خلاقیت جایی‌ست که فرم و محتوا یکدیگر را ملاقات می‌کنند و سپس در کالبدی نوین ایده‌هایی را به نمایش می‌گذارند. آثار سینمایی جارموش محل حضور چنین برخورد تازه‌ای از فرم و محتوا محسوب می‌شود، بنابراین ما شاهد الگوهایی هستیم که قبل‌تر در هیچ فیلمی آن را ندیده‌ایم.
«جیم جارموش» که فیلمسازی را در دهه ۱۹۸۰ شروع کرده و تا امروز سیزده فیلم بلند در کارنامه دارد، در مصاحبه جدیدی با «گاردین» از وضعیت فعلی صنعت سینما ابراز نگرانی کرده و می‌گوید به موسیقی درون راک گرایش پیدا کرده است.
جارموش از همان نخستین فیلمش نشان داد سبک منحصر‌به‌فردی دارد؛ آرام و بی‌شتاب، کمدی و گاهی شاعرانه. مهم نیست در چه ژانری فیلم می‌سازد؛ وسترن پست‌مدرن، مستند یا کمدی وحشت، همیشه می‌توان حضور و ردپای او را در فیلم‌هایش دید.
اثر تحسین شده جیم جارموش، یکی از آثار کالت سینما محسوب می‌شود که نگاه متفاوتی از سینمای وسترن و جنایی را با خود به همراه آورده است؛ تصویری که به خوبی امضای جارموش را به عنوان یک کارگردان مولف به نمایش می‌گذارد.
شیوه سهل‌و‌ممتنع روایت در آثار جارموش کشاندن کاراکترها به موقعیت‌های سرپُل و متصل‌کردن حلقه ایده‌های متنافر از طریق گردآوری خلاقه‌های بصری و در نهایت تدوین و ساختاردادن به آنهاست؛ چراکه او در مسیر شناور و سیال ذهن خلاقش، بدون چنبره پیرنگ و بدون تکلف ایده‌هایش را پیاده می‌کند و در نزد او شرط لازم و کافی برای به‌کار‌بستن ایده‌ها همین خواهد بود که مانند پرنده‌ای که روی اسنایپر گوست داگ نشست، او را به وجد آورد.
مهم‌ترین کاربرد فیلم «مرده‌ها نمی‌میرند»، این است که منتقدان سینمایی را به‌سرعت از خود متنفر می‌کند؛ سینمادوستانی که توقع دیدن صحنه‌های جذاب «گوست داگ» یا لذت‌بردن از آشنایی با شخصیت‌های نایاب «مرد مرده» را دارند و حالا با دیدن این فیلم، نمره منفی را در کارنامه فیلمسازی جارموش ثبت می‌کنند.
هفتاد و دومین جشنواره فیلم کن با فیلم زامبی «مرده‌ها نمی‌میرند» ساخته جیم جارموش افتتاح خواهد شد
