پیش‌بینی برندگان و نامزدهای بهترین کارگردان اسکار ۲۰۲۶

چارسو پرس: جایزه بهترین کارگردان در اسکار ۲۰۲۶ برخی از بزرگ‌ترین خلاقان هالیوود را در برابر یکدیگر قرار خواهد داد و هیچ کمبودی از نظر مدعیان وجود ندارد، یک سال پس از پیروزی شان بیکر برای فیلم آنورا. باز هم با افتخار، دیدگاه و تحلیل اسکرین‌رنت از وضعیت این رقابت را ارائه می‌دهم.

تا اینجا، بهترین فیلم‌های سال ۲۰۲۵ یادآور استعداد شگفت‌انگیز کارگردانان بزرگ سینمای امروز هستند. ما تاکنون شاهد آثار تازه‌ای از فیلم‌سازانی چون بونگ جون هو، رایان کوگلر، پل گرین‌گرس، مایک فلاناگان، پل توماس اندرسن، استیون سودربرگ، دنی بویل و اسپایک لی بوده‌ایم.

البته همه آن‌ها شانس واقعی برای دیده شدن در نود و هشتمین دوره جوایز اسکار ندارند، اما برخی از آنان و همکارانشان بی‌شک خواهند درخشید. چندین برنده پیشین جایزه بهترین کارگردان نیز دوباره در رقابت حضور دارند، از جمله دو نفر از سه زن برنده تاریخ این جایزه.

این موضوع نویدبخش رقابتی هیجان‌انگیز در آستانه اعلام نامزدی‌ها در تاریخ ۲۲ ژانویه ۲۰۲۶ است. در حال حاضر تحلیل من از وضعیت این رقابت چنین است، اما همچنان به‌روزرسانی‌ها ادامه خواهد داشت زیرا فصل اسکار هنوز در حال شکل‌گیری است.

مدعیان اصلی نامزدی بهترین کارگردان

در حال حاضر، رقابت برای جایزه بهترین کارگردان چند نام دارد که تقریباً حضورشان در میان نامزدها قطعی به نظر می‌رسد. با در نظر گرفتن عملکرد فیلم‌ها در گیشه یا جشنواره‌ها، سابقه کارگردان در اسکار و سایر عوامل، پیش‌بینی من از فهرست نامزدهای احتمالی بهترین کارگردان در اسکار ۲۰۲۶ به شرح زیر است:

پیش‌بینی اینکه پل توماس اندرسن برای کارگردانی فیلم «یک نبرد پس از دیگری» نامزد اسکار شود، در این مرحله تقریباً قطعی به نظر می‌رسد. واکنش‌ها به فیلم فوق‌العاده مثبت بوده و کار درخشان او در خلق این اثر از عوامل اصلی موفقیت آن است.

سوابق اندرسن نیز در این زمینه به کمک او می‌آید. او تاکنون سه بار نامزد بهترین کارگردان شده و دو نامزدی آخرش برای فیلم‌های «رشته خیال» و «پیتزای شیرین‌بیان» بوده است. با این حال، نداشتن پیروزی در کارنامه او همچنان سایه‌ای بر رقابت امسال می‌اندازد و ممکن است او را آسیب‌پذیرتر از حد تصور نشان دهد.

در مقابل، کلویی ژائو در حال حاضر یکی از برندگان پیشین جایزه بهترین کارگردان است. او برای فیلم «سرزمین خانه‌به‌دوش‌ها» جایزه اسکار را برد و آن فیلم نیز جایزه بهترین فیلم را از آن خود کرد. این سابقه برای او اعتبار ویژه‌ای نزد رأی‌دهندگان آکادمی به همراه دارد و تقریباً غیرممکن است که در میان نامزدها نباشد.

نقدهای تحسین‌برانگیز فیلم «همنت» در جشنواره‌های تلوراید و تورنتو، به‌شدت از کارگردانی ژائو تمجید کرده‌اند. از جمله راشل لابونت از اسکرین‌رنت که در نقد ۱۰ از ۱۰ خود نوشت: «ژائو جادویی خالص خلق کرده است». به‌نظر می‌رسد هالیوود همچنان در حال ستایش دستاورد اوست.

