سینمای مستند را می‏توان تولد نقد اجتماعی در ساختار بصری دانست؛ سینمایی که نه با سرگرمی که با آگاهی گره می‏خورد و هویت و کارکرد می‏یابد. نسبتی که بین سینمای مستند و تصویر واقعیت وجود دارد، آن را به ابزاری بیانگرانه در روایت آنچه هست، تبدیل می‏کند. بدیهی است وقتی که واقعیت دچار بحران شده یا از وضعیت نرمال و طبیعی خود خارج می‏شود، سینمای مستند می‏تواند از ظرفیت‏های بیانگرانه خود برای پرداختن به بحران‏ها، ریشه‏ها و دلایل، برای توصیف و تبیین واقعیت استفاده کرده و حتی برای برون‏رفت از آن پیشنهاد و راهکار ارائه دهد.

همایون امامی می‌گوید: منوچهر طیاب در آخرین روزهای عمر خود در حال ساخت فیلمی درباره تاریخ زنبورداری در ایران بوده که اگر چه بخش­‌هایی از آن را فیلمبرداری کرده بود، اما هرگز به پایان نرسید.