پایگاه خبری تئاتر: نمایش "بادی که تو را خشک کرد مرا برد" به کارگردانی علی نرگس‌نژاد از یکشنبه 17 آذرماه اجرای خود را در تالار حافظ آغاز کرده است. در چند روزی که از اجرای این اثر نمایشی می گذرد تالار حافظ بعد از مدتها شاهد حضور پرشمار مخاطبان شده است. بهاره رهنما و پژمان جمشیدی بازیگران این نمایش هستند و نقش زن و مردی به نام بهار و پژمان را در این اثر ایفا می کنند که مرد بعد از 7 سال جدایی در خاطرات زن جان می گیرد تا پاسخگوی دلایل ترک همسرش باشد و حرف‌های او را نیز بشنود.
پیش از آغاز اجرای این نمایش حرف و حدیث های فراوانی به خاطر حضور پژمان جمشیدی فوتبالیست اسبق تیم ملی و باشگاه پرسپولیس در صحنه تئاتر به گوش می رسید. جمشیدی برای اولین بار با بر عهده گرفتن نقش یک فوتبالیست از رده خارج شده در سریال "پژمان" به کارگردانی سروش صحت توانست نظرها را به خود جلب کند و بازی اش در این مجموعه نیز مورد توجه قرار گرفت اما به نظر خیلی از منتقدان، صرف بازی کردن در یک سریال طنز و ایفای نقشی شبیه به زندگی خود آن شخص نمی تواند توجیه مناسبی برای حضور در صحنه نمایش و ایفای نقش در یک تئاتر باشد چون بازی در تئاتر تخصص و دانش و آگاهی های متفاوتی نسبت به بازی در تلویزیون می طلبد.
اما در نهایت با همه مخالفت ها جمشیدی از روز یکشنبه 17 آذر بازی خود را در نمایش "بادی که تو را خشک کرد مرا برد" به کارگردانی علی نرگس‌نژاد و در مقابل بهاره رهنما آغاز کرد و بر خلاف تصور آنقدرها هم که موج منفی درباره حضورش به راه افتاده بود بازی بدی از خود ارائه نداد. البته در نگاه اول می توان کم تجربه‌گی و خامی بازی جمشیدی را در ابتدای حضورش روی صحنه تشخیص داد اما بعد از گذشت چند دقیقه ابتدایی نمایش، جمشیدی خودش را روی صحنه پیدا می کند و می تواند در مقابل رهنما بازی متعادلی را از خود به نمایش بگذارد.
البته قرار نیست جمشیدی را مثل یک بازیگر شش دانگ و تمام عیار که سال‌ها سابقه حضور در صحنه تئاتر داشته است به حساب بیاوریم اما بازی‌ای که وی از خود به نمایش می گذارد نشان از تلاش و سخت‌کوشی جمشیدی برای رسیدن به نقش و یادگیری قوائد بازی در تئاتر دارد. جمشیدی با راهنمایی‌های کارگردان و بهاره رهنما روی صحنه دستپاچه نمی‌شود و برخلاف برخی از بازیگران سینما که با تبلیغات و هزینه های فراوانی بازی در تئاتر را هم به کارنامه تجربیاتشان افزودند حداقل نحوه ایستادن روی صحنه تئاتر را آموخته است.
اما استفاده زیاد جمشیدی از دست هایش با وجود بی تحرک بودن نقشی که بر عهده دارد و تلاشی که برای جدی بودن و فاصله گرفتن از پژمان سریال "پژمان" روی صحنه می کند ارتباط مخاطب را در ابتدای نمایش با کاراکتری که نقشش را ایفا می کند قطع و بیشتر به بازی برون گرا و جذاب بهاره رهنما روی صحنه جلب می کند.
این نمایش برگرفته از داستان "چشم‌هایی که مال توست" نوشته بهاره رهنما است که توسط نرگس نژاد به نگارش درآمده است. رهنما داستان خودش را نزدیک به 2 سال در مکان‌های مختلفی با کارگردانی نسیم ادبی روی صحنه برده بود. اما در این نمایش، زندگی زن داستانِ رهنما را بعد از 7 سال شاهد هستیم و حضور مرد قصه در این اثر، باعث شده نمایش یک طرفه به قاضی نرود و دیدگاه های فمنیستی را که به داستان رهنما نسبت می دادند نفی کند چون اینجا مرد داستان و همسر سابق "بهار" هم حضور دارد و می‌تواند از خودش دفاع کند و دلیل ترک همسر و فرزندش را توضیح دهد. البته در نهایت باز هم مخاطب چیز زیادی از حرف‌های مرد و دلیل ترک همسرش نمی‌فهمد اما در لحظاتی از نمایش نیز به وی برای انجام این کار حق می دهد.
نکته جالب توجه در این چند روزی که از اجرای نمایش می گذرد استقبال قابل توجه علاقمندان از این اثر نمایشی است. علاقمندانی که نمی توان نام مخاطبان تئاتر را بر آنها نهاد بلکه این تماشاگران که برخی از آنها نوجوانان کم سن و سالی هستند بیشتر به خاطر دیدن پژمان جمشیدی به تماشای نمایش می آیند تا بعد از پایان کار بتوانند با بازیگر محبوبشان عکس یادگاری گرفته و از او برای خودشان و بقیه دوستانی که نتوانستند به تئاتر بیایند امضا بگیرند. جمشیدی نیز موقرانه تا مدتها بعد از پایان نمایش به درخواستهای علاقمندانش جواب مثبت می دهد و با خوشرویی با آنها روبرو می شود.
دلیل حضور این افراد و علاقمندی شان به جمشیدی نمی تواند صرفا به خاطر سابقه فوتبالیست بودن وی باشد چون اکثر کسانی که به دیدن نمایش می آیند سن و سالشان آنقدر پایین است که نمی‌توانند خاطره ای از بازی 7-8 سال قبل جمشیدی در تیم ملی یا پرسپولیس داشته باشند بنابراین محبوبیت فعلی جمشیدی نزد تعدادی از علاقمندانش را می توان به حساب بازی در سریال "پژمان" گذاشت.
البته در روزی که نگارنده به دیدن این نمایش رفته بود خانواده ای 5 نفره هم حضور داشتند که برای بار چهارم بود به دیدن این اثر نمایشی می آمدند و در طول نمایش نیز واکنش های با مزه ای از خودشان نشان می دادند که جالب توجه بود. پدر این خانواده از طرفداران سر سخت پرسپولیس بود و تنها برای دیدن بازیکن اسبق تیم محبوبش هر شب به دیدن این نمایش می آید و هر شب با ذوق فراوان، تجربه دیدن پژمان جمشیدی و بهاره رهنما را در فاصله ای بسیار نزدیک و نفس به نفس با خودشان از سر می گذراند.
حضور پژمان جمشیدی و افرادی شناخته شده ای نظیر وی نمی تواند درمان مقطعی برای حل معضل مخاطب در تئاتر ایران باشد چون این استقبال ها تنها به نمایش هایی از این دست ختم می شود. این مسئله در حالی رخ می دهد که همین تماشاگران فعلی نمایش های به ظاهر پرمخاطب هم تنها به صرف دیدن فرد خاصی به شکل موقتی تماشاگر تئاتر می شوند و بعد از تمام شدن این اجرا به دنبال هنرپیشه مورد علاقه شان به جاهای دیگری که او ممکن است حضور داشته باشد گرایش پیدا می کنند بنابراین بازهم شاهد حضور کم رمق علاقمندان تئاتر در سالن های مختلف خواهیم بود.
به عنوان نمونه بعد از نمایش "بادی که تو را خشک کرد مرا برد" نمایش "مخمصه" به کارگردانی افسانه صرفه‌جو در تالار حافظ به صحنه می رود نمایشی که با بهره گیری از گروه حرفه ای و دانش آموختگان تئاتر اجرا می شود اما استقبال مخاطبان از این اثر بسیار کمتر از نمایش قبلی است و همین مسئله نشان دهنده مقطعی بودن استقبال تماشاگران در سالن های تئاتر به خاطر کمبود بودجه و امکانات در اطلاع رسانی و تبلیغات شهری و تلویزیونی برای این آثار است.
نمایش "بادی که تو را خشک کرد مرا برد" به کارگردانی علی نرگس نژاد هر شب ساعت 18:30 در تالار حافظ به صحنه می رود.
