شايد در بحث از سينماي استيون اسپيلبرگ (و مشخصا آثار چند سال اخير وي) بتوانيم فيلم‌هاي او را به دو گروه كلي تقسيم‌بندي كنيم: در يك‌سو، درام‌هاي سياسي و غالبا تاريخي او - همچون «اسب جنگ» (٢٠١١)، «لينكلن» (٢٠١٢) يا «پل جاسوسان» (٢٠١٥) - و در سوي ديگر، مسير فيلم‌هاي فانتزي و علمي- ‌تخيلي كمابيش نوجوانانه كه وي از سال‌هاي دور با فيلم‌هايي مانند «برخورد نزديك از نوع سوم» (١٩٧٧)، «اي.تي.» (١٩٨٢) يا حتي «پارك ژوراسيك» (١٩٩٣) آغاز كرده و در دوره‌ متاخر نيز با «ماجراهاي تن‌تن» (٢٠١١) يا «غول بزرگ مهربان» (٢٠١٦) آن را كماكان ادامه داده است. اكنون اسپيلبرگ، پس از ساخت «پست» (٢٠١٧)، با ساخت فيلم تازه‌اش، «بازيكن يك، آماده»، بازگشته تا دگربار قدم به جهان فانتزي‌هاي نوجوانانه بگذارد؛ آنجا كه عرصه‌ خيال به موازات فناوري‌هاي روزآمد سينمايي قدرت فزاينده‌اي به خود مي‌گيرد و «بازيكن يك، آماده»، را بدل به يكي از بهترين نمونه‌هاي معاصر چنين عرصه‌اي مي‌كند.

وقتي سوالم را مي‌پرسيدم استيون اسپيلبرگ ٧١ساله عينكش را روي صورتش ميزان كرد. روي شقيقه‌هايم چند قطره عرق نشسته بود. در سالن كوچك كنفرانس استوديوي يونيورسال روبه‌روي همديگر نشسته بوديم. با سيگاري خاموش بازي مي‌كرد (اين روزها فقط سيگار را توي دستش نگه مي‌دارد) و درباره استقبالي كه در روزهاي گذشته از فيلم علمي-تخيلي جديدش، «بازيكن يك آماده» در جشنواره فيلم جنوب از جنوب‌غربي (South by the Southwest Film Festival) شده است، صحبت كرد. مخاطبان سينما معتقدند اين فيلم پرهزينه بازگشتي به شكوه «پارك ژوراسيك» و «اي‌. تي. موجود فرازميني» است.