علی‌اصغر دشتی نمایش «نام‌بُرده» را به ایرانشهر می‌برد.
حضور آتیلا پسیانی در نمایش «باغبان مرگ» و کارگردانی نمایش «دیابولیک؛ رومئو و ژولیت» بهانه‌ای شد تا سؤالاتی را از آتیلا پسیانی بپرسم که جوابش را نمی‌دانستم. تأکیدم بر ندانستن دقیق جواب پرسش‌هایم به این دلیل است که من نه به عنوان روزنامه‌نگار که به عنوان یک همکار، از بسیاری از همکارانم پرسش‌هایی دارم که هیچ آگاه نیستم، پاسخ دریافتی چه خواهد بود. بی‌شک آنها نیز پرسش‌هایی از من یا دیگر همکاران‌شان دارند، بدون اینکه بدانند چه پاسخی دریافت خواهند کرد. اما درباره بخش زیادی از همکاران‌مان «پاسخ»ها قابل حدس است! به عنوان یک همکار، مایل بودم از رابطه اشتهار به‌دست‌آمده آتیلا پسیانی از تلویزیون و سینما با فعالیت‌های - به قول خودش آوانگارد –تئاتری‌اش بدانم؛ از بازیگری و رابطه یادگیری بازیگری‌اش با کارگاه نمایش، از روش تولید اجراهایش و از همه مهم‌تر برایم چند پرسش اساسی و «اکنونی» وجود داشت؛ یکی اینکه گروه «تئاتر بازی» به عنوان شاید تنها گروهی که به شکل قاطع در بروشورهایش بر فعالیت حول «تئاتر تجربی حرفه‌ای» تأکید می‌کند- در سال ١٣٩٥ که یکی از اقتصادی‌ترین و گیشه‌ای‌ترین سال‌های تئاتر ایران است- آیا همچنان فرصتی برای جست‌وجوی تجربه‌های خود پیدا می‌کند یا نه؟ و اگر پاسخ مثبت است، دقیقا امروز جست‌وجوگر چه چیزی است؟ و دوم اینکه مواجهه آتیلا پسیانی با یونیفرم شکل‌گرفته امروز در تئاتر ایران چیست؟ من هشدارهای امروز ذهنم را با آتیلا پسیانی در میان گذاشتم. مایل بودم بدانم آیا کسی مانند آتیلا پسیانی هم نگران تماشاگر و گیشه هست یا نه؟ آیا انتخاب بازیگر برای او ریشه در نیاز اجرا دارد یا ضرورتی است برای رفع نگرانی گیشه؟ و اینکه تغییر سلیقه تماشاگر در تغییر احتمالی زیبایی‌شناسی او مؤثر است یا نه؟ گروه «تئاتر بازی» و شخص «آتیلا پسیانی» را به صورت متمرکز و بی‌وقفه از سال ٧٥ دنبال کرده‌ام. باافتخار می‌گویم قبل از هر چیز، به عنوان یک دوست و بعد از آن به عنوان یک همکار جوان‌تر به «آتیلا پسیانی» و تمام تلاش‌های گروه تئاتر بازی در نزدیک به سه دهه احترام می‌گذارم و تمام نوسانات این گروه پرتولید را قابل بررسی می‌دانم و ای کاش جریان «بررسی» در تئاتر ایران بیش از «ستایش» و «تخریب» پویایی به خرج می‌داد. پرسش‌های من از آتیلا پسیانی، پرسش‌های یک دوست و همکار است از دوست و همکارش که فقط به قصد یادآوری و مرور و دقت در شرایط غریب کنونی انجام شده است.
مراسم افتتاح مرکز مشاوره تئاتر با مدیریت علی‌اصغر دشتی شامگاه شنبه ۱ آبان‌ماه در تئاتر مستقل تهران برگزار شد.
نمایش «متاستاز» به کارگردانی علی‌اصغر دشتی؛ همراهی با «هم‌پایان» بیماران مبتلا به سرطان را در محوریت قرار داده که با استقبال مردم و نهادهای خصوصی مدنی مواجه شده است.
صحبت‌های رئیس جمهور زیباست ولی ما امیدواریم انجام امور را در عمل شاهد باشیم/ تاکید می‌کنم کلیه شکایت‌های اعضا باید به صورت کتبی به خانه تئاتر ارائه شود.
علی‌اصغر دشتی عضو هیات مدیره خانه تئاتر از تصویب طرح ملی گسترش فضاهای نمایشی خبر داد و گفت: اجرای این طرح را با آقای جهانگیری معاون اول رئیس جمهوری پیگیری می‌کنیم.
کانون کارگردانان خانه تئاتر مراسم سالگرد درگذشت حمید سمندریان و محمود استادمحمد دو هنرمند تاثیرگذار تئاتر را به شیوه‌ای متفاوت برگزار می‌کند.
در طول کارگاه شرکت کنندگان حرکت از نقطه صفر تا کشف ایده و حرکت از ایده تا اجرا را تجربه می‌کنند.
