تاریخ سرافراز و سربلند این سرزمین به همت و جانفشانی آزاد زنان و بزرگمردانی حاصل آمده که خلق حماسه و نقل و روایت این میراث کهن را هماره پاس داشته‌اند. آفرینش و فخامت سخن داستان‌های ملی و پهلوانی و نظم هنرمندانه و زیباشناسانه آنان وجه ضمان بقا و تداوم این میراث معنوی بوده است. سال گذشته سازمان فرهنگی یونسکو نقالی ایران را ثبت جهانی کرده و آن را به عنوان میراثی بشری قلمداد نموده است. این امر در حالی صورت می‌پذیرد که متأسفانه این هنر ملی در حال جان باختن است و امروزه در کمتر جایی از تهران بویژه قهوه‌خانه‌ها نام و نشانی از این خادمان بی‌نام و نشان هست. مرگ ناگهانی مرشد ولی‌الله ترابی آخرین بازمانده نسل نقالان هشداری بود که بار دیگر ما را به صرافت این هنر ملی انداخت و برپایی جشنواره نمایش‌های آئینی و سنتی مجال تازه‌ای را فراهم ساخت تا به این مناسبت بار دیگر موضوع نقل و نقالی را در دستور کار خویش قرار دهیم. حضور زنان نقال در این جشنواره بسیار چشمگیر بود و جای بسی خوشوقتی است که زنان ما در رویکردی ملی به حفظ، القا و حکمت و تداوم این هنر پرداخته و پرچمدار این میراث بشری شده‌اند. به این بهانه با پریسا سیمین‌مهر یکی از این زنان نقال گفت‌وگوی کوتاهی انجام داده‌ایم که می‌خوانید:
