در سالی که گذشت سینمای ایران با اتفاقات مختلفی از استقبال مخاطبان از فیلم‌های کمدی روی پرده گرفته تا کسب سومین جایزه اسکار برای ایران روبه‌رو بود.
در کارنامه میرکریمی هر چقدر عقب‌تر می‌رویم، به موارد خاطره‌انگیزتر و لطیف‌تر و بکرتری برمی‌خوریم و هرچه جلوتر بیاییم، کارها پرخرج‌تر و از لحاظ امکانات فنی، پر و پیمان‌تر هستند؛ اما روحی که بر فیلم‌های سابقش حاکم بود، کم‌کم برده زرق و برق‌های جدید شده است.
در دور تازه تغيير مديريت‌ها مطالبه فيلمسازان همچون سال گذشته مجدانه توسط مديران سينمايي پيگيري مي‌شود يا فيلم‌هاي باقي مانده توقيفي در محاق خواهند ماند؟
سه سال از مرگ ناگهانی عباس کیارستمی می‌گذرد؛ مرگی که اگرچه هنوز اما و اگرهایی پشت آن پنهان مانده ولی هرچه زمان می‌گذرد تب و تاب روزهای اول برای روشن شدن حقیقتش کمتر می‌شود.
پردیس‌های سینمایی امید قرار است شور سینما را به شهرهای دور و نزدیک ببرند به مرکز استانی که سینما ندارد و مردمی که امیدشان یک سالن تاریک و رویایی است.
بازار نوشیدنی‌ها و مخصوصا دوغ در ایران از قدیم گرم و پررقابت بوده است. برندهای محلی یا صنعتی در این حوزه به شهرت رسیده‌اند و همچنان میان مردم معروف هستند. این برندها حتی به کشورهای دیگر صادر هم می‌شوند. در چنین فضای رقابتی، صداوسیما با افزایش حمایت از یک برند و نادیده گرفتن برندهای مطرح دیگر در این حوزه باعث به وجود آمدن شایعاتی شده است؛ شایعاتی مانند اینکه یک صندوق در این سازمان، سهام عالیس را خریداری کرده است.
اگر بیننده‌ای که چندان از کم و کیف اصل ماجرا و خط و ربط ها آگاه نیست به صرف تماشای 30 قسمت سریال بخواهد برداشت های خود را ارایه دهد چه بسا اینها باشد...
سرمایه‌گذاران و سرمایه‌هایی که در سال‌های اخیر وارد سینما شدند. افرادی بیرون از سینما که به یک‌باره با سرمایه‌های میلیاردی وارد سینما شدند و انتقادها و حاشیه‌های زیادی به وجود آوردند.
تقوایی بعد از کاغذ بی‌خط دو فیلم زنگی و رومی و چای تلخ را نیمه‌تمام رها کرد. او در آخرین سال فعالیت فیلمسازی‌اش دوباره سراغ ساخت مستند رفت و تمرین آخر را ساخت. مستندی که خیلی‌ها معتقدند به واسطه آن تعزیه در سازمان میراث جهانی یونسکو ثبت جهانی شد. تقوایی در سال‌های بعد هم چند بار برای ادامه مسیر فیلمسازی‌اش دورخیز کرد اما هر بار به موانعی برخورد و سینمادوستان ایرانی همچنان از فرصت تماشای فیلم جدیدی از او محروم مانده‌اند.
شاکردوست با انتخاب یکی‌درمیان در کارها جلو آمد و همان‌قدر که به سینمای متفاوت هنر و تجربه علاقه نشان داد، در کارهای عامه‌پسند و بدنه هم نقش‌آفرینی کرد تااینکه سرانجام با «شبی که ماه کامل شد» (ساخته نرگس آبیار) توانست در سی‌و‌هفتمین دوره جشنواره فیلم فجر، برنده سیمرغ بهترین بازیگر نقش اول زن شود؛ اتفاقی که پیچ تندی در کارنامه حرفه‌ای او محسوب می‌شود.
