پایگاه خبری تئاتر- روزنامه شرق: چگونه با بهرام بیضایی آشنا شدید؟
واقعیت این است که من بیشتر از طریق کتاب‌ها، نمایش‌نامه‌ها، فیلم‌ها و پژوهش‌های بیضایی، با او آشنا شدم. همنشینی‌ام با بهرام بیضایی بیشتر از طریق آثار اوست تا مراودات شخصی. من همیشه گفته‌ام مهم‌ترین حادثه زندگی‌ام در ٥٥ سال عمرم، هم‌دوره‌بودن با افرادی مانند بهرام بیضایی است.
به نظر شما هنر ایران و به‌طورکلی جامعه چقدر توانسته از آثار بیضایی حسن استفاده را ببرد؟
خب می‌دانید که تعداد آثار آقای بیضایی، هم زیاد است و هم متنوع و ایشان حدود ٣٠ ، ٣٥ نمایش‌نامه نوشته و ٢٠ ،٢٥ فیلم‌نامه به رشته نگارش درآورده‌اند، اما در تمام این سال‌ها معدود آثارشان روی صحنه رفته‌اند و تعداد ساخت آثار سینمایی‌اش هم که کاملا مشخص است و با فاصله زمانی زیادی از یکدیگر ساخته شده‌اند. شرایط برای درک و بهتر دیده‌شدن آثار بیضایی را هم همه می‌دانیم که چگونه است. به همین دلیل با آثار قوی و مطرحی مواجه هستیم که همواره بنا به دلایل متعددی روی صحنه سینما و تئاتر نیامدند و این هم غم‌انگیز است و هم تأسف‌برانگیز؛ آثاری مانند «فتح‌نامه کلات» یا «سیاوش‌خوانی». من همیشه گفته‌ام که سه هنرمند در تاریخ وجود دارند که در عصر و دوره خود به شایستگی‌های والای آنها چندان توجهی نشد: شکسپیر، برشت و بهرام بیضایی! تنها نسل‌های بعد پی به ارزش‌های والای آنها برده‌اند و هرکدام نقش مهمی در تاریخ هنر‌های نمایشی جهان ایفا کرده‌اند.
جدا از بحث سانسور، چقدر به جامعه هنری این نقد وارد می‌شود که در این زمینه کم‌کاری و کم‌توجهی کرده‌اند. این‌بار تیغ نقد به سوی خود چقدر قابل بحث و بررسی است؟
اتفاقا سانسور همیشه دولتی نیست. حتی روشنفکران و ارگان‌های متعدد در این زمینه مقصر هستند. قبلا خود آقای بیضایی به این نکته در برنامه «١٠ شب با گوته» اشاره کرده بود. حتی گاهی شاهد بودیم که افرادی در سطح شعور هنری بالا هم مانع فعالیت هنری بیضایی شده‌اند و اتفاقا گاهی ایشان از هم‌صنفی‌های خود ضربه خوردند. من حتی حاضرم در فرصتی مقتضی با ذکر نام و منبع به این موضوع اشاره کنم و به نظرم جای چنین بحث‌هایی خالیست.
صفحه رسمی سایت خبری تئاتر در تلگرام
https://telegram.me/onlytheater