و واقعاً همین‌طور است. نامزدی ژائو و اندرسن در جوایز گاتهام در بخش بهترین کارگردان تأیید دیگری بر این موفقیت است. این جوایز معمولاً نقش مؤثری در شکل‌دهی به مسیر رقابت اسکار دارند و حضور این دو در فهرست، احتمال نادیده گرفته شدنشان توسط آکادمی را تقریباً از بین می‌برد.

این موضوع همچنین به نفع جعفر پناهی، کارگردان فیلم «فقط یک تصادف بود» نیز هست که او نیز در میان نامزدهای گاتهام قرار داشت. این فیلم به عنوان نماینده فرانسه برای رقابت در بخش بهترین فیلم بین‌المللی اسکار معرفی شده است. با توجه به افزایش اعضای بین‌المللی آکادمی در سال‌های اخیر، در شش سال از هفت دوره گذشته، یکی از نامزدهای بهترین کارگردان از میان فیلم‌های بخش بین‌المللی بوده است.

اگر قرار باشد این روند در سال ۲۰۲۶ نیز ادامه یابد، پناهی یکی از محتمل‌ترین گزینه‌هاست. فیلم او پس از نمایش در جشنواره کن با تحسین فراوان روبه‌رو شد و نخل طلا را نیز دریافت کرد. علاوه بر این، همکاری با استودیو نئون نیز امتیاز بزرگی است، چراکه این استودیو در سه سال گذشته همواره کارگردانی را به اسکار رسانده که یکی از نامزدهای اصلی یا حتی برنده بوده، از جمله پیروزی شان بیکر.

در همین حال، رایان کوگلر نیز یکی از مدعیان جدی برای نامزدی و حتی برد جایزه بهترین کارگردان است. فیلم او با عنوان «گناهکاران» یکی از آثار شاخص سال به شمار می‌آید و نحوه روایت، لایه‌های معنایی و اجرای بی‌نقص آن مورد تحسین قرار گرفته است.

در صورت تحقق این پیش‌بینی، کوگلر ممکن است به نخستین کارگردان سیاه‌پوست تاریخ تبدیل شود که برنده جایزه بهترین کارگردان اسکار می‌شود. او همچنین تنها هفتمین فیلم‌ساز سیاه‌پوست خواهد بود که تاکنون نامزد این بخش می‌شود؛ آماری که بار دیگر نشان می‌دهد آکادمی در طول نزدیک به صد سال تاریخ خود تا چه اندازه در نادیده گرفتن رنگین‌پوستان نقش داشته است.

نام جدیدی که به این فهرست اضافه شده، جاش سفدی است، نیمی از برادران سفدی، که فیلم «مارتـی سوپریم» را کارگردانی کرده است. در حالی که برادرش از نظر سابقه جوایز اعتبار بیشتری دارد، واکنش مثبت گسترده پس از نمایش فیلم در جشنواره نیویورک باعث افزایش شانس جاش شد. قابل ذکر است که او به دلیل ناتمام بودن فیلم، واجد شرایط نامزدی گاتهام نبود.

با نمایش گسترده‌تر فیلم، جالب خواهد بود دید که جایگاه سفدی در رقابت چگونه تغییر می‌کند. این فیلم در واقع بزرگ‌ترین شانس استودیوی A24 برای نامزدی در این بخش است. طی سه سال گذشته، کارگردان یکی از فیلم‌های این استودیو همیشه در بخش بهترین کارگردان حضور داشته است: دنیلز برای «همه‌چیز همه‌جا به‌یک‌باره»، جاناتان گلیزر برای «منطقه علاقه» و برَدی کربت برای «ساختمان‌گرا».

کارگردانان دیگری که هنوز در رقابت حضور دارند

دسته کارگردانی هنوز جای حرکت دارد و فصل جوایز می‌تواند شرایط را تغییر دهد. فیلم‌سازانی که آثارشان احتمالاً در میان نامزدهای بهترین فیلم قرار می‌گیرد، به‌طور طبیعی در این بخش نیز تقویت می‌شوند، اما برخی نام‌های بزرگ هم صرفاً به پشتوانه کیفیت کارشان می‌توانند به فهرست نامزدها راه پیدا کنند.

