی‌ها فوق‌العاده هستند. آیا بعضی از بچه‌ها واقعاً بازیگران تازه‌کار بودند؟
خیلی از آن‌ها تجربه داشتند، اما بله، چند نفرشان هیچ تجربه‌ای نداشتند. ما حدود ۳۵۰۰ کودک را دیدیم. «رابرت استرن»، مدیر کستینگ، فوق‌العاده عمل کرد. سپس با تیم میلانز، دو و نیم هفته در لوکیشن تمرین کردیم. بچه‌ها واقعاً بخشی از مدرسه شدند و شخصیت‌ها به بچه‌ها تبدیل شدند و بالعکس. این فرایند بسیار دلپذیر بود.

عالی بود که دوباره امیلی واتسون را دیدیم. او در «Small Things Like These» نقش کوتاه اما برنده جایزه‌ای داشت.
اگر می‌توانستم همیشه با امیلی کار کنم، این کار را می‌کردم. از کار او از زمانی که جوان بودم بسیار لذت برده‌ام، شاید حتی قبل از آن که بازیگر شوم. او یکی از بازیگران مورد علاقه‌ام است.

راجر آلام نقش یک وزیر محافظه‌کار را دارد. خطی هم درباره تقسیم کشور و شایعه‌ای درباره مسائل جنسی اوست. این از کتاب بود؟
آن را به خوانندگان می‌سپارم. اما جالب است که راجر قبلاً در «The Wind That Shakes the Barley» نقش شخصیتی منفور داشت. او یکی از بازیگران مورد علاقه‌ام است و خوشحالم بعد از ۲۰ سال دوباره با او کار کردم.

در «The Wind That Shakes the Barley»، قطعاً حس لوچی وجود دارد. شما سعی داشتید تکنیک‌های او را در این فیلم به کار ببرید؟
قطعاً. لوکیشن عملاً یک مکان بود، پس گفتم چرا همه چیز را پشت سر هم مثل لوچ فیلم‌برداری نکنیم؟ این تکنیک در «Barley» زندگی‌ام را تغییر داد. هر صحنه تمرینی برای صحنه بعدی بود و اطلاعات عاطفی را به شکل طبیعی کسب می‌کردید. من این تکنیک را قرض گرفتم.

شما در نقش «استیو» بسیار عالی هستید، اما چطور توانستید چنین خستگی جسمی و روانی را نمایش دهید؟
هه، تیم مو و گریم خیلی خوبی دارم. می‌خواستیم باورپذیر باشد و او یک لباس ثابت دارد که همه چیز در آن سیگنال می‌دهد؛ نه خیلی پر زرق و برق، نه خیلی ساده. او باید از ابتدا خسته باشد و روز به روز بیشتر خسته شود. همچنین با اعتیاد دست و پنجه نرم می‌کند و ما می‌خواستیم وحشت واقعی این بیماری را هیچ‌گونه جذاب‌سازی نکنیم.

آیا دنبال موفقیت‌های بعد از «اوپنهایمر» به پروژه‌های بزرگ‌تر رفتید؟
نه، من همین دو فیلم دیگر را داشتم. هنوز در دسترس نبودم. شاید یک روز پیش بیاید، یا شاید دیر شده باشد.

درباره «28 Years Later: The Bone Temple» چیزی می‌توانید بگویید؟
نمی‌توانم جزئیات بدهم، اما فکر می‌کنم نیا دا کاستا فیلم خارق‌العاده‌ای ساخته است. من نقش کوتاهی دارم، اما به آن افتخار می‌کنم.

شایعات آنلاین درباره نقش شما به عنوان ولدمورت در بازسازی HBO «هری پاتر» درست است؟
مورفی: نه، نه، نه. خیلی سخت است جای رالف فاینز را بگیری.