معمولا آثار سینمایی که جسورانه به وقایع تاریخی نزدیک می‌شوند و فیلمساز هم از چاشنی درام برای جذابیت اثر بهره می‌برد، با انتقاداتی همراه خواهد بود که «ماجرای نیمروز؛ ردخون» از این قاعده مستثنی نیست. شاید همین انتقادات، محل ایرادگیری واحد نظارت و ارزشیابی سازمان سینمایی شده و خواسته که اصلاحاتی به این فیلم وارد شود.
سینمای فیلمفارسی که نمونه شاخصی از کمدی‌های روحوضی بود، یکی، دو سال پیش از انقلاب کاملا ورشکسته شد. پس از انقلاب هم پر‌مخاطب‌ترین فیلم‌ها، کمدی نبودند و بالا قرار گرفتن آثار کمدی در جدول پرفروش‌های سینمای ایران که طی چند سال اخیر اتفاق افتاده، نشانه‌ای از قهر باقی مخاطبان با گیشه است. عوامل سینمای کمدی در این سال‌ها تلاش زیادی کرده‌اند که هیبت نمادین این ژانر به‌عنوان پرفروش‌ترین گونه سینمایی در ایران شکسته نشود. آنها در اکران سینمای ایران قوی‌ترین بازوها را در اختیار دارند و از این طریق تمام تلاش‌شان را انجام می‌دهند تا الگویی غیر از همان الگو که آنها توانایی ساخت فیلم در آن را دارند، جا نیفتد. خنداندن مخاطب به‌رغم آنچه که معمولا از طرف عوامل این فیلم‌ها به‌عنوان سخت‌ترین کار عنوان می‌شود، دم‌دستی‌ترین کار است.
براساس ترکیب پروانه‌های ساخت صادرشده طی هفته‌های اخیر، به نظر می‌رسد کم‌کم برگ‌های برنده سازمان سینمایی برای ویترین سی‌وهشتمین جشنواره فیلم فجر قابل پیش‌بینی شده است.
یکی از دلایل اصلی فروش قابل‌توجه «شبی که ماه کامل شد»، کمبود درام در گیشه است. در حال حاضر تنها دو درام «شبی که ماه کامل شد» و «سرخ‌پوست» روی پرده هستند که هر دو فیلم با استقبال قابل‌توجهی مواجه شده‌اند. در مقابل چندین فیلم کمدی در حال رقابت با یکدیگر هستند؛ ایکس لارج، زهرمار، ما همه با هم هستیم، سامورایی در برلین و تگزاس2 قطعا سبب سرشکن شدن فروش آثار کمدی است؛ اتفاقی که کارگروه اکران رقم زده و سبب شده تا فیلم تبریزی پس از صبر یک‌ساله، از سویی با دوقطبی فیلم آبیار به رقابت بپردازد و از سوی دیگر با چهار فیلم کمدی همزمان دیگر.
اصلی‌ترین عنصر در سینمای نئونوآر پلیس فاسد و خشن است و اساسا یکی از برجسته‌ترین ویژگی‌های منفی جامعه آمریکا، پلیس آن محسوب می‌شود. بسیاری از این نوع فیلم‌ها در لس‌آنجلس ساخته می‌شوند و البته مکتب نیویورک در سینمای آمریکا که جنبه نیمه‌مستقلی نسبت به هالیوود و سینمای لس‌آنجلس دارد هم چند نمونه در این زمینه تولید کرده است. مهم‌ترین فیلمساز مکتب نیویورک، مارتین اسکورسیزی است. فیلم‌های زیادی در خود آمریکا ساخته شده‌اند که محتوای آنها با گفتمان غالب سیستم حاکم بر این کشور در تضاد قرار می‌گیرد یا لااقل شکل انتقادی دارد؛ اما نئونوآر از این جهت میان آنها قابل توجه است که با لحنی واقع‌گرایانه و نه فانتزی و خیالی، سراغ موضوع قانون در این کشور و شیوه اجرای آن و مجریانش می‌رود.
