اتان هاوک: «ریچارد لینکلیتر ۱۲ سال منتظر ماند تا برای Blue Moon آماده شوم

چارسو پرس: اتان هاوک می‌گوید ریچارد لینکلیتر بیش از ۱۲ سال برای ساخت فیلم تازه‌اش Blue Moon صبر کرد تا او به سن و حال و هوای نقش برسد. به گفته‌ی هاوک، لینکلیتر از همان ابتدا می‌دانست این شخصیت درون او وجود دارد، اما باید زمان بگذرد تا به شکل درستش ظهور کند. نتیجه، یکی از پخته‌ترین و انسانی‌ترین نقش‌آفرینی‌های هاوک است؛ فیلمی که حالا به یکی از امیدهای اصلی فصل جوایز تبدیل شده است.

صبر دوازده‌ساله برای یک نقش

فیلم Blue Moon داستان لورنس هارت، ترانه‌سرای افسانه‌ای و شریک کاری ریچارد راجرز را روایت می‌کند؛ مردی که در شب افتتاحیه‌ی موزیکال معروف Oklahoma! با حس زوال، تنهایی و فراموش‌شدن دست و پنجه نرم می‌کند.

هاوک می‌گوید لینکلیتر سال‌ها پیش نسخه‌ی اولیه‌ی فیلمنامه را به او داد، اما معتقد بود هنوز زمان بازی در آن نرسیده است. «او منتظر ماند تا من پیرتر شوم. بیشتر کارگردان‌ها دو هفته هم برای بازیگر صبر نمی‌کنند، ولی ریک دوازده سال منتظر ماند. همین نشان می‌دهد او چه‌قدر به بازیگرانش ایمان دارد.»

همکاری دوباره با اندرو اسکات

در Blue Moon، اندرو اسکات نقش ریچارد راجرز را بازی می‌کند. هاوک که از زمان اجرای تئاتری هملت استعداد اسکات را تحسین می‌کرد، از همکاری با او به‌عنوان یکی از لذت‌بخش‌ترین تجربه‌هایش یاد می‌کند.

او می‌گوید: «یک روز خیلی سخت داشتیم، سر صحنه مشغول ضبط یک سکانس هفت‌صفحه‌ای بودیم. آخر روز فهمیدم اندرو همان صبح ۱۹ نامزدی اِمی گرفته، اما حتی یک کلمه هم نگفته بود. فقط کارش را ادامه داد. فهمیدم دقیقاً به جمع ما تعلق دارد.»

میراث، موفقیت و خطر غرور

هاوک در بخشی از گفت‌وگو درباره‌ی مفهوم «میراث» گفت که از فکر کردن به این موضوع پرهیز می‌کند: «وقتی درباره‌ی میراثت فکر می‌کنی، شروع می‌کنی به دیدن خودت از بیرون، در نتیجه یا مغرور می‌شوی یا تلخ. هیچ‌کدام خوب نیست.»
او ادامه می‌دهد: «من فقط خوشحالم هنوز کار می‌کنم، هنوز عاشق سینما هستم و هنوز زنده‌ام. دیدن اینکه مردم بعد از سال‌ها هنوز درباره‌ی پیش از طلوع حرف می‌زنند، خودش بزرگ‌ترین پاداش است.»

از دنزل واشنگتن تا سیدنی لومت

هاوک با یادآوری تجربه‌ی بازی در Training Day گفت دنزل واشنگتن بعد از باختن در اسکار به او دلداری داده بود: «گفت نگران نباش، هنوز وقت بردن تو نرسیده. باید صبر کنی تا معنی‌اش را بفهمی.»

او همچنین از همکاری‌اش با سیدنی لومت در Before the Devil Knows You’re Dead یاد کرد: «اگر آن فیلم را یک کارگردان ۲۷ ساله ساخته بود، همه می‌گفتند عجب نابغه‌ای. سخت و تلخ و بی‌رحم بود. اما از او خیلی یاد گرفتم — مخصوصاً در کنفرانس‌های مطبوعاتی. لومت واقعاً مثل پدر بود.»

درباره‌ی آینده‌ی سه‌گانه‌ی Before

۱۲ سال از Before Midnight می‌گذرد، اما به‌گفته‌ی هاوک، احتمال ساخت قسمت جدید تقریباً صفر است: «سه فیلم اول یک چرخه‌ی کامل بودند. از دو مسافر جوان در قطار شروع کردیم و در سوم، خودمان همان زوج میانسال شدیم که در آغاز فیلم اول داشتند دعوا می‌کردند. دایره بسته شد. اگر روزی دوباره کاری بکنیم، شاید با نامی دیگر باشد، نه Before.»

موضع اتان هاوک درباره‌ی بازیگران مصنوعی

در بخش دیگری از گفت‌وگو، هاوک درباره‌ی موج بازیگران هوش مصنوعی گفت:
«این همان بحران همه‌ی مشاغل است — از دست دادن انسانیت در برابر کارایی. هنر درباره‌ی اشتباهات و عشق است، نه دقت و الگوریتم. اگر فیلمی با جیمز دین بسازند ولی او دیگر آنجا نباشد، چه معنایی دارد؟ هنر باید واقعی و انسانی بماند.»

حمایت از سینمای بزرگسال و مستقل

هاوک از همکاری دوباره‌اش با سونی پیکچرز کلاسیکس (Sony Pictures Classics) تمجید کرد و گفت:
«مایکل بارکر و تام برنارد هنوز برای فیلم‌های متوسط بودجه‌ی بزرگسالانه می‌جنگند. موفقیت برای من دوام است، نه فروش بالا. اینکه بعد از ۲۵ سال هنوز درباره‌ی Before Sunrise حرف می‌زنند، یعنی فیلم زنده است — و همین برایم جایزه‌ی واقعی است.»

یاد رابین ویلیامز

هاوک در پایان از هم‌بازی فقیدش در Dead Poets Society یاد کرد و در واکنش به ویدیوهای تولیدشده با هوش مصنوعی از رابین ویلیامز گفت:
«همین که دخترش از مردم خواسته آن ویدیوها را نسازند، خودش همه‌چیز را می‌گوید. چیزی که ما در آن فیلم‌ها دوست داریم، انسانیت است. عرق، اشک، خنده‌ی واقعی. نه نسخه‌ی ماشینی آن.»