ما در ایران کمپانی تئاتر نداریم و نهاد دولت دههها است که فکر به چنین موضوعی را کنار گذاشته؛ اواخر دهه هفتاد در دولت اصلاحات تلاش‌هایی صورت گرفت که با بی‌درایتی بعضی تئاتری‌ها ناکام ماند. همین فقر کمپانی و حرکت به سوی خصوصی‌سازی و حمایت از گروه‌ها و کمپانی‌ها - که به نظر نگارنده آگاهانه اتفاق افتاده - موجب شده تئاتر ما فضایی در خود مانده و مدام درگیر روزمرّگی را تجربه کند. از سوی دیگر آسیب‌های اجتماعی و تنش‌های سیاسی بعضا به حدی می‌رسد که هنرمند فرصت نمی‌کند به چنین تجربه‌هایی حتی نزدیک شود. این درحالی است که هنرمندان تئاتر دیگر کشورها علاوه بر کسب دانش و تجربه در استفاده از فناوری‌های نوین، به بحران‌های جهانی و مباحثی مانند محیط‌زیست نیز توجه ویژه نشان می‌دهند.
تکنولوژی، توانایی‌های تئاتر را به طرق مختلف افزایش داده است. از طراحی صحنه گرفته تا خود اجرا، فناوری اکنون در اکثر تولیدات نمایشی نقش به‌سزایی ایفا می‌کند. چه کمک کند صدای بازیگر به همه مخاطبان برسد و چه به طراح صحنه برای ایجاد پس‌زمینه‌ها و فضاهای خیره‌کننده یاری برساند، فناوری تأثیر غیرقابل انکاری دارد. همان طور که در مورد تاثیر تکنولوژی در تاریخ تئاتر اطلاعات کسب می‌کنید، دانستن این نکته که تئاتر پیش از تکنولوژی چگونه بوده، تاثیر فناوری بر تولید تئاتر و برخی روابطی که زمینه‌های رشد تکنولوژیک صحنه را به وجود آورده، مفید است.