مهدی هاشمی یکی از ستاره‌های هنر بازیگری در ایران بود. در نسل او 6 ستاره بزرگ وجود داشتند؛ خسرو شکیبایی یکی از این 6 نفر بود که سال‌ها پیش درگذشت. جهانگیر الماسی و احمد نجفی اعتبارشان را پای دولت قبل گذاشتند و پرویز پرستویی و رضا کیانیان پای دولت فعلی آن را باختند. فقط مانده بود مهدی هاشمی که تا مدت‌ها توانست به این فضاهای حاشیه‌ای آلوده نشود؛ اما چند روز پیش به نوعی دیگر، این اتفاق برای او هم افتاد.
فيلم «مغزهاي كوچك زنگ زده» در مورد سه برادر به نام‌هاي «شكور و شاهين و شهروز» است شكور بزرگ‌تر است و البته جاي پدر منفعل خانواده را پر مي‌كند. او يك آشپزخانه (مواد مخدر) دارد. آنها در حلبي‌آباد زندگي مي‌كنند. شكور بچه‌هاي بي‌خانمان را مي‌خرد و پرورش مي‌دهد تا بعدتر در خدمت آشپزخانه باشند؛ او سال‌هاست شاهين را در آشپزخانه خودش دارد اما به او پر و بال نمي‌دهد. شاهين البته كمي خل وضع مي‌زند؛ از آن طرف شهروز با سن كم موقعيت بهتري دارد، شهره هم كه خواهر خانواده است مسائل خودش را دارد و... ماجراي رمان سالتو نيز از ديدار تصادفي كشتي‌گيري ۱۶ساله، از طبقه پايين جامعه به نام سياوش، با نادر و سيا در يك سالن كشتي و در زمان برگزاري يك مسابقه آغاز مي‌شود. مهارت سياوش در كشتي گرفتن، توجه نادر و سيا را به خودش جلب مي‌كند؛ به‌طوري كه نادر درصدد كمك كردن به او براي پيشرفت در كشتي برمي‌آيد. سياوش خودش را اهل «جزيره» معرفي مي‌كند و كم‌كم معلوم مي‌شود كه اين جزيره نه خارج از تهران بلكه جايي در كنار ريل‌هاي راه‌آهن حوالي محله «فلاح» است.
با صحبت‌ها و خاطره‌گویی سینماگرانی چون محسن امیریوسفی،بهمن فرمان‌آرا، منوچهر شاهسواری،جعفر پناهی و... جشن سالروز تولد عباس کیاستمی گرامی‌داشته شد و با هماهنگی خانواده‌اش یکی از جوایزش به موزه سینما اهدا شد.
حضور محمدرضا گلزار در «ما همه با هم هستیم» و «رحمان ۱۴۰۰» که هر دو در بهار امسال روی پرده رفته‌اند، حاشیه‌هایی برای او به وجود آورد. سرمایه‌گذار هر دوی این فیلم‌ها و همچنین برنامه تلویزیونی «برنده باش» که مجری آن گلزار بود، سجاد خواجه‌علیجانی، مرد حاشیه‌ای و مرموز این روزها در سینمای ایران است. چند روز پیش رضا میرکریمی، تهیه‌کننده «ما همه با هم هستیم» اعلام کرد که سرمایه‌گذار 10 فیلم امسال همین شخص بود در حالی که تنها نام سه مورد از این فیلم‌ها مشخص شده است.
عباس کیارستمی در فیلم‌هایش کمتر به سراغ بازیگران چهره رفته بود و شاید وجه تمایز آثارش نسبت به سایر کارگردانان همین بود، اما کمتر شده او را از نگاه بازیگران فیلم‌هایش بشناسیم، از محمدعلی کشاورز تا مهناز افشار و ژولیت بینوش.
عباس کیارستمی فیلمساز سرشناس که به تعبیری برند حضورهای جهانی سینمای ایران است، اگر می‌بود امروز اول تیر ماه ۷۹ ساله می‌شد.
