نمایشنامه اثر قصه‌ای ساده را با چاشنی کمی تعلیق که بیشتر مدیون چیدمان صحنه‌هاست روایت می‌کند و شاید تنها نقطه‌قوتش در دیالوگ‌های خوب و روانش باشد که مخاطب را به‌دنبال خود کشانده و سرگرمش می‌کند و غیر از این خلاقیت و ویژگی قابل ذکر دیگری ندارد. البته همین دیالوگ‌نویسی نیز در صحنه مربوط به میز برادر اعدامی و دوستش بسیار تکراری و کلیشه‌ای است.
