هومن سیدی با این اثر، بیش از پیش جایگاه خود را به‌عنوان یکی از پیشروترین کارگردانان نسل جدید سینمای ایران تثبیت می‌کند. او نه‌تنها در فرم بلکه در محتوا نیز مسیری را پیش گرفته که به‌ندرت در سینمای رسمی کشور دیده می‌شود.
بازگشت به درون؛ هومن سیدی و دغدغه‌های همیشگی
سیدی طی سال‌های اخیر نشان داده که علاقه وافری به نمایش چهره‌های درونی انسان، اختلالات روانی، خشونت پنهان، و زخم‌های اجتماعی دارد. در «وحشی» نیز با روایتی پیچیده اما منسجم، شخصیت‌هایی را به تصویر می‌کشد که هر کدام درگیر نوعی «بقا» هستند—اما نه صرفاً در معنای فیزیکی، بلکه در لایه‌های عمیق‌تر روان و جامعه.
قصه‌ای که انگار از دل تاریکی زاده شده
قصه «وحشی» درباره شخصیتی‌ست که زندگی‌اش در مرزِ عقل و جنون، قانون و بی‌قانونی، و وجدان و حیوانیت در نوسان است. سریال همان‌طور که از نامش برمی‌آید، در تلاش است تا مرز میان تمدن و توحش را به چالش بکشد؛ در دنیایی که آدم‌ها دیگر نمی‌دانند برای زنده‌ماندن باید انسان باقی بمانند یا وحشی شوند.
بیشتر بخوانید: تلویزیون و شبکه نمایش خانگی
بازیگری درخشان و فضای بصری کم‌نظیر
بازیگران سریال، با هدایت دقیق سیدی، عملکردی طبیعی، کنترل‌شده و در عین حال پر از تنش دارند. طراحی صحنه و نورپردازی‌های حساب‌شده، «وحشی» را به اثری تبدیل کرده که حتی در قاب کوچک نمایش خانگی نیز احساس سینمایی بودن دارد.
تأملی بر سیر سینمایی سیدی
هومن سیدی با این اثر، بیش از پیش جایگاه خود را به‌عنوان یکی از پیشروترین کارگردانان نسل جدید سینمای ایران تثبیت می‌کند. او نه‌تنها در فرم بلکه در محتوا نیز مسیری را پیش گرفته که به‌ندرت در سینمای رسمی کشور دیده می‌شود. «وحشی» ادامه‌ای جسورانه است بر دغدغه‌هایی که پیش‌تر در خشم و هیاهو و قورباغه نیز به چشم می‌خورد.
جمع‌بندی | سریالی که حرف‌های ناگفته بسیاری دارد
سریال «وحشی» تنها یک درام پرتعلیق نیست؛ بلکه تلاشی‌ست برای بازخوانی معناهای فراموش‌شده‌ی انسان معاصر در جامعه‌ای که مرزهای اخلاق و بقا را گم کرده است.
اگر مخاطب سریال‌هایی چون قورباغه، یاغی یا آثار خارجی مثل You و Mindhunter هستید، «وحشی» نیز می‌تواند شما را با جهان پر رمز و راز خود درگیر کند.
نویسنده: صدرا رفیعی
https://teater.ir/news/70686
.gif)
