پایگاه خبری تئاتر: این کارشناس تئاتر ادامه داد: البته شورای نظارت و ارزشیابی نباید مسئول حفظ شئونات اسلامی اجراها باشد و همانطور که از اسمش بر‌می‌آید باید کار ارزشیابی اثر و صدور پروانه‌ی نمایش را انجام دهد. هنرمندان ما همگی در جامعه‌ی اسلامی زندگی می‌کنند و خودشان شئونات و حدود را می‌شناسند و حفظ شئونات بر عهده‌ی خود ایشان است.
وی قوانین شورای نظارت را ثابت و مشخص اعلام کرد و گفت: عدم توهین به مفاخر و آیات عظام، عدم توهین به قومیت‌ها و فرهنگ‌ها و مورد سوال واقع نشدن اصل نظام جمهوری اسلامی از جمله دستوراتی است که شورای نظارت بر اساس آن، متون نمایشی را مورد ارزشیابی قرار می‌دهند اما اینکه گفته می‌شود سلایق مختلف از این قوانین و دستورات، قرائت‌ها و تفسیرهای مختلف دارند را قبول دارم. بله؛ گاهی سلایق در نوع تفسیر مصوبات و در نتیجه تصمیم‌گیری‌ها دخیل بوده است.
الوند در مورد انتقاداتی که به شورای نظارت و ارزشیابی می‌شود توضیح داد: اگر گفته می‌شود در سال‌های اخیر، شورا سخت‌گیری کرده یا تساهل و تسامح کرده این به جریان‌های حاشیه‌ای تئاتر مرتبط می‌شود نه اصل تئاتر. به جرات می‌گویم 90 درصد اجراهایی که دچار حاشیه شده‌اند، مشکلاتشان نشات گرفته از رفتار خود اهالی تئاتر بوده است. خود هنرمندان تئاتر هستند که پشت سر همکاران خود حرف و حدیث می‌سازند و برای خودشان مشکل ایجاد می‌کنند.
وی ادامه داد: در سال‌های اخیر شورای نظارت همواره با گشاده دستی، پروانه نمایش صادر کرده است و اگر گروهی در اجرای نمایش خود با مشکلی مواجه شده، مشکلش با مدیریت سالن یا اعضای گروه خودش بوده است.
این مدرس تئاتر، همچنین تحت فشار بودن شورای ارزشیابی را تکذیب کرد و توضیح داد: شورای نظارت هیچ‌گاه توسط نهاد یا ارگانی برای تصمیم‌گیری تحت فشار نبود فقط موارد بسیار معدودی بوده که با ابلاغ نامه‌ای از مراجع قانونی، از ما خواسته شده برای فلان هنرمند یا فلان اثر فعلا پروانه صادر نشود!
وی توسعه‌ی فضاهای تئاتری کشور را دلیلی بر نبود سخت‌گیری دانست و گفت: اگر سخت گیری بود این تعداد سالن خصوصی به سالن‌های اجرایی تئاتر، اضافه نمی‌شد. در سال‌های اخیر سالن‌های خصوصی تئاتر، توسعه یافته‌اند و اگر سخت‌گیری بود این توسعه اتفاق نمی‌افتاد.
محمدرضا الوند در پایان گفت: بارها خواسته‌ام که با توجه به مشغله‌های شخصی و مشکلات جسمانی، مسئولیت خود را در شورای نظارت و ارزشیابی واگذار کنم اما هر بار با جواب منفی مواجه شده‌ام. صندلی شورای نظارت بدون آسیب و عوارض نیست. به اعتقاد من شورای نظارت و ارزشیابی مثل ته خیار می‌ماند! وقتی کار خوب پیش می‌رود و صحبت از تقدیرهاست کسی سراغ شورای نظارت را نمی‌گیرد اما وقتی کار به تلخی رسید و مشکلی پیش می‌آید، همگان تقصیرها را از چشم شورا می‌بینند؛ این است که حضور بر صندلی ریاست شورای نظارت و ارزشیابی بدون آسیب نیست.
