افروز فروزند از جمله نمايشنامهنويسان و كارگردانان محجوب تئاتر ايران است كه برخلاف معيارهاي تحميلي«اقتصاد هنر» در اين روزگار هراسي از مقاومت ندارد. هر نمايشي را به صحنه نميبرد و اين رويه را از همان نخستين تجربههايش در پيش گرفت و تلاش كرد مسائل اجتماعي را پيش روي تماشاگر قرار دهد. به اين ترتيب بين آنچه در جامعه رخ ميداد و آنچه روي صحنه ميآمد، نسبتي برقرار ميكرد. همواره انتخابگر بوده و كيفيت حيات هنرياش را هم كارگرداني ميكند. فروزند آنجا كه بايد با تمام وجود سختيهاي به صحنه آوردن يك نمايش را به جان خريده و آنجا كه احساس كرده بايد فاصله بگيرد، ترس به خود راه نداده است. از اين نظر جزو انگشتشمار هنرمنداني قرار ميگيرد كه غم نان را به بهانهاي براي هنرفروشي بدل نميكنند و همواره پاي كيفيت اثر خود ميايستد. چنانچه ١٢ سال در تبعيدي خودخواسته به سر برد و كارگرداني نكرد تا همين سال قبل كه بار ديگر تصميم به كارگرداني گرفت و با نمايش «بهمن» به تئاتر شهر آمد و البته كه با استقبال تماشاگران مواجه شد. فروزند امسال با نمايش «مافيا» تجربهاي ديگر پشت سر گذاشت كه اينبار نيز با حضور چشمگير مخاطبان همراه شد. نمايشي كه براساس سرگرمي آشناي اين روزهاي جوانان طبقه متوسط شكل گرفت. بازياي كه در خانهها و جمعهاي دوستي اجرا ميشود و طي آن بايد با نقش بازي كردن حريفي از ميدان به در شود و در نهايت به جايي ميرسيم كه خيليها با حربه «دروغ، ريا و كلك» از بازي خارج شدهاند. فرهنگي كه اين روزها نه تنها در خانهها كه ظاهرا به زندگي اجتماعي -محل كار و خيابان و همهجا- رسوخ كرده است. به راحتي آب خوردن با سرنوشت يكديگر بازي ميكنيم و هر روز نيز به روي يكديگر لبخند ميزنيم. درباره سالهاي پشت سر و شرايطي كه منجر به شكلگيري نمايشنامه «مافيا» شد به گفتوگو نشستهام كه در ادامه ميخوانيد.