با نگاهی به پیش‌بینی‌های بخش بهترین فیلم، پنج کارگردان هستند که در فهرست اصلی حضور ندارند اما همچنان در رقابت باقی‌اند: گی‌یرمو دل تورو (فرانکشتاین)، یوآخیم تریر (ارزش احساسی)، جان ام. چو (ویکد: برای نیکی)، جیمز کامرون (آواتار: آتش و خاکستر)، و کلینت بنتلی (رویای قطارها).

فهرست کارگردانان در رقابت

از میان این نام‌ها، من یوآخیم تریر، گی‌یرمو دل تورو و جان ام. چو را در گروه «پنج نفر بعدی» قرار می‌دهم؛ کسانی که بیشترین احتمال را برای ورود به رقابت اصلی دارند. فیلم‌های تریر و دل تورو تاکنون بیشتر دیده شده‌اند، در حالی که اثر چو هنوز تا حد زیادی در وضعیت محرمانه نگه داشته شده است.

گی‌یرمو دل تورو، برنده پیشین این بخش برای فیلم «شکل آب»، از پشتیبانی مضاعفی برخوردار است. او تنها رقیب اصلی در میان نامزدهای احتمالی بهترین کارگردان است که پیش‌تر این جایزه را برده، و این سابقه می‌تواند در شرایط رقابت نزدیک، برگ برنده‌ای بزرگ برای او باشد.

در مورد برندگان پیشین، انتظار ندارم جیمز کامرون امسال نامزد شود. هرچند غیرممکن نیست، اما برای این اتفاق، باید آکادمی فیلم «آواتار: آتش و خاکستر» را بسیار بیشتر از قسمت قبلی «آواتار: راه آب» بپذیرد؛ فیلمی که حتی باعث نشد کامرون نامزد کارگردانی شود.

جان ام. چو نیز هنوز باید تلاش زیادی انجام دهد تا پس از نادیده گرفته شدن برای «ویکد»، خود را در رقابت ثابت کند. در حالی که نوآ بامباک سابقه فیلم‌هایی دارد که مورد توجه آکادمی قرار گرفته‌اند، اما کارگردانی‌اش تاکنون هرگز در این بخش نامزد نشده و احتمالاً این روند با فیلم «جی کلی» نیز ادامه خواهد یافت، هرچند فیلم در بخش «فیلمنامه غیراقتباسی» شانس بیشتری دارد.

یورگوس لانتیموس نیز از دیگر نام‌های شناخته‌شده آکادمی است که به نظر می‌رسد امسال از رقابت خارج شده باشد. فیلم «بوگونیا» نقدهای مثبتی گرفته، اما برای حضور در رقابت باید شتاب بیشتری بگیرد.

جالب است که پیروزی‌های اولیه در جشنواره‌ها برای فیلهو (برنده بهترین کارگردانی کن) و بنی سفدی (شیر نقره‌ای ونیز) هنوز نتوانسته‌اند جایگاه آنان را در رقابت تقویت کنند. هر دو در حال حاضر بیرون از دایره رقابت جدی قرار دارند، اما اگر بخواهیم یکی را شانس پنهان بنامیم، آن فرد فیلهو است، چراکه فیلم او «مأمور مخفی» در موقعیت بهتری نسبت به «ماشین درهم‌شکسته» قرار دارد.

دیگر مدعیان پنهان

کارگردانانی مانند کلینت بنتلی («رؤیاهای قطار»)، مونا فاستوُلد («وصیت‌نامه آن لی»)، پارک چان-ووک («انتخاب دیگری نیست»)، کریگ بروئر («آواز غم‌انگیز») و مری برونشتاین («اگر پا داشتم، به تو لگد می‌زدم») تنها به کمی توجه بیشتر نیاز دارند تا موقعیت خود را تقویت کنند. به‌ویژه برونشتاین که با نامزدی در جوایز گاتهام توانست تا حدی مورد توجه قرار گیرد.

