دگرگونی کامل اتان هاوک
در گفت‌وگویی در جشنواره فیلم BFI لندن، لینکلیتر درباره اجرای چشمگیر هاوک در «بلو مون» گفت:
«این نقش چالش بزرگی بود. اتان باید کاملاً دگرگون می‌شد. قدش پنج فوت، کچل با فرق‌سر شانه‌خورده، دندان مصنوعی... همه چیز درباره‌اش باید تغییر می‌کرد. به آن می‌گفتم نوعی حذف اتان.»
او افزود که چون «هر حرکت و ژست اتان» باید از بین می‌رفت، ناخواسته تبدیل به کارگردانی پرحرف و ریزبین شد:
«اگر من را آن‌قدر خوب نمی‌شناخت و نمی‌دانست نیت‌م خیر است، احتمالاً مرا مشت می‌زد! من مدام حرکات مردانه و مطمئنش را حذف می‌کردم. می‌گفتم: "این زیادی بااعتمادبه‌نفس است." این فرایند کاهش بود، نه افزودن. معمولاً شخصیت را می‌سازید، اما این بار باید همه چیز را می‌زدیم و فقط زخم باز این مرد را باقی می‌گذاشتیم.»
لینکلیتر، خالق زمان و انسان
فیلم تازه لینکلیتر در کنار پروژه تحسین‌شده دیگرش، «نُوول واگ» (ادای دینی به موج نوی فرانسه)، در جشنواره لندن نمایش داده شد.
این کارگردان که با سه‌گانه عاشقانه‌ی «Before» و آثار ماندگاری چون «Dazed and Confused»، «School of Rock» و شاهکار تجربی «Boyhood» شناخته می‌شود، همیشه به زمان، رشد و دگرگونی شخصیت‌ها علاقه‌مند بوده است.
او گفت تجربه همکاری دوباره با هاوک، پس از ۹ فیلم مشترک — یادآور اعتماد متقابل اما پرچالش میانشان بود.
از «اسلَکر» تا «مریلی»؛ فیلمسازی بدون بهانه
در ادامه گفت‌وگو، لینکلیتر درباره مسیرش در سینمای مستقل سخن گفت و از ناکامی تجاری فیلم تحسین‌شده‌اش «Bernie» (۲۰۱۱) یاد کرد:
«توزیعش واقعاً فاجعه بود. در دنیای مستقل، گاهی بدون اینکه فیلم یا خودت مقصر باشی، شرایط اقتصادی عوض می‌شود.»
اما او همچنان به آینده خوش‌بین است:
«الان ساخت فیلم از همیشه آسان‌تر است. من اسلکر را با ۲۳هزار دلار ساختم، امروز حتی ارزان‌تر می‌شود. مشکل ساخت نیست، دیده شدن است. فیلم‌های زیادی ساخته می‌شوند، پس دیگر بهانه‌ای وجود ندارد.»
پروژه‌ای تا سال ۲۰۴۰
لینکلیتر که همیشه با مفهوم زمان بازی کرده، اکنون مشغول بلندپروازانه‌ترین پروژه‌اش است: اقتباس سینمایی از موزیکال «Merrily We Roll Along» استیون سوندهایم، با بازی پل مسکال، بن پلت و بینی فلدستاین.
فیلم قرار است تا سال ۲۰۴۰ فیلم‌برداری‌اش ادامه یابد. او گفت:
«تا حالا سه بخش از نه بخش فیلم گرفته شده؛ یعنی از نظر تصویری یک‌سوم جلو رفتیم، اما از نظر زمانی نه هنوز!»
«بلو مون» و «نُوول واگ» دو اثر تازه ریچارد لینکلیتر هستند که امسال توجه منتقدان و دوستداران سینمای مؤلف را به خود جلب کرده‌اند، یادآور اینکه در دنیای پرشتاب امروز، هنوز هم می‌توان فیلمی ساخت که با صبر، جزئیات و تحول واقعی سروکار دارد.
