پایگاه خبری تئاتر: صابری گفت: همواره علاقه من این بوده است که بتوانم به نوعی به این تاریخ و ادبیات کهن مان ادای دین کنم چرا که بر این باورم ما صاحب و وارث اندیشه های بسیار بزرگ کهن ایرانی هستیم و باید این اندیشه‌ها را در جه اول به نسل جوان مان و سپس به تمام دنیا منتقل کنیم. فراموش نکنید ما اگر خودمان و تاریخ این سرزمین را نشناسیم و تاریخ ادبیات ایران را جلوی چشم خود نداشته باشیم، مطمئن باشید حرفی برای زدن نخواهیم داشت.
وی ادامه داد: این در حالی است که متاسفانه ما تنها به تئاتر قرن 19 یا اواخر آن چسبیده ایم و از همه تغییرات دنیا غافل مانده ایم. در حالی که کشورهای صاحب سبک در عرصه نمایش مانند فرانسه، ایتالیا، آلمان و .... نوآوری بسیاری را در این هنر ایجاد کردند.
صابری در مورد علاقه اش به شاهنمامه فردوسی و به نمایش در آوردن اشعار این شاعر گرانقدر تصریح کرد: درام قوی در شاهنمامه وجود دارد که باعث می شود زیباترین آثار نمایشی به واسطه آن خلق شود به همین خاطر هر چقدر هم که در این حوزه کار می کنم باز حس می کنم ناگفته های بسیاری دارم قصه های فردوسی که با زبان شعر بیان می شود بسیاری قوی هستند ؛ قصه «رستم و سهراب» بالاترین تراژدی جهان است.در دوران کودکی شاهنامه را می‌خواندم و آن زمان فکر می‌کردم که قالب نمایشی آن است که برایم خیلی جذاب است، ولی حالا می‌بینم که زیر هر بیت آن یک دنیای کشف نشده است که هر چه بیشتر می‌خوانم بیشتر آن را کشف می‌کنم. به نظر من بستر شاهنامه یک بستر عرفانی خیلی قوی است که در ظاهر آن دیده نمی شود.
او اضافه کرد:آخرین کاری که از من به روی صحنه رفت نمایش « مرغ باران » بود که خوشبختانه با وجود این که در شرایطی خوبی به روی صحنه نرفت اما با اقبال مخاطبان مواجه شد این اثر با وجود اینکه توان زیادی را از من گرفت اما از اجرای آن بسیار شاد شدم چرا که به واسطه آن پاسخ بیش از 50 سال زحمتم را در حیطه تئاتر دریافت کردم.
این کارگردان پیشکسوت و برجسته تئاتر در پایان خاطر نشان کرد: متاسفانه شرایط مالی اکثر هنرمندانی که در حیطه تئاتر فعالیت می کنند خوب نیست و آنها به نوعی با سیلی صورت خودشان را سرخ نگه می‌دارند . بی شک اگر همسر من هم که یک پزشک توانا هستند من را به لحاظ مالی تامین نمی‌کردند مجبور بودم به جای فعالیت در عرصه تئاتر به شغل آزاد برای گذران زندگی‌ام روی بیاورم.