با این حال، احتمال نامزدی برای کارگردانانی چون اسکات کوپر («اسپرینگستین: مرا از ناکجای دیگر برهان») و کاترین بیگلو («خانه‌ای از دینامیت») بسیار اندک است. هیچ‌یک از این دو فیلم آن‌طور که انتظار می‌رفت، مورد استقبال واقع نشدند. بنابراین، مگر اینکه در آینده نزدیک از سوی انجمن منتقدان یا جشنواره‌ها مورد تجدیدنظر قرار گیرند، احتمالاً کارزار تبلیغاتی آن‌ها به پایان خواهد رسید.

این واقعاً سقوطی قابل توجه برای بیگلو محسوب می‌شود که پیش‌تر در میان پیش‌بینی‌های اولیه نامزدهای احتمالی قرار داشت. اما اکران گسترده فیلم نشان داد که پایان آن با انتقادات شدیدی مواجه شده و همین بحث‌های منفی ممکن است امیدهای فیلم را در تمام بخش‌ها از بین ببرد.

پیش‌بینی برنده بهترین کارگردان

انتخاب برنده جایزه بهترین کارگردان موضوعی نیست که بتوان به‌صورت جداگانه پیش‌بینی کرد. تاریخ اسکار نشان داده که بین برندگان بخش بهترین فیلم و بهترین کارگردان همبستگی قوی وجود دارد. در ۷۲ درصد موارد — یعنی ۷۰ دوره از ۹۷ مراسم برگزارشده — برنده بهترین کارگردان همان فردی بوده که فیلمش جایزه بهترین فیلم را هم دریافت کرده است. این روند شامل سه برنده اخیر نیز می‌شود.

با توجه به پیش‌بینی کنونی من مبنی بر پیروزی فیلم «همنت» در بخش بهترین فیلم، منطقی به نظر می‌رسد که کلویی ژائو نیز برنده جایزه بهترین کارگردان شود. با این حال، این انتخاب من نیست. دلیل آن هم این است که همزمانی پیروزی این دو بخش در قرن بیست‌ویکم اندکی کمتر از قبل شده است.

از سال ۲۰۰۰ تاکنون، در ۹ دوره، آکادمی برندگان این دو بخش را از فیلم‌های متفاوت انتخاب کرده است. برای درک بهتر، باید گفت که در ۲۵ سال اخیر، تعداد دفعات این جدایی بیش از کل پنجاه سال پیش از آن بوده است.

در برخی از این موارد، آکادمی برای قدردانی از کارگردانی که سال‌ها از پیروزی بازمانده بود، این تفکیک را انجام داده است؛ مانند آنگ لی برای «کوه بروکبک»، آلفونسو کوارون برای «جاذبه» و جین کمپیون برای «قدرت سگ». همین روایت اکنون درباره پل توماس اندرسن و فیلم «یک نبرد پس از دیگری» نیز صدق می‌کند.

او تاکنون فیلم‌هایی ساخته که برای بهترین فیلم نامزد شده و جوایز دیگری نیز برده‌اند، اما خودش تاکنون ۱۱ بار نامزد شده و هیچ‌گاه برنده نشده است. نشانه‌ای وجود ندارد که نشان دهد او در حال کند شدن یا از دست دادن خلاقیتش باشد. بنابراین، هنوز فرصت‌های زیادی برای قدردانی از او وجود دارد. با این حال، باورکردنی نیست که خالق فیلم‌هایی مانند «شب‌های بوگی»، «مگنولیا»، «خون به پا خواهد شد»، «استاد» و «رشته خیال» هنوز نتوانسته جایزه اسکار را از آن خود کند.

من انتظار دارم که اندرسن در طول فصل جوایز با کسب جوایز متعدد برای کارگردانی، موقعیت خود را تثبیت کند. قدرت اثر او و روایت قوی پیرامون نامزدی‌اش باعث می‌شود پیش‌بینی من این باشد که او در نهایت برنده جایزه بهترین کارگردان اسکار ۲۰۲۶ خواهد بود. تنها گذر زمان نشان خواهد داد که آیا او می‌تواند این جایگاه را حفظ کند یا نه.